Homeopathie

Ik doe het zelf wel

Het is iets minder dan een jaar geleden dat ik voor het laatst naar mijn homeopate ging. Niet omdat ik niet meer wil gaan, wél omdat het voor mij niet veilig voelt om te gaan. Ik moet 2 trams heen nemen, 2 trams terug; ben dus een halve dag op pad met het openbaar vervoer. Wat ik nu liever niet doe. 

 

In mijn hoofd heb ik haar al gemist maar mijn lichaam deed het best goed zonder. Ik hoopte dus stiekem dat ik 'genezen' was. Tot ik vorige week op jaarlijkse controle ging bij mijn gynaecologe. Sinds ik daar voor het laatst was is ze naar een groepspraktijk verhuisd. Het was vroeger niet abnormaal dat ik daar een uur of langer in de wachtzaal zat omdat haar afspraken zo uitliepen. Dat zou in de nieuwe praktijk niet meer het geval zijn omdat ze daar ook over de diensten van de secretaresses zou kunnen beschikken. (Het zijn er ook de tijden niet naar om lang ergens aan te schuiven.)

Het bleek daar nog erger dan ervoor: 1,5 uur wachten. Schreeuwerige 'kunst' aan de muur. Patiëntes van 3 dokters in 1 ruimte (wel met een raam open, maskers op en afstand), een luide commerciële radio, een tv-scherm zonder geluid maar met verspringende beelden, het overleg tussen de secretaresses, hun telefoon, de patiëntes die onderling begonnen babbelen (roepen, wegens de afstand), iemand anders die muziekclips (met geluid) op haar telefoon zat te bekijken,... Prikkels, prikkels, prikkels. Ik werd gek, mijn ptss kwam in volle snelheid terug op. 

Omdat ik niet lichamelijk weg kon verdween ik geestelijk. Ik heb geen letter gelezen, herinner me amper iets van het onderzoek, en ben (eindelijk) thuisgekomen gecrasht. Met nachtelijk hyperventileren en al.

Ondertussen heb ik al een ganse week spierpijn alom, een druk op mijn borst en weinig adem. Ptss dus. Ik ben er nog niet vanaf :(

Ik was eigenlijk al vergeten hoe erg het kon zijn.

Daarom vertel ik dit. Met de billen bloot gaan is een opwijking van mij ;)

Omdat het me een inkijkje gaf in hoe de wereld was (mijn wereld maar ook die van ons allemaal): druk en luid en chaotisch en vol. Te druk, te veel prikkels. Voor mij maar ook voor vele anderen.

Ik wil ook terug naar 'het normale'. Zonder pandemie. Maar wat was dat? En kan het niet anders? Beter? minder? 

Oké, ik heb nog last gehad van angst-ptss. Een pandemie is ook niet niks. Maar de overprikkel-ptss, daar had ik geen last meer van. Omdat er dus minder prikkels zijn. Wat een pluspunt is in een tijd waar er voor de rest niet veel plus is.

Ik ben dus nog niet genezen. Integendeel. Door minder te 'oefenen' vrees ik dat ik vatbaarder ben. Maar is dat echt een 'fout' van mij, mijn lichaam? Kunnen we niet proberen de wereld te veranderen in plaats van mensen te harden?

Een beetje minder van alles lijkt me goed voor de mens én voor de natuur. 

Geen idee hoe dat moet gebeuren. 

Geen idee wat dé oplossing kan zijn. 

Maar dat minder meer is is weer eens bewezen.

Ik doe het kalmpjes aan vandaag. Voeder de vogels extra, knuffel de katten en lees wat. Poëzie bijvoorbeeld. Zoals Zwemlessen voor later. Ik kocht laatst ook Little Women, omdat ik het zo een geweldige film vond in de cinema. En hij was weer super :)

 

“Take some books and read; that’s an immense help; and books are always good company if you have the right sort.”
-Louisa May Alcott, Little Women-

 

Zorg goed voor jezelf,

liefs Els 

Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!