Kamiel zijn laatste verhaal.
Krap 2 maanden was Kamiel bij ons. Hij veroverde direct ons hart en wij dat van hem (denken we), dat van Caries lag iets moeilijker. Maar na een maand kwam er enige verdraagzaamheid, na een week of 6 toenadering. We leefden op hoop.
De eerste dagen hier at hij niet zo veel, hij moest nog wennen. Maar toen begon hij te vreten en te zuipen ;) Niet normaal wat die opat en dronk. Maar klein en in de groei dus we moedigden hem aan. Hij kwam niet bij maar kakte ook giga veel grote dikke worsten dus dat leek logisch. Na 3 weken mocht hij naar de dierenarts voor zijn leucose inenting, die had hij nog niet gehad. Vanaf toen mocht hij ook buiten.
Hij werd wild! Overal opspringen, achter duiken,... Hij at minder en viel wat af. Na 4 weken kreeg hij zijn herhalingsvaccin. Toen bleek hij van 4 kilo naar 3,5 te zijn gegaan. Ik maakte me zorgen (met Sieriel in mijn achterhoofd) maar de dierenarts zei dat het nog oké was: hij speelde meer buiten, had dus meer beweging en ook minder tijd om te eten. Vorige week at hij nog minder. Hij lag heel de dag in zijn mandje binnen of buiten. Mijn angsten groeiden. Zondag bleek hij nog een halve kilo minder te wegen. En hij al het hele weekend niets. We voederden hem met een spuitje water en kattenmelk.
Maandag belden we onze dierenarts, die bleek met vakantie. Zijn vaste vervangster ook. Ze werden beiden vervangen door iemand die een lang weekend nam. In paniek belden wij stad en land af. Toen vonden we een praktijk op een half uur rijden waar we om 15 uur terecht konden. (Ik ga geen namen noemen omdat ik nu in een fase van woede en verdriet zit en ik die woede een beetje op die dierarts richt. Terwijl zij wel braaf haar werk deed.Gewoon haar werk. Nu weet ik hoe kostbaar het is dat onze vaste dierenarts naast kunde ook een hart voor mensen en dieren heeft.)
We lieten Kamiel die dag wat met rust, hij was moe en had ondertussen ook een verstopte neus en lag moeilijker te ademen. Wat slapen leek ons gezond. Toen we bij de praktijk kwamen zei de dierenarts al dat het er niet zo goed uit zag: ze vreesde leucose, of nog een andere soort kattenaids of... Ze zei snel: steek hem maar terug in zijn bakje dan praten we daarna verder. We hadden ook Caries bij, die zag er in onze ogen ook al wat pips uit. Ze onderzocht Caries en zei dat die oké was maar dat ze toch bang was dat Kamiel haar met iets engs zou hebben besmet dus gaf ze haar preventief al wat injecties.
Kamiel moest blijven. In hun andere praktijk hebben ze ook een labo en daar ging ze allerlei tests op hem uitvoeren om zeker de juiste medicijnen te kunnen geven. We konden geen afscheid van hem nemen want hij zat in zijn bakje dus wuifden we eens van ver. Ik moest huilen in de auto maar Karel zei: we zien hem over een paar uur al terug dus hij kan wel even zonder ons afscheid. Ik zei: ze doet hem in slaap voor die onderzoeken en laat hem niet meer ontwaken. Karel zei dat dat niet zou gebeuren, zelfs al zou hij te ziek zijn dan zouden ze ons nog eerst afscheid laten nemen.
Een paar uur later kregen we telefoon: hij heeft FIP, kan niet meer genezen, is het oké dat ik hem in slaap laat en euthanaseer? Dan mag je hem over 1,5 uur komen halen. Dit was mijn ergste nachtmerrie, in het echt.
Geen Kamiel meer, geen afscheid kunnen nemen. Hem alleen aan zijn lot overgelaten...
We kregen hem terug; vol urine, met opengesperde ogen en bek. Ook al zo nachtmerrieachtig. Haar uitleg was duidelijk en uitgebreid maar haar zorg voor 'de kat' (zoals ze almaar zei) was in mijn ogen beneden alle peil. Zijn lichaam was al verstijfd, we konden het ook niet meer mooier maken dus zo moesten we hem begraven. (Ons kleine koertje is een kerkhof aan het worden.)
Er bestaat ook nog het gevaar dat hij Caries met iets heeft besmet. We hebben alles van stof weggegooid en de rest allemaal grondig afgewassen. Komende 2 maanden mogen we al zeker geen nieuwe poes nemen, om eventuele besmetting te voorkomen.
We hebben hem hoogst waarschijnlijk ziek gekocht. Jonge katten uit een opvang of een asiel lopen grotere kans om de FIP-mutatie te krijgen zoals je kon lezen in de link. Wat niet wil zeggen dat de opvang er iets aan kan doen. Als we ooit nog een poes nemen zal het er weer één uit de opvang zijn. Als, ooit. Nu laten we ons hart en Caries eerst even op adem komen. We zijn boos en bang en verdrietig en verbijsterd.
FIP is iets dat maar heel weinig voorkomt. Net als Sieriel zijn tumor. We hebben 2 keer op een paar maanden tijd brute pech gehad. En onze 2 vriendjes nog meer. Dodelijke pech.
Ons hart is gebroken. Ik voel me schuldig al hadden we er wederom niets aan kunnen doen. Ik had zo graag bewust en deftig afscheid genomen. De manier waarop maakte alles nog enger en pijnlijker.
We hebben de poezenopvang gecontacteerd, om hun het overlijden van Kamiel mede te delen en zij waren er ook het hart van in. Dat deed ons deugd. Net als alle lieve reacties op Instagram. En mijn collega die poezenmandjes voor Caries bracht. Omdat zij er over had en Caries nu even niets meer had.
Ik weet niet wat de toekomst ons zal brengen. Voel me nu ook weer een beetje verraden door het leven. Van dag tot dag leven zeker?
Ik ben bezig in Cleopatra en Frankenstein , lezen en wandelen, dat verzet soms nog even mijn zinnen. Als je mij ziet herken je mij aan mijn dikke, roze ogen ;) Wat een tranenjaar!
En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij, maar ik geloof in jou en mij...
-Lennaert Nijgh-
Liefs,
Els
Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de
boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een
kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!
