donderdag 10 september 2015

Alles is gekleurd...

...dus ook zwart-wit

Vandaag zitten de tranen om Joost Zwagerman nog steeds hoog.Wat een verlies voor deze wereld. Joost was een vat vol kennis, passie, schoonheid. Als Hij collega gaf (bvb in De Wereld Draait Door) hing ik aan zijn lippen. Een 'vlak' Van Rothko zal nooit meer vlak zijn, een vrouwenrug zal me blijven ontroeren en mijn oog zoekt vol goesting naar het blauw van Yves Klein.

Dank Joost, om mijn wereld rijker en dieper te maken. Jij leerde me kijken en zien. Steeds op zoek naar licht...

Dankzij Flow magazine kreeg ik ooit de kans om een brief te schrijven aan Joost. Ik was reuze blij maar ook zenuwachtig. Wat en hoe schrijf je aan een Groot Schrijver? Dus deed ik wat ik altijd deed: ik schreef hem een brief vol vanalles en nog wat (beetje zoals mijn blogberichten) en propte er thee en bloemenzaadjes uit mijn tuin bij, als extraatje nog wat stickers en palulletjes. Een envelop vol 'Dingen Die Fijn Zijn' :)
Zo een envelop is in feite een beetje een test van mij uit. Niet iedereen 'kan er wat mee', de mensen die enthousiast reageren zijn 'van mijn soort' en sluit ik direct in mijn hart. Zo ook Joost, ik kreeg een enthousiaste brief terug. De thee was al op, de zaadjes gingen zijn tuin in.
Vanaf toen voel ik me een beetje verwant met hem.

En daarom doet zijn dood me pijn.
En laat me met zo veel vragen achter.
En maakt me bang.

Ik weet natuurlijk niet hoe Joost echt was. Maar ik weet wel hoe ik ben, en stiekem denk ik dat wij op elkaar lijken. Ik probeer al meer dan 24 uren een coherent verhaal op te stellen in mijn hoofd, het lukt me niet. Dus bij deze wat flarden, flarden Els en misschien wel ook Joost en misschien ook wel jij...

Er zijn mensen die het leven als grijs zien. Anderen zien zwart-wit. Ik ben van de tweede soort. Een opwijking, again. Samen met een hoge gevoeligheid zorgt dit voor diepe dalen en hoge toppen. Het is het een of het ander. Ben ik zo geboren? Ik denk het wel. Maar hoe het tot uiting komt is een gevolg van mij nooit echt ergens thuis te hebben gevoeld. Het anders zijn, er buiten staan maakt de contrasten groter.
Het maakt ook dat enkel de toppen top lijken, het stijgen naar de top en er bijna zijn voelt toch meer als dal dan als top, begrijp je? Zo blijven er weinig top-momenten over natuurlijk...

Toen leerde ik Karel kennen en jullie en mijn therapeut. En dat maakt dat ik al meer grijs kan zien. Dat ik kan zien dat de weg naar de top ook al bij de top behoort.
Ik weet dat er nog dalen gaan komen, zonder dat ik daar iets aan kan veranderen. Dalen van buiten af maar ook dalen die nog steeds diep in mij zitten en geregeld nog eens de kop op steken.
Maar ik weet ook dat ik daar weer uit zal raken. Ik deed het al vaker.

Voor mij is mijn 'zoeken naar licht' mijn blog en alles dat daar ondertussen bijhoort. Jullie, mijn Instagram, mijn Geluksvissen (bijna 300) maar ook hoe al die dingen mijn dagen kleuren.
Want hoe zeer ik ook zwart-wit ben, ik hou van kleur. En van Joost leerde ik dat alles gekleurd is, ook een zwart vlak.

Mijn redding bestaat uit liefde. Ik vecht daar elke dag voor en ik vecht tegen angst. Ik ben opgegroeid in een angstige wereld. Angst maakt dat het zwart harder trekt. Ik vecht daar tegen. Ik begin niet van nul, van een grijs neutraal vlak, ik begin daar onder. Moet bewust op zoek naar het licht, naar de liefde. En dat doe ik.
Met het gevaar het zwart te veel te negeren, wat ook weer niet goed is. Ik moet mijzelf vergeven en toestaan om klein en verdrietig te zijn. Maar zolang ik nog niet genoeg grijs onder mij heb, als houvast, probeer ik zo ver mogelijk van het zwart weg te blijven, als zelfbescherming.

Ik denk dat het belangrijk is dat mensen weten dat ze ergens terecht kunnen als het minder gaat. Niet één keer, maar keer op keer. Ik kan dat hier én vooral bij Karel. Ik vrees nog vaak de dag dat hij gaat zeggen: niet weer hé. Maar die dag is nog nooit gekomen. Ik ben diegene die boos is als het weer naar beneden gaat. Karel ziet dan gewoon al dat ik weer omhoog ga gaan en helpt mij daar bij.
Keer op keer, hij ziet me graag om wie ik ben en niet ondanks wie ik ben. Wat een verademing, wat een geschenk.

Op dagen als vandaag wil ik oproepen: luister, wees aanwezig en blijf dat doen.
Na een down komt er hoogstwaarschijnlijk nog wel eens een down. En de weg omhoog gaat ook niet gewoon in stijgende lijn. Het is stijgen, vallen en weer op staan.
En het is verdomd moeilijk om te zeggen dat het wéér niet gaat. Dat je dacht uit het dal te zijn maar er nog in zit, of al terug in zit.
Wees er voor elkaar en voor jezelf. Kies voor de liefde.

Het licht, de liefde heeft Joost niet kunnen helpen en dat doet pijn. Maar vaak zal het wel helpen, of een stukje helpen. Dus geef niet op, nooit. Blijf proberen, vallen en weer opstaan. Voor jezelf en voor elkaar.

Joost, ik wens je alle goeds en geluk. Dikke kus.



Al die kennis
die guitige lach
naar de haaien of
de engelen
geen idee hoe jij
het zag.

Je deed me lachen,
soms ook huilen
leerde me
een andere wereld
om in
te schuilen.

Kijken,voelen, zien.
Alles is gekleurd, het
zal nog niet.



Bedankt om te luisteren, naar mij, keer op keer.
Voor mensen die het ook moeilijk hebben: de boeken en video's van Brené Brown hebben mij al veel geleerd. Net als mijn therapeut en mijn goeroe Karel.
Praat, deel, wees kwetsbaar en kies elke dag opnieuw voor de liefde.

Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden,
zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden.
-Phil Bosmans-

Alle goeds en geluk gewenst!
Liefs,
Els






26 opmerkingen:

  1. Je bent zo treffend zo puur ,je bent een geweldig goed mens

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi...dankjewel om dit te delen... En "in de weer" heeft helemaal gelijk... wat kan jij je gedachten en gevoelens goed onder woorden brengen...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Prachtig hoe jij dit verwoord, dankjewel. En sterkte, ik snap dat jij je verbonden voelt. XX Esther

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik niet precies wist wie Joost was. Duidelijk een gemis dus. En die dalen kunnen er niet zijn zonder de pieken. Het leven bestaat uit beiden en dus is het volkomen normaal.
    Altijd lief zijn voor jezelf, hoe je je ook voelt. Je maf er zijn zoals je bent, helemaal. Dus ook met dat zwarte stukje, want zonder dat zwarte stukje, wordt het ook nooit wit... xx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi Els, Joost zou, nee, IS ('dood' is voor mij een andere fase, geen einde) vast trots op je! En denk maar zo met de dalen; eerst liep je op 50 meter hoger en daalde je af naar 0. Inmiddels loop je al op honderden meters hoog en daal je nooit meer dan 100 meter. Op naar de Himalaya!
    Enneh... ik wandel graag in de bergen en besef ineens dat als ik naar boven loop te hijgen en puffen, ik niet meer zie dan de weg voor me. Als ik stil sta of als ik naar beneden loop, zie ik meer van het moois om me heen. En als ik dat gezien heb, is het weer een stimulans om de volgende keer nóg hoger te gaan :-)))
    Misschien ben ik een beetje aan het bazelen nu... Sorry, da's af en toe mijn opwijking :-))) xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is geen bazelen, dat is wijze, troostende woorden spreken, merci!

      Verwijderen
    2. Mooi gesproken San! <3. Dikke knuffels voor die lieve wijze dames allemaal hier :).

      Verwijderen
  6. Els, allereerst wat een mooie ode aan deze bijzondere man! Ook ik genoot iedere keer van zijn colleges bij DDWD, zo vol enthousiasme en passie. Ik was enorm geschokt toen dinsdagavond het nieuws bekend werd gemaakt... En verder besef ik al lezende dat we een aantal raakvlakken hebben. Dat zwart-witte is er 1 van. Ook ik denk af en toe wel eens dat Marco denkt: o komt ze wéér aan... Maar iedere keer is hij er voor me met brede schouders, advies en heel soms een kleine figuurlijke schop onder mijn kont. Net zoals jouw Karel, inderdaad een geschenk!! Liefs, Natalie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Els,
    Wat heb je dit prachtig geschreven.
    Ik ben er stil van...
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dag lieverd hier komt miss positive weer die je allereerst een hele dikke virtuele knuffel komt geven want die is het aller allerbelangrijkste. Probeer je het voor te stellen, een kleine uppedup, 1.56m hoog die super enthousiast is en natuurlijk een super vrolijke Tante Betsy jurk draagt...daar krijg je een dikke tietenknuffel van ;) hihihi.
    Weet je lieverd ik zie dingen anders, ik kijk dieper, ik weet dat hij alleen zijn lichaam verlaten heeft en dat hij gewoon terug naar huis verlangde naar het licht. Mensen die hooggevoelig zijn zijn daar gevoelig voor ;), die voelen zich niet thuis in deze wereld. Maar als ze gaan leren dat ze niet alleen zijn, dat er meer anderen zoals jullie zijn, als ons zijn, wij lichtwerkers...als je veranderd meer jezelf wordt komen ze steeds meer op je pad lieverd, je herkent ze, ze vinden dezelfde dingen leuk als jou, zijn net zo'n muts...you get the picture...
    Lieverd ik eindig met waar ik mee begon met een dikke knuffel, maar ook wil ik nog even kwijt dat het super is dat je een brief naar hem schreef met dingen die fijn zijn én dat je een brief van hem terug kreeg. Koester al die mooie herinneringen maar, al die mooie woorden. Ennuh zijn ziel is er nog gewoon hoor. Dikke knuffels!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Merci, voor de knuffel (ik ben 1,62) én de wijze woorden. Troostend en hoopgevend! Dikke kus!

      Verwijderen
    2. Hihi leuk om te weten, ik had je altijd veel groter, langer ingeschat ;). En graag gedaan hoor lieverd, er zijn zoveel andere hooggevoeligen/lichtwerkers, je gaat ze steeds sneller herkennen, mensen die puur zijn, vanuit hun hart werken en reageren en niet vanuit hun ego... Dikke knuffels!

      Verwijderen
  9. Allemagies Els wat mooi verwoord jij bent gewoon echt een vrouwelijke Joost wat mooi!
    Wat dapper en zo vol respect.
    dikke troostknuffel voor jou
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een mooi bericht heb je gemaakt, Els. Dankjwel!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. En ook nog:


    Als je goed om
    je heen kijkt
    zie je dat alles
    gekleurd is.

    Een superkort gedicht van K. Schippers. Ken je het boek met dezelfde titel?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Wat lief dat je een brief terug kreeg. Ja schrikken dit nieuws he!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Snap dat je geschrokken bent van het bericht dat Joost is overleden door zelfdoding. Het meldpunt 113 krijgt deze dagen meer hulpvragen, het maakt iets los.
    'Als hij het al niet redt, hoe moet het dan met mij?'
    Het is een afschuwelijk gevoel.

    Sterkte lieve Els met jouw strijd, je hebt een mooi eerbetoon geschreven voor Joost.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Ik deel je verdriet. En je toppen en dalen. Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Mooi geschreven, Els. En een mooi gedicht. Past heel mooi na dat van Joost. Begrijpelijk dat je bent aangedaan. Maar jij bent verdorie goed bezig om lichtpuntjes te zoeken in je leven!

    BeantwoordenVerwijderen

Het is altijd fijn om van jullie te horen! Bedankt voor je reactie!!!