dE LeeSclub leest nog steeds

Roze koeken en happy thee

Goedemorgen Leesclubbers! Hier gaan we weer. Ik heb een roze koek en Happy mondays thee klaarstaan, en jij?
Ik ben zo blij dat we nog steeds samen kunnen lezen. Alleen lezen is tof, samen lezen is nog toffer! #ikleesthuis

We lazen Ik heb een naam van de imposante Chanel Miller en ons volgende boek wordt Hamnet! Beide boeken komen ongetwijfeld op mijn favorieten lijstje van 2020.

Mijn Hamnet is een persexemplaar, 'de echte' ziet er iets anders uit.

Hamnet bespreken we hier samen op donderdag 16/7. Ik hoop dat jullie meelezen.

Maar vandaag gaan we het hebben over het indrukwekkende Ik heb een naam.
Mijn recensie:

Ik heb een naam. Door Chanel Miller.

Staande ovatie voor Chanel. Wat een moed, wat een talent.

Diepe buiging ook. Van slachtoffer tot slachtoffer.

Chanel werd verkracht terwijl ze bewusteloos was. Ik werd gewapend overvallen. Twee heel andere dingen maar blijkbaar hebben ze veel gemeen: het trauma van de gebeurtenis, de angst later, de vernedering van het onderzoek naar aanleiding van het proces, het uitstel van zittingen en je dagdagelijkse leven dat bestaat uit en gedomineerd wordt door wachten, het proces zelf als trauma op trauma, de pijn en vernedering bij het horen van de lichte strafmaat, het feit dat je nooit meer dezelfde zal zijn.

Hoewel mijn trauma van een heel ander aard is weet ik wel een beetje hoe moeilijk het is om over dit alles te praten, laat staan te schrijven. Chanel deed dit op een grootste manier: helder, duidelijk, eerlijk, meeslepend, krachtig, inspirerend en vol licht.

Ze geeft een persoonlijk en toch objectief verslag van de feiten. Van de gruwelijke avond zelf, tot de getuigenis, jaren later, van Christine Ford over haar gruwelijke avond.

Miller laat je meekijken bij elk onderzoek, elke slapeloze nacht, elke zitting, elke traan.

Ze schrijft vlot, bevlogen en raakt je tot in het diepste van je hart. Ze deelt haar vallen maar ook haar opstaan en dat telkens weer. Haar brief aan de dader, door haarzelf voorgelezen in de rechtszaal, ging viraal met rede.

Ik heb een naam is een aanklacht maar ook een hart onder de riem voor de vele slachtoffers die hetzelfde hebben meegemaakt. Dit is een boek dat je aan al je vrienden wilt geven. Vrouwen én mannen.

Zonder die avond was Chanel er ook wel gekomen als schrijfster, want ze heeft een uitzonderlijk talent. Het talent van het schrijven én het talent om een verhaal te vertellen. Je eigen, diep pijnlijke, verhaal zo weergaloos puur vertellen is een krachttoer die niemand haar na doet.

Naast een diepe buiging en een oorverdovend applaus geef ik haar ook een dikke kus. En zeg ik: Dank u. Uit naam van velen.

Ik ben nog steeds ferm onder de indruk van het boek én Chanel. Wat een pracht-mens! Je eigen leed kunnen omzetten naar iets dat anderen helpt en de wereld beter maakt is zo knap.
Wat denk jij van het boek? Van Chanel? Van haar verhaal?


''De goede daad van een onbekende is als een ondergrondse waterloop die stilletjes het gras doet groeien.''
-Thomas Carlyle-


Bedankt voor het meelezen en tot de volgende keer,
lees ze! Nog een fijne Opwijkende donderdag.
Els


Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!