Hoofd leeg maken

Op de vélo

Op de vélo kan ik blijkbaar mijn hoofd goed leegmaken. Wat een geweldige ontdekking.
Op mijn gewone fiets lukt dat een beetje, op mijn koersfiets kei goed. Omdat alles nog nieuw en onwennig is denk ik. Het gaat ook iets sneller, dus je moet beter opletten. En op de duur ben je zo moe dat je niet meer kan denken, halleluja :)

Gisteren weer 30 km gereden, slechtere wegen dan vorige week dus meer afzien. Maar ik was voorzien hoor:

Vorige week had ik bleinen op mijn vingers, iets te hard in mijn stuur geknepen. Van de schrik :)

Een echte koersbroek, veel zachter voor mijn onderkant. Die wit met zwarte streepjes is mijn jurk. Zo ben ik dan weer, over die koerskleren gewoon een jurk aan. Iets minder echt maar alla. Een opwijking :) (We kochten inderdaad 'den Decatlon' leeg deze week.) En op mijn hoofd een helm. Toch best wel echt, als we snelheid buiten beschouwing laten ;)

Pauze met een drankje en een koekje.

En genoeg stoppen om van het moois te genieten en foto's te nemen.

Het was weer fijn, het deed weer deugd. En goed voor de lijn: het café waar we nadien iets gingen drinken en eten was gesloten :)

Momenteel is het mij iets te warm om buiten te komen. Maar binnen kan het ook gezellig zijn, in blogland bijvoorbeeld.
Ik duim dat jullie allemaal een rustige onweer-loze nacht mogen hebben!
En alvast een geweldige week gewenst, succes aan iedereen die opnieuw start.

Het doet pijn om te falen,
maar nog erger is het gevoel
het nooit te hebben geprobeerd.
-Theodore Roosevelt-

Liefs Els

Ik ben gehavend maar nog heel...

Kwetsbaar

Ik stel mij hier vaak kwetsbaar op, heel naakt en eerlijk. Dat is beangstigend.
Maar het helpt. Mij en anderen.
Ik krijg de mooiste, intiemste, trieste én blije mails. Weten dat ik help maakt dat ik die grens opnieuw wil oversteken...
Een opwijking ;)

Ik heb littekens, zichtbare en onzichtbare. De niet-zichtbare zijn de grootste, de diepste. Met stip op één staat mijn PTSS. Het is iets waar ik niet vaak over praat, behalve met Karel en in therapie. De mensen die mij kennen zijn het al beu gehoord (denk ik) en met onbekenden praat ik er al helemaal niet snel over. Schaamte?
Door er zo weinig over te praten speelt het, oppervlakkig, gezien geen grote rol in mijn leven waardoor ik het soms vergeet of zelf niet echt geloof. Als er dan dingen zijn die me niet lukken of me compleet afmatten voel ik me een zwakkeling. Zoals gisteren.

We gingen naar Boterhammen in het park. Karel had een dagje vrij, we namen een picknick mee en genoten volle bak van Tourist leMC (yes, eindelijk) en Guido Belcanto. Beide mannen zijn ontroerende, oprechte levenskunstenaars!
We aten, we lazen, keken naar de wolken, zongen mee, lieten een traantje...

 

We zaten, weg van de drukte, onder de bomen in het gras. En zagen dat het goed was. Flintertjes geluk werden gevangen. Fijn.

Daarna kochten we een helm voor mij. 
Daarna gingen we naar de bib.
Daarna was ik stik kapot. Hoofdpijn, spierpijn, tranen en een adem die hoog zitten, een hart dat te snel slaat en een hoofd dat niet meer denken kan...

Te veel.
Zoals zo vaak werd het me te veel. Te veel hoeft niet altijd te veel negatief te zijn. Soms is te veel fijn ook te veel.

En dan komt de teleurstelling, de schaamte, boosheid.
Het besef dat ik gehavend ben. Machteloos sta, nog steeds een slachtoffer ben op de één of andere manier.

Volgende week ga ik terug aan het werk. (20 uur per week.) Ik kijk er vol goesting naar uit! Maar vind het ook zwak van mijzelf: maar 20 uur. Karel werkt quasi het dubbele. En ik ga diegene zijn die stik kapot thuis komt. Meer dan 20 kan ik (nog) niet af. 'Ik lijk wel een lui wijf' klinkt het op mijn negatiefst.

Als ik eerlijk ben en mijzelf bekijk zoals ik bijvoorbeeld jou zou bekijken is 20 uur heel flink. Ik ben gehavend voor het leven, ik had op invaliditeit kunnen gaan en ik had kunnen leven van een uitkering. Maar ik koos er voor om de draad zo goed mogelijk weer op te nemen. Terug aan het werk te gaan en mijn centen zelf te verdienen. Als ik het zo bekijk is 20 uur veel. Namelijk 20 meer dan de 0 die ik had kunnen kiezen. En toch. Het is makkelijker om iemand anders door die bril te bekijken dan jezelf he. Voor mij toch.

Ik heb zo veel duwen in de richting van het negatieve gekregen en kies toch bewust voor het positieve, dat is toch ook flink he!? (Als ik nog maar denk aan mijzelf flink vinden schieten de tranen mij in de ogen. Het zal de regen zijn.)

Ik ben er nog niet, nog lang niet. En het lijkt me niet meer dan eerlijk om dat met jullie te delen.
Ik heb vrede met mijn nieuwe leven, mijn na-leven. Nu nog vrede met mijzelf. Daar komt dat mijzelf vergeven weer opduiken :)

Het leven, mijn leven, zit vol moois. Met geregeld een sprankel puur geluk. Gisteren sprankelde het zelfs vaak. Dat was mooi. Dank u Tourist, dank u Guido, dank u Karel, dank u wolken, dank u dansend kindje, dank u trotse fotograferende opa, dank u wuivende bomen,... U was mooi, u maakte het plaatje af!

Onderweg lasten we een plaspauze in. Stiekem ook wel een zin-in-een-ijsje-pauze :) Zo maar langs de kant van de autosnelweg, op een grauwe parking vallen er ook sprankels geluk te vangen.

Ik sta open, ik vang sprankels.
En probeer mijzelf te vergeven...

Herkenbaar?
Bedankt voor het 'luisteren'!

De kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is.
-Godfried Bomans-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els

Dankbare dinsdag

Dankbaar zijn in hart en ziel

Een stukje van de hemel

Het geluk te proeven van een wereld

perfect gestileerd als een

bladspiegel in evenwicht

verdwalen in melancholie

kopje ondergaan en bovenkomen

in een perfectie kopie

van de hemel in je hart

quasi gelijktijdig gelijkzijdig

een spiegel die blinkt zonder tranen.

Het geluk te proeven van een wereld

stilistisch als het oerbegin

niet geraakt door verwachting

geen tintelende teleurstelling

gewoon gebouwd op liefdevolle

herinnering.

Oh, het geluk.

Het lukt me soms, maar niet genoeg. Leven vanuit mijn hart. Mijn hoofd aan de kant.

Leven vol dankbaarheid en goesting. 

Want er is liefde, natuur, taal, muziek, aandacht,...

Er is veel zo veel maar er moet ruimte zijn.

Ruimte en stilte.

Geen remmingen, noch schaamte.

Gewoon zijn.

Ik probeer.

Soms lukt het me, schrijven wat er diep in mij huist, zonder criticus, zonder censor. Dan krijg je iets als bovenstaande.

In mijn zijn lukt het soms ook, een seconde ofzo. 

Mooie momenten.

Om te koesteren.

Ik blijf ze verzamelen.

If the only prayer you say in your life is THANK YOU

that would suffice.

-Meister Eckhart-

Fijne dankbare dinsdag,

liefs Els

On the road again...

Fietsen als een echte

Gisteren reed ik 30 km op mijn koersfiets, ik voel mij al een echte :) Karel had een geweldig mooie rit uitgestippeld. Veel groen en aan het eind een fijn terraske. Zalig!
Mijn poep deed pijn, ik heb een blaar op mijn duim (stuur te hard vastgehouden) maar voor de rest alles in orde. Vrijdag ga ik een helm kopen. Nu ik weet dat het wel iets voor mij is ga ik die investering echt wel doen. Ooit redde een helm het leven van mijn Karel dus...

We hielden natuurlijk de nodige pauzes, voor een hapje en een drankje én om beestjes te zien of foto's te maken. Karel kent mij dus dat was allemaal ingepland ;)

En ik kreeg een medaille! Dat ontroerde mij... Ik maak er bij elke wedstrijd één voor hem maar had er geen verwacht voor mij, fijne verrassing!

In plaats van af te vallen, verdik ik van het fietsen. Hoe zou dat komen :)

Er was gisteren zelfs tijd om een Geluksvis te hangen!

Een fijne dag dus!
Vandaag gingen we uit ontbijten, daarna naar de bib én daarna naar de rommelmarkt. Zalig en best wel vakantie ;)

Straks nog een potje scrabble en Zomergasten kijken... Fijn, fijn, fijn!

Ahja, Karel koos voor  Skunkamasie als winnaar van de Echte Els postkaarten give away!
Zij gaat haar leerlingen verblijden met 'Dingen Die Fijn Zijn'-post, als dat niet fijn is ;)
(Mail je adres maar dan komen de kaartjes zo snel mogelijk naar je toe! )

Kijk ook eens op het blog van Heppie-voorbeeld-Haakjuffie!
Een geweldige dame, een grote bron van inspiratie voor mij. Geweldig lief en bovenal enorm moedig.

Geen hamerslagen, maar het dansen van het water
zingt de kiezelstenen tot volmaaktheid.
-Rabindrath Tagore-

Nog een zalige zondag gewenst!
Liefs Els

Vakantie of toch niet...

Niet ingeloste verwachtingen

Ik ben niet goed in vakantie. Zo, dat is er uit. Opwijking nummer zo veel.
In het voorjaar had ik plots 3 maanden 'vakantie'. Je begrijpt dat in die maanden mijn hoofd niet naar vakantie stond. Eerst moest ik werk zoeken en toen ik het gevonden had was ik zenuwachtig omdat ik op 1 juli opnieuw aan de slag zou gaan.

Nu ben ik weer een maand thuis (omdat de bakker waar ik werk een maand gesloten is) en is het 'weer van dat'. Ik voel me niet in vakantie. Ik heb geen zorgen om werk, ik krijg op 1 september mijn 'echt contract', heb al zin om terug te beginnen en toch...

Karel moet natuurlijk wel werken en dat maakt dat ik hem mis, geen maatje heb om met op stap te gaan en me een beetje schuldig voel tov dat hardwerkend ventje. Dat is een deel van het probleem, het andere deel ben ik. Of 'de maatschappij'.
Vakantie is tegenwoordig vaak synoniem voor moeten. Je moet op reis, je moet spannende dingen doen, je moet op pad, in een ander bed slapen, nieuwe oorden ontdekken, ... Weet ik veel.

En wat deed ik de eerste 2 weken: poetsen, opruimen, de zolder reorganiseren, in de tuin werken,...
Ik was elke avond stik kapot maar voelde me ook elke keer heel voldaan.
Toen kwam er het besef dat mijn vakantie al voor de helft voorbij was en dat ik meer moest genieten.
En daar kwam de stress: wat en hoe en waar en...!!??

Ik wil geen wilde dingen ondernemen zonder mijn Karel (en ok, durf dat ook niet echt) en ik ben meestal liever thuis dan uit...
Dus toen kwam er een diep gesprek met mijn 'goeroe' Karel en besefte ik dat er niets 'Moet'.
Ik ben een muts, ik ben geen wilde avonturier. Daarbij komt nog dat afgelopen maanden, met al die bergen en veranderingen, best wel super vermoeiend voor hoofd en lichaam waren. Dus kan ik een beetje rust wel gebruiken.

Nu doe ik gewoon wat ik meestal doe, als ik vrije tijd heb:

Ik pruts wat in mijn tuintje, oogst allerlei lekkers en zaai nog wat bij.

Ik fiets eens naar de kringwinkel en kan daar niet weerstaan aan allerlei 'palullekes'.

Ik oogst nog wat meer en kook daar vol plezier iets lekkers van. Ik poets wat nodig is.

 Ik bak vaak brood en ander lekkers. Ik maak gordijnen en kussens.

Ik voeder de vogels (voornamelijk duiven) en geniet er van ze te zien smullen.
Ik blog wat, schrijf wat, teken eens iets.

Ik geniet van onze twee poezen, die echt niet dood zijn maar gewoon doen alsof :)
Ik lees wat binnen of buiten.

En 's avonds en in het weekend ga ik geregeld op pad met Karel. Te voet of met mijn nieuwe (oude) fiets. Jawel, het is gebeurd, ik heb nu ook een koersfiets. Ik ben besmet :)
Ik moet nog veel oefenen hoor, het voelt echt anders dan op een gewone fiets. Maar ze bolt lekker!
Een echte coureur ga ik nooit worden, daarvoor stop ik te vaak voor foto's en beestjes en van die dingen, maar ik geniet van mijn gele vriendin en dat is het voornaamste.
Ahja, ik ben nog op zoek naar een naam, tips?

Samengevat doe ik allerlei fijns, vliegen mijn dagen voorbij en doe ik naast veel fijns ook best nog wat nuttige dingen.
Ik ben content en in mijn element. Ik voel me goed. Zolang ik maar niet nadenk.
Want dan begint weer dat 'vakantie-idee' te malen.

Dus bij deze maak ik het officieel, voor mijzelf, verban alle twijfel:
vakantie is doen waar je zin in hebt. Is het mutserig, dan is het maar musterig.
Leve 'de dingen die fijn zijn'!

Nog mensen met hetzelfde 'vakantie-idee-probleem'?

(Vergeet de give away niet he...)


Het leven is eigenlijk één grote stage;
je raakt nooit uitgeleerd.
-Olaf Hoenson-


Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els

Dankbaar voor de vele Dingen Die Fijn Zijn

De fijnste dingen...

...kosten weinig tot geen centen.
Vorige week liet ik mijn nieuwe gordijnen al zien, nu heb ik ook nieuwe kussentjes! Want bij twee van de lakentjes zaten er kussensloopjes, olé! En nog meer olé: in de kringwinkel vond ik voor 0,50 cent per stuk kussens die er in pasten (ongeveer) dus dat ziet er nu zo uit:

Ik borduur ook overal mooie woorden op, ik kan dat niet laten. Een opwijking :)
Zoals je kan zien kan ik niet recht naaien, ik doe dat ook met de hand én als het kussen er al in zit. Je kan dat prutsen noemen maar ik noem dat 'moosen alla Els' :)

Dat zijn dus echt de mooiste dingen, de dingen die je plots ontdekt zonder dat je er naar zoekt... Of soms zoek je ze wel maar verwacht je ze niet te vinden en dan liggen ze daar plots naar jou te lonken in de kringwinkel, geweldig he!
Leve de kringwinkel, om te brengen én te halen.

Er zijn altijd dingen die je kan proberen, lukt het niet jammer maar lukt het wel dan is het super:

Regrowth projectje nummer zo veel: bosuitjes uit de supermarkt. De bovenkant opeten, onderkant in een glaasje water en laat ze maar terug groeien. Super simpel. Het ruikt in het begin nogal maar dat betert.

En helemaal gratis en helemaal niet te plannen:

Onrust in onze tuin! Knap he, het is een soort van nachtvlinder. Zo bewegelijk als een kolibri, vandaar de onscherpe foto :)

Dankbare dinsdag!

Maak er een mooie ontdek- en vind-dag van, zoeken kan altijd nog...

Wij zijn niet rijk door wat wij bezitten maar veeleer
door datgene waar we buiten kunnen.
-Immanuel Kant-
Liefs Els

PS: Vergeet de GIVE AWAY niet.

Op avontuur: #DingenDieFijnZijn

Moederkesdag, groen en een give-away

Gisteren was het hier (omgeving Antwerpen) weer Moederkesdag. Als uitje gingen wij naar de Ardennen van Karel zijn kindertijd.

Je hebt misschien gezien dat ik nogal enthousiast was over het boek Wild van Cheryl Strayed? Ondertussen zag ik ook al de film en was ik nog enthousiaster. (Beiden zijn aanraders!)
Dus vroeg toen Karel vroeg of ik ook eens een serieuze wandeling wou doen was ik vol goesting.
Vandaag ben ik vooral ferm stijf :)

We deden de wandeling nabij de Barrage de Nisramont.
5 uur klimmen, dalen, struikelen, zweten en op mijn poep vallen...
Maar het was naast afzien vooral ook heel tof. En mooi! En stil, nu weet ik pas wat echt stil is.
Indrukwekkend! Kijk maar even mee:

Geluksplant.

De te volgen bordjes.

We waren niet alleen :)

Mijn favoriet sterren-mos was daar volop aanwezig!

Mooi he! Meestal waren we alleen, naar het einde toe kwamen we een paar mensen tegen maar voor de rest geen kat. Alleen vogels, eekhoorns en muizen :) En soms hoorden we mensen kajakken op de Ourthe, geluid draagt daar heel ver...

Zo veel groen, zo veel stilte. Massa's voedsel voor de ziel. Ik voel de wandeling in ongeveer elke spier van mijn lichaam maar vooral nog in mijn hart en hoofd. Ik kan er weer even tegen...

En omdat het gisteren Moederkesdag was geeft dit niet-Moederken nog iets weg:

Een setje Echte Els Postkaarten!!!
Wat moet je doen? Laten weten wat je met deze 8 kaarten gaat doen als je ze zou winnen.
Aangezien dit naast een give away ook een schaamteloze reclamestunt is voor mijzelf weet je in welke richting ik denk he ;)
Volgende week zondag kiest Mijnheer De Gerechtsdeurwaarder een winnaar!

Geen hamerslagen, maar het dansen van het water
zingt de kiezelstenen tot volmaaktheid.
-Rabindrath Tagore-

Nog een zalige zondag gewenst,
liefs Els

Eat pray love

Wat komen moet dat komt...

Ik geloof in de magie van timing. Laten we dat een opwijking noemen :)
Iets gebeurt als het moet gebeuren, niet eerder, niet later.

Zo las ik bijna 10 jaar geleden het boek 'Eten, bidden, beminnen' van Elizabeth Gilbert, uit de bib. Het deed iets met me, bleef in mijn hoofd rondspoken dus kocht ik het boek en las het nog eens. Ik werd er weer door gegrepen en voelde diep in mij dat er een soortgelijk pad voor mij weg lag. Let op, dit is allemaal in mijn 'voor-leven'.

Toen in 2010 de film van dit boek uitkwam wou ik die dan ook dolgraag zien. Net voor de film uitkwam gebeurde er wat mijn leven indeelde in een voor en na. Dé overval.
Veel was voor mij op dat moment niet meer evident of mogelijk, waaronder nar de cinema gaan. We deden het toch. Op een doordeweekse avond, om de grote drukte te vermijden.
Ik ging de zaal binnen, zag de film en begon te huilen, ik ging al huilend de zaal uit, zat al huilend in de auto (naast Karel) en ging uiteindelijke huilend naar bed.

Want nu, na de feiten besefte ik wat het boek me al verteld had: ik moest ook op pad gaan om mijzelf te vinden. Mijn 'reis' zou bestaan uit therapie en Karel zijn oren er af tetteren. En ze zou ook veel langer duren dan een jaar.
Maar ik ben de tocht aangegaan en heb mijzelf (voor een groot deel) gevonden.
'Klaar is kees' zou je zeggen. Dank u Elizabeth Gilbert.

Als fan van het boek en de film vroeg ik de dvd aan de Sint (en die vervulde mijn verlangen). 5 jaar heeft die film op het schap gelegen, 5 jaar! Tot afgelopen zaterdag. Plots kreeg ik het gevoel: nu moeten we hem nog eens bekijken. Het leek me ook appeltje eitje, angst om in te storten zat er niet meer in. Ik had mijn les al geleerd, dacht ik...

De film was gedaan en ik lachte. Zie je wel, nog wel een goede film met geweldige boodschap maar ik had mijn deel al gehad. Toen hamerden de woorden van Elizabeth door mijn hoofd: 'Je moet jezelf vergeven'. Steeds luider en luider, mijn hoofd begon pijn te doen en mijn ogen begonnen te branden.
Ik dacht nog: 'Vergeven is heel belangrijk, dat weet ik. En een ander vergeven is jezelf een geschenk geven. Ik heb gewerkt aan vergeven, niet altijd met een even goed resultaat maar oefening baart kunst. Ik kom er wel.'

Het hameren werd luider en luider, één woord sprong er uit: jezelf!
Toen kwamen er de tranen, een stortvloed...
Jezelf, dat stuk was ik vergeten.
Mijzelf.

Ik heb fouten gemaakt. Vaak geen fouten in mijn eigen ogen (niet meer) maar voor anderen waren het pijnlijke fouten. En dat besef maakt dat ik mij schuldig voel.
En daaaaarom is het zo belangrijk mijzelf te vergeven.

Iets beseffen is niet iets kunnen, maar het is een eerste stap.
Dank u Elizabeth, again.

Het deed pijn, het was niet fijn. De avond eindigde anders dan verwacht. 
Zoals steeds was Karel daar, en hij begreep me. Waar voor dank, ook again :)

Het kwam zoals het moest zijn. Elke stap op het juiste moment. Ik was er nu pas klaar voor.
Maar wanneer ik ooit helemaal klaar ga zijn, geen idee...
Nooit zeker? Dat maakt het leven diep en wijs en rijk, niet?

Hebben jullie dat ook? Van die dingen die pas gebeuren als je er klaar voor bent? Films of boeken die dat hebben veroorzaakt?
Ik hoor het graag!

Als iemand zich afvraagt wat de foto's voorstellen: mijn nieuwe gordijnen! We kochten 3 babylakentjes, ik naaide er een feston-randje aan en haakte er daarna lusjes aan. Karel bevestigde een metalen buis boven het raam en nu hebben wij voor minder dan 5 euro (buis niet meegerekend) lakentjes van de kringwinkel! Ik bedoel gordijnen :)
Ik ben echt dol op die kant...(Engelse kant?)

Mijn ziel ligt weer bloot, ik ga even bekomen...En hopen dat iemand iets aan mijn zielenroerselen heeft...

Vergeef jezelf,
je had de ervaring nodig.
-Gezegde Cherokee-indianen-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els

Anders zijn

Hartverwarmend niet normaal

Gisteren kreeg ik dit kaartje in de bus:

Lieve Sandra, dikke dank je wel daarvoor!
Ik las het en dacht direct aan mijzelf ;)

Ik ben anders, ik weet dat.
En meestal vind ik dat fijn.
Met de nadruk op meestal. En eigenlijk nog niet zo lang.
Eigenlijk nog maar zeer recent.

Oh, wat heb ik daar vaak tranen om gelaten...waarom kon ik niet zijn zoals de rest en er bij horen?
Dat wou ik zou graag: 'er bij horen'.
Nu nog soms...

Maar ik deed het nooit en nu ook nog niet echt.
Uitzonderingen zijn: Karel, Blogland en Instagram :)

Maar als ik er bij wil horen moet ik iemand zijn die ik niet ben, dingen doen die ik niet leuk vind en mooi vinden wat voor mij lelijk is.
Dat lijkt me zo onaangenaam dat ik maar anders blijf :)
En er dus, meestal, blij met ben.

En inderdaad, wat is normaal?
Ik eet geen vlees, heb geen kinderen, hang overal Geluksvissen, raap bossen en stranden leeg, lees kinderboeken bij de vleet, zit graag met mijn hoofd in de wolken en mijn handen in de aarde.
En nog meer van dat moois, nog meer #DingenDieFijnZijn :)

Is dat gek, is dat normaal?
Het is fijn, dat weet ik.
Dus modder ik maar verder aan, ik ploeter, moos, val en sta weer op.
En bovenal ben ik steeds mijzelf :)

Naast mijzelf ben ik vandaag ook dankbaar. Sandra en GewoonJip: merci!


Jump. It's not as wide as you think!
-?-

Nog een fijne dankbare dinsdag,
liefs Els

Wolken en van die dingen

De wolkenfabriek

Vandaag leerde ik waar de wolken worden gemaakt: in de haven van Antwerpen :)

Karel reed, ik zat er naast en amuseerde mij. Vandaar de mindere kwaliteit van foto's...

Alles positief proberen zien is een hobby van mij:)
En leve de geweldige dagen voor De Wolkenclub!

Mijnheer de gerechtsdeurwaarder deed zijn best en na wijs beraad koos hij PriePraat en haar kijkkastje als winnares van de guerrillawedstrijd (te zien op haar Instagram)! Zij mag haar brievenbus in de gaten beginnen houden... En ik zou zeggen: blijf die guerrilla acties verderzetten, de wereld heeft ze nodig!


Wat het huidige moment ook inhoudt,
accepteer het alsof je het gekozen hebt.
-Eckhardt Tolle-

Maak er nog een fijne wolkerige zondag van!
Liefs Els