Een poëtische op-wijking...

Poëzie en blozen enzo

Om jullie niet langer in spanning te houden komt hier mijn op-wijking van deze week: poëzie!
Maar dat is niet wat jullie willen weten he!? Jullie willen weten waar ik dinsdag was....
Awel, dat heeft alles met mijn opwijking van deze week te maken!

Ik was namelijk hier:

Tussen haakjes: als ik dinsdag al niet iets had gezegd, had ik vandaag al zeker niet gedurfd om er iets over te schrijven... Nu moet ik wel ;) (Ik ken mijn eigen he...)

Ik was dus in Lanaken. Omdat ik in januari een gedicht had ingestuurd, voor deze wedstrijd. En omdat ik bericht had gekregen dat ik een van de winnaars was!!!

Ik kon dat niet geloven...
Ik schrijf namelijk al gedichten vanaf dat ik kan schrijven. Ik heb er letterlijk duizenden liggen.
En in mijn vorig leven deed ik wel eens mee aan wedstrijden. En ik haalde wel eens de top 10 ofzo, maar nooit hoger. Aan de Hilarion Thans wedstrijd deed ik in 2008 al eens mee, in mijn leven voor.
In een vlaag van 'weet ik veel wat' deed ik dus in januari nog eens mee.
Met een gedicht van mijn leven 'voor'.
Erna heb ik amper nog geschreven. Eerst was het te pijnlijk, later dacht ik dat ik het niet meer kon.

Ik had daar soms wel spijt van...
En toen kreeg ik dus dat bericht.
Heb een paar keer gemaild me de organisatie, ik kon het moeilijk geloven, ik een winnaar!?

Maar het was dus echt zo.
En ik had schrik om te gaan. Omdat ik verlegen ben en niet meer tegen drukte en gedoe kan én omdat ik mijzelf niet geweldig vind schrijven en...

Toch gingen we, 1,5 uur rijden (zenuwachtige kilometers).
En het was fijn!

Ik bleek dus echt gewonnen te hebben ;)
En wel de 2de prijs.
Mijn gedicht werd voorgedragen door Maren Lambrichts en zij deed dat goed, mijn woorden klonken zelfs 'echt' ;)
Ik sta nu in deze bundel:

Naast het winnende gedicht, dat echt indrukwekkend is:

 

Voor wie het echt wil lezen:

Time -out

Tasten naar los zand
een plek om te verdwijnen.
Even weg van alles
en later weer verschijnen.
Even rust in mijn hoofd
en in mijn hart.
Even helder worden
kluwen ontward.
Even schuilen
voor keurende blikken.
Even weg zijn
van banden die verstikken.
Even ik zijn
weg van de anderen.
Even wikken wat mag blijven
en wat echt wel moet veranderen.
Een time- out van een wereld
die beslist wie ik ben.


Dat is wel wat hoor, dit hier zo delen, voelt ongeveer zoals naakt op een podium staan ;)
Dat hoorde er ook bij dinsdag: op het podium staan. Lastig... En op de foto gaan, nog lastiger ;)
Maar ik overleefde het allemaal. Mijn grenzen zijn weer wat verlegd.
En ik dacht aan Eleanor Roosevelt: doe elke dag één ding waar je bang voor bent!

Merci aan mijn Karel: voor het brengen, de steun, het geloof en de pep!

Ikzelf vind mijn gedichten zo simpel, zo gewoon. Niet chic genoeg. Weet je wel...
Terwijl ik zelf ook meer van de gewone poëzie hou. Met gewone woorden en alledaagse gebeurtenissen.
Deze week bedacht ik: mijn gedichten zijn zoals mijn tekeningen. Gewoon 'boenk' op papier gezwierd en zonder veel tralala. Van mijn tekeningen heb ik dat leren aanvaarden.
Door jullie complimenten enzo.
Misschien moet ik het van mijn gedichten ook maar leren aanvaarden.

Ik ben een 'mooser'. Het komt er uit, ik smijt het op papier en dat is het.
En soms is het goed (blijkbaar).

Al kan ik moeilijk fier zijn op mijzelf, ik ben toch blij!
Vandaag is het dé dag, exact 4 jaar geleden was de overval.
Dit is de eerste keer dat het mij niet enorm zwaar valt, deze 23ste.

Omdat we nu eindelijk ons vonnis hebben, verder kunnen met ons leven.
Dat echt goed gaat worden! Ahja, het begint al direct met een prijs :)
Daarom was ik dinsdag ook zo blij: het oude en het nieuwe leven kwamen samen. En het gaat de goede kant uit, fijn!!!

Ik heb weer zin om te schrijven...
Dikke merci aan alle mensen die meewerkten aan deze fijne wedstrijd!
Omdat mensen die zich inzetten voor poëzie schatten zijn! Belangrijke mensen die belangrijk werk doen. Leve de mooie woorden, leve de poëzie!


Alé, zo is er weer een stukje Els bloter... Waar gaat dat eindigen;)

Dikke merci voor al jullie steun, altijd!

Vrijheid is je hartsverlangen voelen onafhankelijk van
de mening van anderen.
-Paolo Coelho-

Nog een fijne opwijkende donderdag!
Liefs Els