dE LeeSclub las:

dE LeeSclub las: Zwanendrifters

Hoera, een week later dan gepland maar hier zijn we weer: samen rond een boek! In dit geval de prachtige graphic novel Zwanendrifters. Thee en koekjes klaar? In mijn geval: rode biet, sinaasappel, gember thee; klinkt vies maar is echt lekker (souvenir uit Engeland). 

 

Eerst nog even over ons volgende boek. Dat bespreken we (normaal gezien) hier samen op donderdag 13 oktober. 

 

 

Het wordt Ooit waren er wolven. Omdat ik een wolvenmeisje ben maar ook omdat het boek doet denken aan Where the crawdads sing: een moedige vrouwelijke hoofdpersoon, prachtige natuur, een moord, liefde, eenzaamheid, trauma,... Geweldig boek! Heb jij trouwens Delia Owens al gelezen (nu te koop voor maar 10 euro)? De film al gezien (staat op mijn to do lijstje)? McConaghy ken je misschien van het indrukwekkende Vlucht. Wat een vrouw, wat een schrijver. Een ferme opwijker ;)

 

Maar vandaag hebben we het over Zwanendrifters. Mooi hé! Voor ik graphic novels ging lezen had ik nooit gedacht dat daar zo veel gevoel en emotie in kon zitten als in een roman. Vaak zit er zelfs meer diepgang in, doordat beelden meer raken denk ik. Ik heb het wel moeten leren, ze lezen, ik ben een snellezer en van Karel leerde ik om traag en rustig te genieten van elke prent, elke pagina. Het is een beetje als een goede film of serie kijken: je gaat er makkelijker helemaal in op dan in een leesboek. Hoe was het voor jou, de leeservaring? Wat is jouw mening over het boek? Ik hoor het graag!

 

Mijn recensie:

 

 

Ik ben een boekenmens. Lees-boeken. Maar dankzij mijn man ben ik ook een strip-boekenmens geworden, voornamelijk graphic novels. Zij hebben, door de combinatie van woord en beeld, vaak de gave om me nog harder te raken dan een boek dat enkel uit tekst bestaat. Als het goed zit komt zo een verhaal nog meer binnen.

 

En Zwanendrifters zit goed. Wat de cover belooft: schoonheid, poëzie, natuur, ontroering en een boeiende hoofdpersoon (het kleine meisje Bettie) maakt het verhaal waar. Daarnaast bevat het ook een belangrijke mate van donkerte. Letterlijk (soms een donker kleurgebruik) én figuurlijk (de thematiek). Op een bepaalde manier doet het me aan de serie Mare of Easttown denken, en dat is een compliment. Drachman bedankt Judith Vanistendael voor haar begeleiding. Als ik op dit prachtig debuut mag voortgaan dan wacht haar een even grote carrière.

 

Zwanendrifters vertelt het verhaal van Bettie die opgroeit zonder moeder, met een bierdrinkende vader en een oudere broer die in aanraking komt met de politie. En hoewel dat hard en zwaar is hangt er ook een sprookjesachtige sluier overheen het verhaal. De frêle tekeningen (vaak kleine schilderijtjes die je wil uitknippen en ophangen) hebben een fragiele schoonheid die raakt en ontroert. Soms heel klein, zonder kader, dan weer paginavullend, met niet veel tekst maar wel veel boodschap.

 

Er zijn boeken (en series) die bijna pijn doen om te bekijken, en toch kan je je ogen er niet vanaf houden. Ze roeren je tot tranen toe. Zwanendrifters dus. Oh, wat duim ik voor Bettie aan de overkant. En wat kijk ik vol goesting uit naar een volgende Dido Drachman. 

 

 

 

 

Bedankt voor het, wederom, meelezen! 

 

There are two ways of spreading light: to be the candle or the mirror that reflects it. 

-Edith Wharton-

 

 

Tot een volgende keer, lees ze,

Els