Daar gaan we weer, billen bloot :
Sommigen onder jullie zullen het wel al door hebben maar ik zal het beestje nu maar eens bij naam noemen: ik heb een PTSS oftewel post traumatische stress stoornis...
Dat is mijn
op-wijking van deze week.
In het kort komt het er op neer dat mijn vecht-/vlucht-reflex tijdens de
overval in werking is getreden en die is niet meer volledig terug uit gegaan. Tijdens een overval of iets dergelijks is het nuttig om hyper waakzaam te zijn en alle prikkels te voelen maar in het gewone leven is dat alleen maar lastig.
Het is natuurlijk niet meer op het niveau van toen maar ik zal er blijvend last van ondervinden. Vandaar dat wij ons leven wat aanpasten. Meestal met goesting ipv tegenzin. Meestal...
Ondertussen weten jullie al hoe gek ik ben van
Life Of Agony he. En vooral van hun Rivers Runs Red cd. Dat is de soundtrack bij mijn leven, echt waar. Ik leerde die cd kennen toen ik 14 was, dus al meer dan 20 jaar geleden, en ik speelde hem ondertussen al 100'en keren af. Bad seed, mijn favoriete nummer zeker al meer dan 1000 keer!
Als ik boos was, triest, eenzaam, bang, blij, teleurgesteld,... Die cd sleepte mij door mijn middelbare school-jaren (waarvan vooral het 3de en 4de redelijk kut waren), doorheen mijn studentenjaren en vooral ook door mijn ellende 4 jaar geleden.
De teksten gaan over anders zijn, er niet bij horen, ellende thuis, ellende op school, respect, de liefde voor muziek,... Maar vooral over anders zijn. En dat begreep/begrijp ik maar al te goed.
In mijn 'voor' leven zag ik ze al 3 keer. En toe mijn 'proces' begon, begon dat van de zanger (Keith) ook. Keith werd Mina. Life Of Agony heeft dus een zangeres nu en wat voor een!
Toen ik voor het eerst het nieuws hoorde dacht ik vooral: daar gaat mijn favoriete groep... En het duurde even (net als mijn proces) maar sinds dit jaar staan ze er weer, met Mina.
Deze zomer traden ze op, op het Alcatraz festival in Kortrijk en ik was erbij! En het was geweldig.
Ik met mijn PTSS, jihaa! Dat moest ik dan toch niet opgeven, oef.
Vorige week kwamen ze 2 keer, 1 keer in Haarlem en 1 keer in Vosselaar. Enthousiast kocht ik kaartjes voor beide.
Donderdag reden we naar Haarlem (3 uur met file), we kwamen toe en de zaal was tof en het liep er vol toffe mensen en ik had er zin in.
We zochten ons een goed plaatsje, vlak bij het podium met achter ons de trap naar het balkon.
Het zicht was geweldig:
 |
| Rare foto door het licht, maar vlakbij he! |
Ik genoot, Bad Seed kwam redelijk snel voorbij en het was fijn! En toen begon het: krampen in mijn kaken, mijn handen tot vuisten verkrampt, nek-pijn, hartpijn,...
Ik begon mij te ergeren (niet nu he, stel je niet aan), de blonde krullen van het meisje voor mij maakten mij gek, ik kon amper nog naar de muziek luisteren en hoopte dat het snel voorbij zou zijn en dat ik dan naar huis kon.
Tijdens een optreden van LOA!!!???
Dat noemen ze dus PTSS. Ik werd gek van alle prikkels: geluid, die witte lichten, de aanraking van alle mensen die passeerden,.. Die blonde krullen (typisch voor mij in een 'aanval' is dat, ik geraak dan helemaal gefocust op 1 ding en word daar dan echt gek van)...
Thuisgekomen had ik gigantische spierpijn overal, hoofdpijn en was ik enorm boos op mijzelf.
Die hartpijn waar ik over sprak is niet iets aan mijn hart, dat komt van te kort en te oppervlakkig te ademen. Ondertussen weet ik dat al. Na een paar paniek- een hyperventilatie aanvallen heb ik leren buik- ademhalen bij de kinesist (op aanraden van mijn huisdokter, hele goede tip van haar!).
Aangezien ik wist wat mij overkwam is het niet uit de hand gelopen maar kl*te was het wel.
Ik had er niet bij stilgestaan op voorhand maar deze zomer was het buiten, overdag, op een half lege wei... Best weinig prikkels dus. Was nu wel anders!
Vrijdag liep ik niet op wolkjes maar wel onder een grijze donderwolk. Boos op mijzelf, teleurgesteld in mijzelf en ook bang voor zaterdag...want dan gingen we weer.
Ik praatte met Karel en on-line met Jeanne en ik besefte dat het jammer was maar dat boos zijn niet hielp.
Karel en ik maakten een 'aanvals'-plan dat begon op zaterdag, na mijn werk. We gingen wandelen in het bos, ik nam een warm lang bad en dronk voor vertrek een portotje ;) Ik kan ook moed halen uit kleren dus had ik mijn kinder-zwart-met-witte-bolletjes-kleed aan en een roze gilet met vogels, super cool ;) Kei gepast voor de gelegenheid, not...
Aangekomen in de Biebob bleek het letterlijk uitverkocht: nokvol was het. Je kon geen pas zetten zonder je langs de mensen heen te wurmen... Niet ideaal.
Ik dronk een Palm (zoals in mijn jonge jaren toen ik nog elke week uitging), we zochten ons een plaats ergens in het midden maar aan de kant. Karel haalde mij nog een Palm (mijn moeder noemt dat een alcohol-probleem, ik noem dat 'beter dan een kalmeermiddel ofzo ' en mijn therapeut is het met me eens) en ik deed ademhalingsoefeningen.
Ik had besloten mij volledig op mijzelf te richten en alle vreemde blikken te negeren (die kwamen er trouwens niet). Dus stond ik daar in het roze en met bollen, tussen de liedjes in met mijn ogen dicht ademhalingsoefeningen te doen. Ik had ook of de hand van Karel of de barre aan de muur vast. Ik keek meer naar de grond dan naar Mina maar ik genoot!
 |
| Veel verder zoals je ziet en veel drukker. |
Het was een magische avond. De sfeer zat goed, de band was in form, Mina was een beest en ik was cool ;) Het optreden vloog voorbij en ik was euforisch.
Zeker toen ik nog een handtekening én een kus van Mina kreeg, woehoe!
 |
| Met kusjes ;) De kusfoto zelf is jammer genoeg mislukt... |
Het was me gelukt, ik kan het toch! Yes! Weliswaar op mijn manier: met een voorbereiding van bos en bad, een nuttiging van 3 alcoholeenheden (als het dat maar is he), mijn 'magische' kleding, letterlijke houvast, veel mijn ogen dicht en ettelijke ademhalingsoefeningen...
Allemaal niet echt gepast of handig tijdens een optreden maar als ik het zo overleef, who cares he...
Niet zo stoer he, die LOA-fan....
En best gênant om hier te vertellen. En het beestje een naam geven is ook lastig voor mij, een lastige coming out... Maar Mina moest vertellen dat ze Keith niet meer was, veel lastiger he...
En ik weet hoe deugd het kan doen om iets intiems met jullie te delen en daarna jullie reacties te lezen, dus...
Ik heb dus een blijvende beperking, maar ik kan er met leven (al dacht ik vrijdag even van niet). En een beetje mijn grenzen (proberen) oprekken kan geen kwaad, ik moet gewoon niet proberen ze op te blazen ofzo.
Ik moet mild zijn voor mijzelf en geduldig. En als ik rare dingen moet doen om iets aan te kunnen, dan is het maar zo he...
En zelfs al was zaterdag euforisch, ik moet er toch een beetje een prijs voor betalen. Ik heb al een week van 'grieperig' voelen achter de rug. In mijn hoofd is het nog druk-druk en mijn hart bonkt nog steeds iets te snel. Maar die prijs is het waard hoor.
En daar over gaan klagen maakt de weerslag maar trager in 'verteren'. Ik leg er mij dus maar bij neer en geniet nog wat na.
En ik probeer jullie vooral te vertellen dat niets onmogelijk is, blijf hopen en dromen en geloven...
Luister ondertussen naar je lichaam en volg je hart (want dat klopt ;) ).
Het gaat er om dat je lief bent voor anderen én voor jezelf.
En dat je vooral niet te hard of te streng bent voor jezelf.
(Gehoord, Els!?)
If you've learned anything from me
It would be hold on to your dreams
learn from my mistakes
And it will take off some of the weight
He said,"You got your whole life to live
And so much more to give"
never compromise
And you will never live a lie
-Life Of Agony-
Ik hoop jullie niet te veel verveeld te hebben...
Bedankt voor het lezen en misschien wel begrijpen!
Fijne donderdag nog!
Liefs
Els
