Als ik een spuit zie val ik flauw;)
Maandag moest ik dus even naar het ziekenhuis. Waarom? Sinds
de overval knarsetand ik, ondanks een opbeetplaat. Nu had ik al enkele maanden een bultje in mijn mond, dat bleek volgens de tandarts een fibroom door het bijten (en blijven bijten op één plek). Ik moest het laten verwijderen omdat het anders enkel zou groeien.
Dus ik maakte een afspraak in het ziekenhuis. Ik moest best lang wachten voor een afspraak, zo lang dat Karel tegen dan al op zijn nieuw werk bezig zou zijn en niet zou meekunnen. Normaal gaat hij altijd mee want ik ben geen held in het ziekenhuis. Was geen held ;)
Ik zou ook 2 trams heen en 2 trams terug moeten nemen (niet echt makkelijk met
ptss).
Maar ik ging, alleen. Met het idee dat het iets kleins zou zijn dat gewoon kon afgeknipt worden of dat er op een later tijdstip een operatie zou volgen. Het werd maandag al direct een operatie. Ik moest naar huis (2 trams, waarvan 1 met vertraging en een stuk fietsen) met een plaatselijke verdoving, een lading pijnstillers en ontstekingsremmers binnen én een ijszak tegen mijn kaak ;)
En dat was niet makkelijk en thuisgekomen ben ik halfdood op de zetel 'gepoeft'.
MAAR ik deed het wel. En het ging goed. Vooral de heenweg ;)
Ondanks mijn ziekenhuis-angst, mijn ptss en hsp én mijn idee dat ik niets alleen kan.
Het ging goed. Alles verliep prima.
Wat een eye-opener!
Ik kans dus wel moeilijke dingen alleen.
En wow, dat voelt goed.
Daar moet ge dus 40 jaar voor worden ;)
Dus: dank u Karel om niet mee te kunnen. (En ook dank u voor de 1000 keren dat ge wel verlof kon nemen en meeging naar vanalles en nog wat.)
En ook, laten we eerlijk zijn, dank u:
Cassandra Clare! Want uw giga dikke boek en de wereld van Julian en Emma hebben mij er echt wel ferm doorgesleurd.
(Note to self: ziekenhuisnoodkit = een boek om in te verdwalen.)
Ik vertel jullie dit allemaal omdat ik denk dat ik niet alleen ben in het sukkelen in evenwicht vinden tussen leven naar je etiketten (hsp, ptss,...) en je grenzen verleggen. Vaak gaat het me (onverwacht) niet goed af en nu onverwacht wel.
Dat is dus ook het leven: positieve verrassingen en negatieve. Het is een schommel, een rollercoaster.
En je bent nooit oud genoeg om te groeien! Niet vergeten!
''Je ergste vijand kan je niet zoveel kwaad doen als je eigen gedachten. Maar eenmaal beteugeld kan niemand je zozeer helpen.''
-Uit de Dhammapada -
Maak er nog een
opwijkende donderdag van en groei!
Els
Ohja, momenteel ben ik bezig in
Drie vrouwen. Hét boek dat je deze zomer moet lezen. De hype. Non-fictie. Ben benieuwd...
Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de
boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een
kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn
Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!
