Met de billen bloot...

alé, mij ziel dan toch ;)

Ik leef nog, zoals jullie nu kunnen merken! Dank dank dank voor het meeleven en duimen en alle lieve post!
Het viel echt allemaal reuze mee! Wie er nog voor staat: geen schrik en gewoon een roesje vragen. Dat heeft zelfs het fijne effect dat je nog een tijdje erna op wolken loopt en veel moet lachen, alé ik toch. Niet slecht he, voor een Wolkenclub-madam ;)

Dat meevallen komt natuurlijk door allerlei redenen:
-het is echt niet erg
-jullie hadden me zo veel liefde gestuurd
-sommige onder jullie konden me als ervaringsdeskundige echt geruststellen
-ik had tastbare talismannen bij. Zoals ik gisteren al liet zien. En ik geloof echt in de kracht van dingen met liefde gemaakt of geschreven voor mij. En net voor ik vertrok landde er nog een hartenvogel in mijn brievenbus:

-Karel was er bij en die weet hoe hij me 'moet aanpakken'. Hij maakt de dingen makkelijker waar sommige, onbedoeld, alles steeds erger maken.
-ik ben dan toch niet de overgevoelige, lastige waar ik altijd voor versleten ben!
Dat weet ik nu doordat ik net een geweldig boek uit had: Hoog sensitieve personen, hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt door Elaine N. Aron

Over de uitslag van het onderzoek kan ik nog niets vertellen, ik moet de biopsies afwachten...
Wat ik jullie wel al kan en wil vertellen is het volgende:
door bovenstaand boek én door het boek van Brené Brown leerde ik veel bij, vooral over mijzelf.

Ik ben niet 'overgevoelig' maar ik ben inderdaad wel hoog sensitief (HSP). Dat klinkt misschien gelijkaardig maar is het niet. Waar het eerste een negatieve bijklank heeft komt het tweede veel beter over. Meer in de buurt van een gave, iets om blij om te zijn.
En ja, soms is het lastig om HSP te zijn en soms zal het ook lastig zijn voor mijn omgeving. Maar ik bén geen last, ik ben niet tot last. Ik ben gewoon een beetje anders.
Eens je beseft/erkent dat je het bent, kan je er veel makkelijker met leven.

Gisteren bijvoorbeeld.
Ik weet nu dat dat het geen kwaad kan om een roesje te vragen en even aan de dokter te zeggen dat ik best wel bang ben. Die vond het helemaal niet lastig en zei zelfs dat hij liever mensen heeft die in een roes zijn, omdat die minder tegenwerken en zo zijn werk alleen maar makkelijker maken.
Ik was dus echt geen lastige patiënt!

Psychosomatische klachten kunnen ook een self-fulfilling prophecy zijn. Ik weet nu nog niet wat er scheelt hoor, maar ik weet wel al dat ik mij niet meer laat vertellen hoe ik ben of was of moet zijn of...
Ik zal zelf wel oordelen, met behulp van een dokter natuurlijk he.
Maar soms gebeurt het dat je als kind een etiket op gekleefd krijgt en dat dat echt een zware last blijft voor de rest van je leven. En dat is jammer. Diegene die die etiketten kleven doen dat natuurlijk niet om je te kl*ten, ze doen dat misschien zelfs met de beste bedoelingen. Maar jij blijft er dan wel onder gebukt gaan.
Therapie helpt daar bij. Een schat van een man ook. Bovenstaande boeken hielpen mij ook enorm.

En echt waar: jullie ook.
Sommige onder jullie zijn zielsverwanten geworden! Al ken ik jullie niet van gezicht of in het echt of...
Om elkaar echt te begrijpen, te steunen, te helpen hoef je elkaar niet echt te zien he. Je ziel kan je ook per woorden blootleggen. Ik heb daar soms meer aan dan een 'klapke' met iemand dichtbij.
Echt contact, op welke manier dan ook, heelt.

Ik besteed dan ook minder en minder tijd aan 'onechte mensen'. In het boek over HSP gaat het ergens over bootjes (in de hersenen) zonder dat ik hier iets van wist zeg ik al lang van mijzelf dat ik 'strepen' heb.
Sommige dingen/mensen kosten strepen en andere bezorgen mij er dan weer. Nu weet ik dus dat dit geen inbeelding is. Die strepen bestaan, al zijn het bootjes ;)

Ik probeer dus voor mijzelf een goed evenwicht te vinden.
Strepen haal ik uit: bloggen, jullie, Karel, wandelen, wolken, onze poezen, de natuur, creatief bezig zijn, lezen,...
Ahja, en uit chocolade ;)
Niet alles hoeft echte diepgang te hebben hoor: 'klapkes' over het weer enzo, met klanten bij ons in de winkel kunnen ook strepen geven. Het gaat er gewoon om dat iets echt en oprecht is, met goede bedoelingen én vol liefde.
Jaja, de Jezus in mij is nooit ver weg.

Onze 2 pluchekes in knuffel-actie :)

Soms is het griezelig, mijn ziel zo maar online smijten...
Maar dan denk ik aan 'de kracht van kwetsbaarheid' en aan hoe lief en begripvol jullie zijn.
En aan de zaadjes die ik misschien wel plant, bij mensen die ze goed kunnen gebruiken.

Soms zijn de dingen niet te veranderen.
Maar het is altijd mogelijk om
te veranderen hoe je naar ze kijkt.
-Matthieu Ricard-

Veel liefs
Els