donderdag 28 mei 2015

OK, ok of niet ok?

Een lastige...

Vandaag wil ik een lastige opwijking met jullie delen. Een pijnlijke, waarbij ik hoop niemand voor het hoofd te stoten.
'Bewust' kinderloos zijn.

Ik (wij) zijn bewust kinderloos. En bewust gelukkig, met deze keuze en ons leven. Althans dat dacht ik, meestal toch...
En toen was daar Halina Reijn in DWDD, over haar opiniestuk in De Morgen. Hét stuk over OK vrouwen. (OK staat dan voor Ongewenst Kinderloos.)
Ik vond Halina geweldig moedig en wijs. En toch voelde ik me na haar verhaal op tv lastig. Er bleef iets in mijn hoofd zeuren maar ik wist er niet direct de vinger op te leggen.
Het bleef hangen, ik voelde me treurig en wist niet waarom...

Tot daar plots hét inzicht was: ik ben ook een OK.
Eerst en vooral even tussendoor: ik weet dat er mensen zijn die om lichamelijke, medische redenen geen kinderen kunnen krijgen én dat dit enorm pijnlijk is. Lees dan maar niet verder, mijn O is veel kleiner dan jullie O en ik wil me niet met jullie vergelijken of iemand kwetsen!
Het gaat zoals vaak om woorden he. Wat is gewenst en wat is ongewenst en wat is bewust en ...

Mijn inzicht deed pijn, ferm pijn. Vandaar dat ik het nu pas met jullie deel. Ondertussen heb ik vrede met het inzicht. Ben ik er blij om. Als je iets inziet kan je er met aan de slag, het verwerken en het een plaats geven. Zolang je het inzicht niet hebt (al besef je soms, zoals ik, niet dat er iets te beseffen valt) blijft het aan je hangen en diep vanbinnen zeuren.
Je moet er ook wel vrede met nemen. Want eens je het hebt beseft kan je vloeken zo veel je wil, het inzicht gaat niet weg en je kan niet meer terug naar de 'voor' tijd. Het was gewoon makkelijker toen ik nog kon denken dat het een volledig bewuste keuze was. Beseffen dat er een onbewust, niet gekozen deel aan verbonden was maakte alles veel pijnlijker. Minder afgelijnd en zwart-wit. Iets waar nog aan gewerkt moest worden en werken aan zoiets doet pijn...

Waarom is het dan nu O in plaats van G? Omdat ik besefte dat het feit dat ik (wij) geen kinderen willen te maken heeft met al wat ik al meemaakte in mijn leven. Ik heb een aantal dingen meegemaakt en beleefd die er voor hebben gezorgd dat ik geen tikkende klok (meer) heb.
Ik heb ervaringen en inzichten gehad die mij maakten tot wie ik nu ben.
Ik heb daar vrede mee en ben (meestal zelfs) heel blij met wie en hoe ik ben.
Maar dat heeft er dus voor gezorgd dat wij zonder kinderen door het leven gaan.
Voornamelijk door de angst niet in staat te zijn om het goed te doen, een kind aan de wereld schenken.

Ik ben iemand die vind dat je je angsten te lijf moet gaan. Vallen en weer opstaan, blijven proberen.
Dat gaat dus op voor bijna alles in het leven maar niet voor 'mama zijn'. Daar kan en mag je niet falen, daar moet je het goed doen. En door mijn verleden denk ik daar niet toe in staat te zijn.

Heeft dit inzicht mijn (onze) beslissing veranderd? Nee, totaal niet. Ik ben nog even zeker van die beslissing. Het deed gewoon pijn om te beseffen waar die beslissing vandaan kwam. Die is niet in mij 'geboren' (rare uitdrukking in deze context) maar wel gevormd (mede) door dingen buiten mij om. Dingen die niet zo fijn zijn ;)

Vandaar dat ik dus denk dat het ook een beetje O is bij mij/ons. Ongewenst. Want als alles anders was gelopen liepen hier ten Huize Dingen Die fijn Zijn misschien wel kleine Kareltjes en Elsjes rond.
Maar dat is het leven he, als als als.

Ik hoef geen medelijden of mensen die me proberen om te praten. Het is zoals het is en het blijft zo.
Ik wilde dit enkel delen om te tonen dat het inderdaad een lastig onderwerp is, geen kinderen.
Het is niet allemaal zwart-wit en eenvoudig.
Het doet soms pijn, om allerlei verschillende redenen. En die O of die G kan staan voor heel uiteenlopende dingen. Halina was zo moedig om dit onderwerp aan te snijden. Onze taak is het nu om het bespreekbaar te maken, zonder oordelen. Want geen kinderen hebben blijft best nog wel een taboe, merk ik vaak.

Ik denk, net als Halina, dat essentie zich kan manifesteren in alles!
En liefde geven, daar draait het om, aan wie of wat dan ook.
Leef gewoon vanuit je hart en ziel en dan ben je bezig zoals het bedoeld is.
Liefde is alles!

Samen op hetzelfde pad, het blijft fijn!


De omstandigheden kan je soms veranderen.
Je gedachten kan je altijd veranderen.
-Abraham Hicks-

Bedankt voor het 'luisteren'!
En nog een fijne op-wijkende donderdag,
liefs Els

31 opmerkingen:

  1. Wow, dit bericht kwam serieus bij mij binnen...zo herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het blijft een feit dat andere mensen al snel een oordeel klaar hebben terwijl ze vaak niet eens weten dat er zoveel meer speelt in je leven.
    Knap hoe je het verwoord lieve Els.
    Inderdaad : “Life is what happens to you, while you're busy making other plans.”
    Niets is zomaar in het leven en alles heeft een reden, die voor jou bepalend is voor jouw keuze.
    Taboe - geen idee of ik het zo goed verwoord, maar je krijgt al snel een stempeltje van anderen. Zelfs als je er "maar" 1 hebt (zoals wij), dan ben je blijkbaar een egoïst, je doet het toch nooit goed ;-)
    Luister naar je eigen hart en gevoel en de liefde straal je al optimaal uit dat zit wel snor. Dikke knuffel voor je openheid! X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. dat van dat egoisme vind ik altijd zoooo raar ! Ik heb het namelijk altijd juist een erg egoistische beslissing gevonden als mensen wél kinderen maakten. Dat doe je toch omdat jij zelf eigen kinderen wil ? ( en op zich is daar niet niks mis mee trouwens )

      Verwijderen
  3. Een beetje een ingewikkeld verhaal..snap je gevoel echter wel! En ieder mag zijn eigen keus maken, en helaas mag iedereen daar dan ook wat vinden wat het soms moeilijk maakt! Maar wat jij vind moet voorop staan & daarom is t mooi dat je het zo met ons deelt!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoewel ik een felle kinderwens had / heb, heb ik er bewust voor gekozen niet aan kinderen te beginnen zonder partner. Een keuze waar ik achter sta. Zolang ik geen 40 was, was het goed zoals het was. Nu ben ik de 40 gepasseerd, de partner is er niet geweest en dus de kinderen ook niet.
    Ik denk dat ik jouw gevoel snap: achter een keuze staan, maar toch pijn hebben van de consequenties. Vooral nu voor mij, nu ik weet dat ik altijd kinderloos zal blijven. Maar gelukkig is het leven ook op een andere manier vorm te geven, en zijn er de neefjes en de nichtjes die een grote plaats in mijn hart hebben.
    Moedig van jou dat je dit ter sprake brengt!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Knap verwoord en ja alles lijkt zeker niet zo simpel als dat het soms word voorgespiegeld ,maar dit zijn dingen die je alleen zelf kan weten en voelen ,zoals bij alles volg je eigen weg en hart ,liefs marloeskreatief

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn dochter die dit jaar 38jword heeft ook die keus gemaakt ze voelt die klok niet tikken dus verwend ze de kindjes van broer en haar vriendinnen en die is daar gelukkig mee ,moeilijker is een partner vinden die daar ook vrede mee heeft .

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik vraag me toch af of jouw stukje nog anders zou zijn als het niet hebben van kinderen geen taboe zou zijn.
    Wat als het een taboe zou zijn om 'zomaar' aan kinderen te beginnen?
    Zonder jezelf af te vragen; kan ik écht goed (genoeg) voor dit nieuwe leven zorgen? En; waaróm wil ik eigenlijk een kind? Omdat het van me verwacht wordt? Omdat het 'hoort'? Soms denk ik wel eens dat deze wereld dan beter af zou zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik ben ook kinderloos en ik ben daar heel gelukkig mee. Ik zet er expres het woordje ' bewust ' niet voor want eigenlijk is het geen bewuste keuze geweest. Het was voor mij wel een bewuste keuze om alleen een kind op de wereld te zetten met een partner die ik ook zag als een goede vader voor mijn kind. Zo'n vader die dat ook zou blijven doen in geval het mis zou lopen tussen ons. ik heb in mijn leven een aantal heel lieve mannen mogen ontmoeten. Ik ben slechts 1 keer een man tegengekomen waarbij ik het gevoel had dat dat zou kunnen, samen kinderen op de wereld zetten. ( en dat heeft te maken met timing, met de kinderwens van de man in kwestie, met het verantwoordelijkheidsgevoel van de betrokken man en met de fysieke mogelijkheid van de man om ook kinderen te kunen krijgen ) Maar die man was 15 jaar ouder dan ik en had al 3 volwassen kinderen en halverwege onze relatie ook een eerste kleinkind. Hij zag het niet zitten om opnieuw aan kinderen te beginnen en stelde me vrij vroeg in onze relatie voor de keuze : als ik kinderen wou, zouden we onze relatie moeten stopzetten zodat ik iemand anders zou kunnen tegenkomen die dat ook zou willen. Maar ik wilde bij hem zijn, ik vond het zelfs geen optie om om die reden de relatie te beëindigen. Want wie zegt dat ik dan iemand anders zou tegengekomen zijn? Die dan ook nog eens zelf ook kinderen wilde, en wie zegt dat dat dan ook effectief gelukt zou zijn ?
    En toen dumpte hij me en was het sowieso te laat voor mij om nog op een gezonde manier kidneren op de wereld te zetten.
    In het begin voelde ik me bekocht : in de keuze tussen hem of kinderen eindigde ik uiteindelijk met niks ...
    Maar toch heb ik er geen spijt van.
    Mijn kinderwens is nooit heel erg groot geweest. Ik voel me gelukkig, en heb daar geen kinderen en zelfs geen partner voor nodig ( al is het wel plezant dat die er nu wel is, maar het is geen noodzaak voor mij om gelukkig te kunnen zijn )
    Ik heb tijd en ruimte om dingen te doen die mensen met kinderen niet kunnen doen.
    Soms is er dat stemmetje dat zegt : maar wat als je oud bent en iedereen rond je valt weg? Maar kinderen hebben is natuurlijk geen garantie dat die er ook gaan zijn als je ze nodig hebt. Op zich is dat geen reden om kinderen te maken vind ik.
    Bovendien denk ik dat ik omwille van mijn persoonlijkheid geen goeie moeder zou geweest zijn. Ik heb ook mijn rugzakje en dat rugzakje zou dat in de weg staan of het me toch op zijn minst erg moeilijk maken. Ik zie mijn eigen moeder zeer graag en zij mij ook, maar zij was ook zo'n moeder die daar eigenlijk niet voor geschikt was en dat hebben ik en mijn broers als kind geweten, we ondervinden er nog steeds de gevolgen van. Dat wil ik niet nog eens doorgeven aan een eigen kind.
    Soit.
    Gisteren kreeg ik van een cliënt op mijn werk weer eens de vraag of ik zelf kidneren had en toen ik ontkennend antwoordde krege ik een blik vol ongeloof te zien. In mijn persoonlijke omgeving is kinderloos zijn echt niet abnormaal : ik heb veel vriendinnen die ook gene kidneren hebben. Maar de samenleving vind kinderen krijgen als vrouw nog altijd de norm. En dat stoort me wel eens.
    Want ik weet uit ondervinding : kinderen of niet : gelukkig zijn kan altijd....

    BeantwoordenVerwijderen
  10. amai, ik heb er nogal nen uitleg van gemaakt :)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. zoals je zegt, je gedachten erover zijn alles

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Tranen in mijn ogen, wat een mooie verwoording van een onderwerp wat zo lastig blijkt te liggen in de maatschappij steeds opnieuw. Respect en een warme knuffel, Christel

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat ben je toch een heerlijk eerlijk mens.....Ik/wij zijn heel bewust kinderloos, ben dol op kinderen maar op andermans kinderen. Mijn kinderen hebben 4 pootjes of snaveltjes en voor hun vind ik d wereld soms al zo wreed. X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Bewust of ongewild, het zou voor iedereen een persoonlijke vrijheid moeten kunnen zijn daarover zelf te beslissen. Zonder oordeel van de maatschappij...

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Dat heb je mooi en heel duidelijk verteld. En inderdaad, wat Ingrid zegt: geen oordeel! Geen veroordeel, geen vooroordeel, niet beoordeel...

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Dapper dat je over dit idd nog steeds beladen onderwerp zo open en eerlijk durft te zijn! De wereld zou er een stuk mooier uit zien als we niet altijd gelijk ons oordeel klaar hebben, over wat dan ook. Utopia? Wel dingen die fijn zijn, dat is zeker, als ik daar over mag oordelen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Niets dan respect voor je 'keuze' en je ontzettend open en eerlijk verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Dat heb je mooi verwoord. Prachtig om te lezen...XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Els, wat vond ik het iedere keer weer knap dat je je gedachten, gevoelens en ervaringen zo met ons kunt delen! Je laat hiermee toch een klein stukje van jezelf zien. Het is in de samenleving zo'n beladen onderwerp, alsof je verplicht bent kinderen op de wereld te zetten (nou ja, in de katholieke kerk misschien wel, gaat heen en...). Ik vind het juist knap als mensen een bewuste keuze maken, of dit nu een keuze is om wel of geen kindjes op de wereld te zetten. En zo ja, hoeveel. En dat iedereen dat moet respecteren!! Na de geboorte van Sophie en de enorm diepe (en gevaarlijke) depressie erna hebben we bewust gekozen voor sterilisatie om dit laatste niet nogmaals mee te hoeven maken. En dan heb ik er wel eentje, dan gaat men er toch van uit dat er wel eentje volgt. Dus van die blikken op buikhoogte gericht van zou ze... Nogmaals respect voor je openheid en een dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Lieve Els, elke keer ben ik er weer vol bewondering wat voor een ontzettende groei je hebt doorgemaakt. Dat je durft te kijken naar je pijn, en deze deelt. Dat vergt veel moed, en ik ben ontzettend trots op jou (ook al ken ik je niet persoonlijk, maar zo voelt het wel). Het zijn de dapperen die de moeilijke onderwerpen aansnijden en zo andere mensen helpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Liefde geven, aan wie of wat dan ook, daar draait het in essentie om: dat vind ik een heel mooi besluit van jouw openhartige blogje, lieve Els! Respect! Het heeft een gevoelige snaar geraakt bij mij...
    Groetjes,
    Hilde

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Oh lieverd wat heb je dit weer mooi geschreven. Nee geen makkelijk onderwerp en ik kan me ook voorstellen dat je vaker de vraag krijgt, wanneer die kinderen nu komen. Mooi dat je het toch op jouw/jullie manier een plaatsje kunt geven, dikke knuffels lieverd!

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Wat openhartig van je! Ik heb bewust voor eentje gekozen en ook daarbij heb ik vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Maar misschien zit dat gewoon in mijn hoofd alleen. Ieder zijn eigen keuze, toch!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Alweer iets wat je zo mooi 'opengooit'... Chapeau. Ik denk dat jij sowieso veel liefde te geven hebt aan de wereld, op welke manier dan ook. En ik denk dat er soms mensen zijn die te Onbewust wel aan kinderen beginnen en dat is soms erg jammer voor die kinderen... Ik ben heel graag mama, en ik maak bewuste keuzes, maar ook dan moet je je verantwoorden (lang borstvoeding geven, samen slapen,...) dus 't is altijd iets he!

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Wow Els! Goed geschreven en puur persoonlijk!
    Hartstikke sterk van jullie... Dikke knuffels, Mirjam.

    BeantwoordenVerwijderen
  26. Moeilijk onderwerp. Het mooiste geschenk wat mij ooit gegeven is, is juist mijn dochter. Al 11 jaar mag ik haar Mama zijn. Al 11 jaar ben ik onwijs gelukkig aangezien een zwangerschap niet vanzelfsprekend was voor mij(ons). Drie keer had ik mama kunnen worden maar is het niet gelukt. De vierde keer was daar dit wonder. Juist zij heeft mij alle kracht gegeven om alles wat ik voor haar geboorte had meegemaakt, en nog veel er na, aan te kunnen. Zij gaf mij de kracht om door te knokken. Mezelf tegen te komen. Overal doorheen te gaan. Nog elke dag leer ik van haar, over mezelf. En andersom.
    Jouw keuze is jouw keuze, en daar heb ik respect voor. Maar falen als ouder, dat kan ik mijn ogen niet. Niet zoals je nu in het leven staat. Dat wilde ik je toch nog even zeggen. Ik ben erg trots op je dat je dit deelt!! Dikke knuffel!! xx

    BeantwoordenVerwijderen

Het is altijd fijn om van jullie te horen! Bedankt voor je reactie!!!