Geluksplanten jubileum

Geluksplanten

Woehoe, dit weekend plaatste ik Geluksplant nummer 150 én 151! Een mooi moment om even stil te staan en te vieren.

Daarom deze oproep:
Heb jij ooit een geluksplant van mij gevonden, dan ontvang ik graag een foto van hoe het nu met het plantje gaat! Als jij me een foto mailt samen met je adres dan stuur ik je een exclusieve Geluksplant button!

Als dat geen fijn idee is op deze donkere #dankbare dinsdag!? Ik blij, jij blij! En Moeder Aarde blij, met al die extra plantjes!



''Kleinigheden lijken van geen belang, maar ze schenken een kalm geluk. In elke kleinigheid huist een engel.''
-Georges Bernanos-

Maak er iets moois van vandaag,
liefs Els

dE LeeSclub leest opnieuw

Allesbehalveoké

Goedemorgen, eeeindelijk is het weer tijd voor dE Leesclub! Ik ben zo benieuwd om te horen wat jullie van Allesbehalve oké vinden; samen lezen is toch gewoon nog toffer dan alleen? Noem het een opwijking, ik wil iedereen aan het lezen krijgen, gezellig allemaal samen! Lezen kan een mens zo veel goeds brengen.

 

Eerst nog even dit: ons volgende boek wordt een boek dat al in 1949 geschreven werd maar nog super hedendaags aanvoelt; een aanrader! Het gaat om De dagboeken van Cassandra Mortmain. Ik las het vorige week en het zit nog steeds in mijn hoofd, ik voel ook nog steeds een beetje een zwart gat omdat ik Cassandra mis...Het is geschreven door Dodie Smith, die ook 101 Dalmatiërs schreef! Ideaal voor deze herfstige dagen, een cocon om even in te verdwijnen.
We bespreken dat boek hier, samen, op donderdag 6 december (met speculaas en pepernoten ;))!

Maar dan nu, theetje klaar (in mijn geval Lapsang Souchong van Dille & Kamille, superlekker!), koekjes binnen handbereik? Daar gaan we:

Izzy O’Neill: 18, wees, zit nog op school, is dol op comedy schrijven en weet niet wat haar overkomt als ze de hoofdpersoon in een breed in de media uitgesmeerd seksschandaal wordt.

Waar het in het begin nog allemaal enigszins binnen de perken blijft (hoewel) raakt het al snel groter en groter als een sneeuwbal die een helling afrolt en alles vernietigend zijn weg baant, alles.

Dit boek is Izzy’s verhaal. Letterlijk. Zij houdt een dagboek bij en dit boek is ‘de copy-paste versie’ van dit dagboek, aangevuld met later toegevoegde commentaren. Aangezien Izzy into comedy is, is het dagboek en zeker de aanvullingen bij tijd en wijlen hilarisch grappig. Ondanks de zwaarte van het thema leest dit boek dan ook als een trein.

Steven heeft het klaargespeeld om een rits aan actuele (jongeren-) thema’s aan te kaarten, met soms best moraliserende lessen zonder ooit het gevoel te geven opvoedend te willen schrijven. Haar stoet aan kleurrijke (letterlijk en figuurlijk) nevenpersonages (waarvan je er vele direct in je hart sluit, bvb oma Betty en Ajita) geeft haar verschillende klankborden om relevante en hyperactuele meningen te verkondigen.

Slutshaming, dick picks, feminisme, blanke activistische kunst, witte geprivilegieerde jongetjes die geen nee kunnen verdragen, fuckboys,… allemaal thema’s en onderwerpen die op een ‘geen-blad-voor-de-mond’-manier aan bod komen en je aan het denken zetten. Ik ben 20 jaar te oud voor dit boek en nog raakte het me als een mokerhamer. Het was en is nog steeds zoooo moeilijk om op te groeien als meisje.

Dit is echt een boek dat meisjes die moeten zien te overleven in de lastige sociale mediawereld van heden te dage moeten lezen. Izzy is een voorbeeld, al zal niet iedereen het daar met eens zijn.

Enne, dit boek is veel beter geschreven én grappiger dan Het meisje met de onderrugtattoo; sorry Amy.

Schaamteloos eerlijk, tintelend grappig, en veel en veel beter dan de cover doet vermoeden. Verslind dit boek!

En laat me nu met rust, ik ga een pak peanutbuttercups leeg eten…

'Elk moment is een beginpunt.''
-Olaf Hoenson-

Dikke merci om weer mee te lezen en te bespreken, ik hou van jullie allemaal!
Fijne dag nog en lees ze,
Els


Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci! 

Powersongs

Hunger

Goedemorgen! Meestal heb ik wel een liedje waar ik me aan optrek. Dat liedje verandert geregeld maar wat ze gemeen hebben is dat het meestal liedjes van vrouwen zijn, dat ze vol power zitten en dat ze een boodschap uitdragen.
Al enkele maanden is dit mijn liedje: hunger van Florence + The Machine !
Je kan er lekker op dansen en de tekst snijdt door je ziel...

Kunstenfestival Watou.

Dank u Florence dus, op deze Dankbare Dinsdag!

Hebben jullie ook (tijdelijke) powersongs? En de welke dan?
Niet vergeten: donderdag is het tijd voor dE LeeSclub!

''Wat me overkomt, kan me veranderen maar het kan mij nooit klein krijgen.''
-Maya Angelou-

Nog een fijne dinsdag,
liefs Els

Nen bleiter

Ik huil, jij ook?

Huilen is voor mij best een normale activiteit, normaal in de zin van 'ik doe het regelmatig'. Noem het een opwijking.
Als ik het een tijdje niet heb gedaan weet ik dat er iets mis is, dat er dan iets vast zit.

Afgelopen week huilde ik veel. En besefte ik dat het veel te lang geleden was, dus het was goed huilen. Huilen hoeft niet altijd om het echte leven te gaan, ik huil net zo goed bij films, liedjes en boeken. Mijn laatste huilbuien waren het gevolg van kijken naar: Me before you en The bridges of Madison County.
Twee super mooie films. Van de eerste las ik al het (geweldige) boek, de tweede zag ik al eerder en daar las ik het (ook geweldige) boek ook al van. En toch zo huilen... Zelfs meer dan de eerste keer. Omdat ik al wist wat er ging komen? Of omdat ik het nodig heb? Ben ik aan het loslaten, zoals het in de de herfst hoort?

De tranen waren in ieder geval welkom, de huil-ogen waar ik de dag nadien met moest gaan werken waren iets minder ;) Iemand tips om die ogen te verminderen?

Als tranen niet vanzelf komen kan een goede huil-film soelaas bieden. Hebben jullie favoriete traan-opwekkers? In de vorm van boeken, films, liedjes?
Ik hoor het graag!

Niet vergeten: volgende week is het weer tijd voor dE LeeSclub. Zin in!



If you're lost and you're lonely
Go and figure out why
Take a trip to your dark side
Go on and have a good cry
'Cause we're all lonely
Yeah, we're all lonely together
-Heavy, Birdtalker-



Alvast merci voor de tips!
Nog een fijne Opwijkende donderdag,
Els

Oh mooie dagen

Moeder natuur

Ik ben dankbaar voor de mooie dagen die we hebben maar ergens maken ze me ook wel een beetje bang... Het is te veel van het goede, niet?

Ondanks mijn lichte angst probeer ik er mateloos van te genieten. Ik zuiver mijn ziel en longen en vul mijn hart en zuurstofvoorrraad:

Week van het bos!

Het was een mooi weekend, laten we er samen een mooie week van maken!

''Je bent wie je vandaag kiest te zijn, niet wie je gisteren was.''
-Wayne Dyer-

Nog een fijne Dankbare Dinsdag,
Els

Mental awareness day 2018

Angst en depressie en vinden wat je niet zoekt

Iets vinden dat je niet zoekt en dat net dat blijkt te zijn wat je nodig hebt op dit moment, dat is waarom ik zo graag naar de bib ga. Noem het een #opwijking,
een alternatief soort jacht.

Zo vond ik laatst Redenen om te blijven leven van Matt Haig. In dit boek vertelt Matt zijn eigen verhaal van hoe hij worstelde met een depressie tot hoe hij nu geniet van het leven met vrouw en kinderen. Matt is schrijver, dat merk je. Maar wat het boek echt zo goed maakt is de moed en humor en kracht en levenslust die van het blad spatten. Doordat Matt alles zo eerlijk en met aandacht heeft opgeschreven doorvoel je alles wat hij schrijft. Zelfs al heb je geen ervaring met depressie, dit boek raakt je.

Je moet het vooral zelf lezen, gun het jezelf. Want naast een verslag van een depressie is het vooral een ode aan het mooie van het leven. Je wordt er aan herinnerd dat de kleine dingen groots zijn, dat de liefde (voor alles en iedereen, niet 1 partner) alles beter maakt en dat er een enorme kracht schuilt in elk van ons. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik las over het verband depressie-angststoornis. Angst is mij geen onbekende (ptss), ik heb na de tweede overval op aanraden van mijn huisdokter ook een half jaar antidepressiva genomen (tegen de angst).

We moeten daar trouwens ook allemaal eerlijker over zijn: over hoe het er echt aan toe gaat in ons hoofd, over de medicijnen die we nemen, de hulp die we zoeken en krijgen. Er rust nog een groot taboe op 'mentale ziektes' in tegenstelling tot de aanvaarding van 'lichamelijke ziektes' (waar we trouwens vaak meer 'schuld' aan hebben dan aan de ziektes in ons hoofd...).

In het boek komen verschillende opsommingen voor, waaronder "Veertig tips voor een beter leven (waar ik me trouwens niet altijd aan hou)". Bij deze maak ik ook een klein lijstje, als begin. Ik ga ook aan veertig proberen raken, en dat lijstje bij houden als reminder voor als het even minder gaat. Dan heb ik een soort van voorschrift (zoals van de dokter) met dingen die me kunnen helpen. Op donkere dagen is het vaak moeilijk om je de lichte dingen te herinneren dus...

1) gaan wandelen in het groen
2) dingen van mijn to do-lijst schrappen
3) veel water drinken
4) naar de wolken kijken
5) aan mijn tattoo denken, aan waar ze voor staat
6) schrijven zonder nadenken
7) met een boek op de zetel
8) knuffelen met de poezen en Karel
9) ademen
10) ochtendlijke fietsritjes maken

Wat zou er op jullie lijstje staan?


''Alle bomen verliezen hun bladeren en niet één van hen maakt zich daar zorgen over.''
-Donald Miller-

Fijne Opwijkende donderdag nog,
Els

Toch dankbaar

Donker weekend

Het was jammer genoeg een donker weekend. Onvoorstelbaar, super pijnlijk en immens beledigend voor enorme groepen vrouwen, wereldwijd.

En toch. Toch zie ik lichtpuntjes. Ben ik dankbaar op deze Dankbare Dinsdag.
Time's up, Women's March en vele andere blijven in groep of individueel actief. De dijk is gebroken en dat houdt geen man meer tegen, hoera!

Lena Dunham had het er ook al over: deze dagen halen bij veel mensen oude pijn naar boven. Geestelijke pijn maar ook lichamelijke. Herkenbaar? Voor mij wel. Als jij het ook herkent (pijn door (onbewust) onverwerkte emoties) dan heb ik een geweldige boekentip: Weg van de pijn. Een boek dat, volgens mij, levens kan veranderen!

Wat ook helpt tegen pijn is de natuur. En die doet de laatste dagen extra haar best, geniet er van!

''Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is.''
-K. Schippers-

Nog een fijne Dankbare Dinsdag,
Els

#metoo en lafbek

Moedig zijn, wat is dat?

Ik wil ten alle tijden moedig zijn, met niet laten leiden door mijn angst. Noem het een opwijking, of is het ook een afwijking?

Christine Blasey Ford is moedig, Kavanaugh een lafbek. Dat is duidelijk; een man zijn (toekomstige) functie waardig laat zich niet zo gaan tijdens een 'sollicitatie'.
Ergens ben ik Kavanaugh wel dankbaar, hij (en heel het proces/gedoe) toont aan heel de wereld nog eens heel duidelijk waarom het voor vrouwen niet evident is om met hun metoo-verhaal naar buiten te komen.
Dat maakt me boos en triest en zenuwachtig.

Ik begin me meer en meer 'verplicht' te voelen om niet enkel met mijn verhaal naar buiten te komen (wat ik hier al deed) maar ook om namen te noemen. Maar dat doe ik niet, dat durf ik niet. Dus dat maakt me een lafbek?
Lang heb ik de naam niet geweten, het was 'de nonkel'. Op moedige dagen zocht ik wel eens online, nooit iets te vinden (ik zit niet op Facebook ofzo). Tot enkele maanden geleden. Ik weet nu waar hij werkt, woont, dat hij opnieuw gehuwd is en dat zijn dochters hem al kleinkinderen schonken...
Maar ik was toen 15, nu 39. Hij was ergens in de 40, dus nu ergens in de 60. Natuurlijk bestaat er geen verjaringstermijn voor de shit die iemand je aandoet, die draag je eeuwig met je mee. Maar op vele dagen denk ik er niet aan, en de dagen dat ik er aan denk voel ik me rot slecht (zoals nu). Dus voor mijzelf en niet voor hem wil het het laten rusten. Ik mag er niet aan denken om hem terug te zien.

Alle commentaren van oude witte mannen over studentengedoe en kleedkamerpraat ben ik ook al ferm beu. Wat mannen vrouwen ongewenst aandoen is nooit ok. Begrepen Adriaan van Dis, Youp van 't Hek en zo vele anderen!? Wij dragen dat levenslang met ons mee. Iets wat voor de één 'onschuldig tienergedrag' is en wat hij/zij zich de dag nadien al niet meer herinnert blijft voor iemand anders een levenslang litteken...

Ik heb het dan niets eens over de man die regelmatig in de buurt van onze lagere school zat te masturberen in zijn auto, niet over de potloodventer aan het bos waar wij op weg naar huis langs moesten fietsen, de man in het zwembad die zijn lul uit zijn zwembroek liet hangen toen ik en mijn 13-jarig nichtje naast hem zaten, de mede-speelpleinwerker die me vroeg even mee naar buiten te gaan, op een fuif, wat cd's in zijn auto te gaan halen maar die andere plannen had (waarop een andere jongen die buiten stond te roken dat zag en me kwam bevrijden) of de man die na het werk bier kwam halen in mijn benzinestation en voor een camionette vol lachende collega's zijn lul uit zijn broek liet hangen. Ik heb het dan niet over de jongen die geen nee kon horen en zichzelf voor mijn neus bevredigde uit frustratie.
Daar heb ik het allemaal niet over. Over die 'onschuldige' feiten.
Ik heb het enkel en alleen over die paar minuten dat ik niet kon weten dat die aanranding een aanranding ging blijven maar waarin ik er ten volle van overtuigd was dat ik verkracht ging worden. Want dat is het ergste: machteloos zijn en niet weten wat er gaat volgen. Dat bezorgt je decennia later nog aanvallen van paniek.

En dat zijn maar een paar van mijn verhalen en er zijn miljoenen vrouwen die ook zo veel verhalen hebben. Wij vrouwen zijn niet zielig, onverdraagzaam, flauw of hysterisch. Wij zijn moedig en flink en doorzetters en heel verdraagzame mensen (anders liepen er al heel wat lul-loze mannen rond).
Mede danzij de hulp van heel wat lieve, zachte, begripvolle, geduldige mannen.
En zo kwam ik er ook heel wat tegen.
Want ondanks mijn slechte ervaringen ging ik wel op zoek naar andere ervaringen. En die kreeg ik. Ik kuste meer jongens dan ik vingers heb, veeeel meer. En die jongens (zelf nog tieners) die begrepen toen heel goed dat ik wel a wilde maar niet b. Ik kon met hen in een bed liggen zonder angst dat ze één van mijn grenzen gingen overschrijden. Zo heb ik er veel gehad (jongens én grenzen). Daarom dikke dank u wel en proficiat jongens (mannen nu)! Jullie zijn blijkbaar van een speciale soort (als ik tegenwoordig de commentaren hoor).
En duizendmaal dank aan mijn allerliefste Karel die al deze verhalen kent, die mijn angsten vasthoudt en mijn tranen weg kust, telkens opnieuw.


Pff, nu moet ik even gaan liggen. Emotionele uitputting.
Jouw verhalen zijn altijd welkom bij mij, hier of via mail.

''Door liefde zijn we in staat het allermoeilijkste te doorstaan.''
-Hermann Hesse-

Dikke kus,
Els

Spinvis

Voedsel voor de ziel

Zaterdag gingen we naar Spinvis in de Arenberg en dat was wederom geweldig!
Ik hou van zijn teksten, van zijn muziek, van zijn eenvoud en zijn complexiteit.
Die zaterdagavond heeft Spinvis mijn ziel gevoed, waarvoor dank op deze Dankbare Dinsdag!

Niet zo dank u wel aan de stakers die maken dat ik vandaag weer met de fiets naar het werk moet, net op de dag dat ze aan de liften in de voetgangerstunnel gaan werken. Mijn ptss zal weer hoogtij voeren :(

''Geluk is niet het gevolg van gemakkelijke klusjes, maar van ingewikkelde problemen die het beste in ons losmaken.''
-Theodore Isaac Rubin-

Maak er nog een fijne Dankbare Dinsdag van,
Els