Een ander pad.

Goed op weg maar toch...

Ik ben anders, dat weet ik. Al lang. Maar toch. Laatst werd het me weer eens duidelijk hoé anders. En dat was een beetje eng, en triest. Maar ik wou niet plots worden zoals zij, me aanpassen. Iets wat me vroeger wel eens overkwam. Dus dat is vooruitgang. En toch. Waarom dan toch dat rare gevoel...

Ik was met Karel en hij had het ook dus dat verzacht het gevoel een beetje. We hebben samen twee geweldige weken vakantie gehouden, op onze manier. Dus niets groots of wilds. Maar wel helemaal ons ding. En dan sta je tussen een hoop mensen van mijn leeftijd en die zijn bezig met kinderen en scholen en tanden krijgen (de kinderen), verbouwingen, verre reizen, nieuwe huizen, carrière maken,...

En ik (wij) ben bezig met lezen, Zomergasten kijken, wandelen, gebakjes eten, een boom vinden om onder te lezen, rosé drinken, Geluksplanten achterlaten,...
Oké, we kijken af en toe wel eens voor een groter huis (geen fietsen meer in de gang, groenten in de grond ipv in een pot en een extra boekenrek; meer niet) en volgende week ga ik weer aan het werk. En niet alles loopt van een leien dakje: Karel die een lumbago heeft, de afdichting van onze oven die stuk is, een verkeersboete,... We doen dus wel mee aan hét leven met zijn ups en downs en toch staan we er vaak meer en meer buiten. Het feit dat we geen kinderen hebben zal daar wel de meest bepalende factor in zijn. (Luister zeker deze podcast (nummer 23)). We eten ook geen vlees, vliegen niet, lezen veel ipv Netflix te kijken, we zijn geen carrière-mensen, zitten liever onder een boom dan onder een terrasluifel,...

Wij kiezen dus samen voor een pad omdat dat ons past (past bij ons na-leven). Al staan we vaak alleen en zou ik graag meer verbinding hebben met mensen zoals wij. Met name kinderloze mensen. Niet omdat we geen leuk contact hebben met mensen mét kinderen maar omdat het fijn is om om te gaan met mensen die begrijpen hoe het is om buiten de norm te vallen. Ik vooral. Ik ben iemand die belang hecht aan rolmodellen, aan zien hoe anderen een zelfde soort pad bewandelen.

Boodschappen (via boeken, Zomergasten, podcasts) komen naar je toe als je ze nodig hebt. En die kreeg ik afgelopen weken. De oordelen waarvan ik denk dat anderen ze over mij hebben (egoïstisch want geen kinderen en waarom niet? want ze heeft geen carrière en maakt geen grote reizen. Of lui want ze werkt maar parttime, hoewel ze geen kinderen heeft...) die heb ik gewoon zelf, over mijzelf. Want ze zitten in mijn hoofd. Ik bedenk ze ipv de anderen want wat zij denken kan ik nooit weten. Ze denken misschien zelfs nooit over mij na ;)

Dus het enige wat kan maken dat dit pad, mijn pad,ons pad, echt goed gaat voelen is maken dat ik het zelf aanvaard. Punt. Het is niet wat ik ooit voor ogen had voor mijzelf, maar zo gaat het leven. Gaandeweg pas je je aan. En merk je dat wat je ooit dacht dat je ding zou zijn het toch niet (meer) is.

Ik hoef mijn pad niet meer te zoeken, ik hoef het gewoon te bewandelen. Er te zijn, zonder daar zo over na te denken.
En jij?


''Je vastklampen aan een illusie doet uiteindelijk meer pijn dan het onder ogen zien van de realiteit.''
-Dick Nijssen-

Maak er nog een opwijkende donderdag van,
Els

Ps: Geweldig boek dat je kan helpen bij het vinden van jezelf: Schrijven naar bewustzijn.

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!  

#Dankbaredinsdag

Ook als het even niet meezit.

Zondag reden we helemaal naar Hulst. Karel ontdekte daar ooit tijdens een fietsrit een vijver met bomen (lees: schaduw, fris) en dat is ondertussen ons favoriete leesplekje op warme dagen. Maar niet alleen dat van ons, blijkbaar.
Zondag zaten er al mensen en het is daar piepklein dus wij konden er echt niet meer bij. Teleurgesteld dropen we af...
We waren dus voor niets naar daar gereden, hadden voor niets de wandeling doorheen het hoge gras en brandnetels en... gemaakt; gepakt en gezakt met stoeltjes, drinken en koeken én stapels boeken.
Pff...

Moedeloos reden we wat rond in de buurt. Alternatieven waren er niet echt. We eindigden totaal teleurgesteld op een kleine parking vol afval en hondenuitwerpselen (Ruim dat op mensen!). Maar het was te warm om rond te blijven rijden en benzine kost geld en blijven rondtoeren is niet echt ecologisch. Dus zochten we een plekje aan de rand van de parking, onder de bomen met zicht op een maïsveld. We hoorden auto's langsrazen, de geur was soms niet echt aangenaam en mijn humeur ook niet ;)

We begonnen te lezen en na een uur of twee lag Karel te slapen, er babbelden wat fietsers op een bankje wat verder en mijn boek was uit. Het was toen, toen pas, dat ik besefte dat we daar ook goed zaten. Uit de zon, onder de bomen, op een mini stukje proper gras. Het was er geregeld best stil, het was er fris, we hadden boeken en elkaar. En er hoefde even niets.

Lang verhaal om te zeggen dat ik toen besefte dat het niet gaat om wat er al dan niet is maar wel om wat je er over denkt. Want het viel daar best mee, in vergelijking met weet ik veel waar. Het viel tegen in vergelijking met ons ideale plekje maar dat blijven denken levert niets op, behalve een slecht humeur ;)

Nu nog die wijsheid vasthouden en blijven toepassen. Want echt, ons denken bepaalt de wereld om ons heen.

Ik las vanochtend dat deze Banksy in Dover is verdwenen. Zo jammer! Gelukkig heb ik mijn foto van 9/8 nog!

Daarom #dankbaredinsdag: voor dat plekje op die parking, de fijne middag en de opgedane wijsheid.
Wat denk jij over anders denken?

'Het is vaak heerlijk rusten in het gras dat je ergens over hebt laten groeien.''
-Cees Buddingh-


Nog een fijne, warme, hete dag!
Liefs Els


Ps: Nood aan een warme schop onder je kont? Lees: Wat een tijd om alleen te zijn.

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci! 

dE LeeSclub las

Stad van meisjes

Hier zijn we weer, LeeSclub-dag, hoera! En oh wat heb ik weer veel en graag gelezen. Met mooi weer in het gras of op een terras, bij minder weer in de zetel of achter een lekkere thee met taart...

Vandaag is het brandnetelthee en een spelt-wafel, en jullie? Laten we er maar snel invliegen. Eerst nog dit: ons volgende boek wordt Een fatsoenlijke familie. Een geweldig meeslepend boek, in de stijl van Ferranta maar misschien zelfs nog beter. In ieder geval een boek dat nog wat voelt als vakantie. We bespreken het hier samen op donderdag 10 oktober (3 oktober vieren we Karel zijn verjaardag).

Rosa's boek geeft een geweldig mooie cover maar ik begrijp hem niet. Jij wel?

En dan nu, Stad van meisjes, echt geweldig hé! Met reden een aanrader. Vol opwijkende mensen.
Mijn recensie:

Stad van meisjes door Elizabeth Gilbert

Wow, hier keek ik zo naar uit! (Zo blij dat ik het al voor de officiële releasedatum mocht lezen.)

Elizabeth is altijd goed, dat weten we. Maar in dit geval heeft ze zichzelf weer overtroffen. Net als in Het hart van alle dingen is dit het levensverhaal van een vrouw. In dit geval Vivian Morris die op 19-jarige leeftijd bij haar tante Peg (eigenaar van het Lily Playhouse) in New York moet gaan wonen. Het is 1940, de stad bruist en Vivian is jong en onervaren…

Stad van meisjes is geschreven in briefvorm, 521 pagina’s lang. Op het einde sla je het boek toe met een zucht; omdat het verhaal zo mooi was, omdat het zo lekker lang en allesomvattend was maar bovenal omdat het veel te kort is. Vanaf de eerste pagina neemt Vivian je mee in een wervelend avontuur, in een wereld die bruist en stuwt, glinstert en rauw is. De brief is vibrerend, inspirerend en bovenal vol leven. Naast een ode aan een groep uitzonderlijke vrouwen is het ook een ode aan New York (de stad is één van de hoofdpersonages), en bovenal een ode aan het leven zelf.

Waar Vivian aanvankelijk jong en onervaren is, foute keuzes maakt, verkeerde afslagen neemt (en ik maar vloeken achter mijn boek want waar zij gaat volgen wij en waar zij niet meer gaat slaat er ook voor ons een deur dicht) en niet altijd even sympathiek is wordt ze gaandeweg het boek (de brief) meer en meer innemend, wijs en inspirerend. (Aan het einde van het boek heb ik best veel levenslessen onderlijnd.)

Vivian verandert, de wereld ook. Waar WOII en de jaren erna voor vele mensen angstaanjagend zijn, is dat het voor haar nooit want zij kent al lesbische mensen, de vrije liefde heeft voor haar geen geheimen meer, feminisme zit in haar bloed en geweldloosheid woont bij haar in. Zij is een vrouw die midden in de wereld staat, die volop leeft en daardoor ook makkelijk met het leven mee beweegt (ook een wijze les).

Naast de geschiedenis van Vivian en haar vrienden en zelfgekozen familie is dit boek ook een ode aan de geschiedenis van de stad New York. En het geeft ons een andere inkijk in de theaterwereld en in WOII.

In Stad van meisjes zit zo veel, elke lezer gaat er ook iets anders uit halen. Ik ga het zeker herlezen en ik wil de film er van zien (die moet er komen). Want tijdens het lezen zie je alles voor je ogen, zo levendig is het geschreven. Het leest als een trein, het heeft diepgang en personages die je nooit meer vergeet. Je voelt je echt aanwezig in het boek en dat is een enorm verslavend gevoel. Vandaar het zwarte gat als het uit is.

Het leven is wat het is, je kan alleen maar zijn wie je bent. Het is niet zwart-wit. Dat leert Vivian, en jij ook, dankzij Elizabeth Gilbert. Dikke merci Elizabeth, u bent een mooi mens en u hebt een mooi mens geschapen.

Stad van meisjes is één van die boeken die met reden een hype zal worden; alle aandacht voor het verschijnen is terecht. Dit is een fonkelende parel, een schitterend papieren juweel!

En, heb jij er ook zo van genoten? Lees je mee de volgende keer?
Alvast bedankt voor het meelezen deze keer!


''Nee zeggen vanuit je diepste overtuiging is beter dan ja zeggen om te behagen, of erger nog, om moeilijkheden te vermijden.''
-Mahatma Gandhi-

Nog een fijne, zonnige dag en lees ze,
Els


Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!

#DankbareDinsdag

Hallo sleur en routine

Grapje hoor. Of toch niet helemaal. Sinds vandaag is Karel, na twee weken, terug aan het werk. Ik mis hem maar ben toch ook wat opgelucht. Terug routine. Ik ben al een hele dag aan het opruimen en kuisen.

Ik hou van vakantie maar sinds de overval is het ook telkens een beetje een beproeving. Wat kan nog wel, wat niet meer? Soms denk je dat iets zal meevallen en dan valt het tegen (toch druk, lawaaierig, veel volk,...) en zelfs de fijne dingen putten me heel snel uit. Andere dingen (fijn of niet fijn) kosten gewoon extra energie.

Ik ben nog twee weken thuis en dat is, ook voor Karel, nog een beetje vakantie. Dat betekent een weekend van 2 dagen (ipv enkel zondag) en geen 2 keer om 3u30 of 4 uur moeten opstaan voor mijn werk.

We hadden pech met het weer. (De eerste week 5 dagen Engeland, de tweede week België-Nederland). Jullie zagen al het één en ander voorbijkomen op Instagram, bij deze nog een klein overzichtje.

*Engeland was wederom top, helemaal.
*Wegens de vele regen en het koude weer zaten we vaak ergens te lezen onder het genot van thee en gebak. Fijne leesplekken:
- Café Kamiel: lekkere koffie, thee en gebak. Ook de vega spaghetti is een aanrader.
- De Wasbar: lekkere koffie, thee, limonade, gebak, bagels, boterhammen en ontbijt.
- Paard van Troje: lekkere chocomelk, gebak en thee.
- Café Boekowski: lekkere thee.
-Villa Augustus: alles is daar goed; van thee tot ijs tot bed.

Ter verduidelijking: bovenstaande is wat ik er zelf al at en dronk. De rest van de kaart is ongetwijfeld ook super. Het zijn ook allemaal zaken waar je lekker lang en rustig  kan lezen en schrijven. Zalig dus.

Wat kei hard tegenviel:
- De Superette in Gent: de pizza was zozo, de door mij gevraagde aperitief was op en daarom nam ik dan maar een glaasje rosé. De smaak was ok maar achteraf bleek dat 7,50 euro te kosten!?
-De Efteling: zal wel aan mij liggen maar ik vond alles er zo druk en schreeuwerig. Zelfs de paardenmolen ging super snel en hakkerig. U kan dan wel raden dat ik Joris en de draak quasi niet overleefde. (Karel wou daar graag in en ik dacht dat dat wel zou meevallen aangezien ik zo een houten rollercoaster ooit al had gedaan in Disneyland; foutje...) Vele attracties waren ook (tijdelijk) dicht en het was ons niet echt duidelijk waar we vegetarisch konden eten...
Maar ik snap wel dat het voor mensen, al dan niet met kinderen, zonder ptss en hsp super tof is.

Ik dacht, misschien hebben jullie nog iets aan mijn tips, nu de vakantie nog bezig is voor de meesten. Maar blijkbaar gaat de zon weer schijnen en is het geen binnen-leesweer meer maar alla...dat zijn dan tips voor de herfst en winter ;)

''De beloning van je conformeren is dat iedereen je mag, behalve jijzelf.''
-Rita Mae Brown-


Nog een fijne DankbareDinsdag!
Oh, het is fijn om terug te zijn,
liefs Els 

Watou19

Op avontuur in het verre westen...

Zoals elk jaar togen we traditiegetrouw weer naar het Kunstenfestival te Watou.
En ok, dat is niet goedkoop én dat is bijna voor iedereen super ver rijden. En ook dit jaar was er niet echt een doe-ding en doe-dingen zijn echt mijn ding.
En toch, toch heeft het mij wederom geraakt.
Het thema is dan ook Saudade, niets bestaat dat niet iets anders aanraakt...
Je kan er nog tot 1/9 terecht en als ik jou was zou ik niet aarzelen. Op mijn Instagram poste ik al een aantal foto's en hieronder volgen er nog een paar, om alvast wat voorpret te hebben:

André Sollie.

Zelfs de niet-kunst is een streling voor het oog.

Uit wrakhout gemaakt en van elk stukje hout kan je de herkomst lezen: indrukwekkend.

Ultieme favoriet: verliefd! Op een takkenjongen.

Na zo een dag is mijn hart vol, net als mijn hoofd. Ik ben dan kapot maar ook vol emotie en inspiratie. En deze keer dus ook verliefd op Silvia B. haar takkenjongen. Noem het een opwijking :)

De poëzie was ook weer indrukwekkend. Ik kocht een bundel van Moya De Feyter, al moet ik nog een tiental bundels lezen die liggen te wachten... Verliefd worden, het is soms een dure aangelegenheid ;)

Maar zo blij dat het bestaat: poëzie, kunst, Watou, het Kunstenfestival, stichting IJsberg,... En Karel; voor het gezelschap en de foto's!

Maak er een mooie augustusmaand van! Karel en ik hebben weer een gans jaar uitjes-ideetjes verzameld die we afhankelijk van het weer al dan niet gaan uitvoeren. Boeken, bomen, wandelen, lezen, eten, zwemmen; dat gaan zo wat de ingrediënten zijn. En misschien wat bloggen, we zien wel. Instagram zal er sowieso wel van komen, dus kijk af en toe daar eens als je zin hebt.


''Als alle dagen hetzelfde lijken, ben je blind geworden voor de wonderen in jouw bestaan.''
-Paulo Coelho-


Liefs Els


Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!