Lichtpuntjes

We tellen af. 

Dinsdag is het eindelijk zo ver, dan onderga ik mijn ingreep... Niet dat ik er naar uit kijk, integendeel zelfs, maar ik ben wel blij dat het zo ver is. Ik ben ook zenuwachtig maar minder dan ik had gedacht, verwacht. Omdat overgave de enige weg is. Het moet gebeuren dus het zal gebeuren. We zijn er heel vroeg bij, dus dat is alvast heel goed.

 

Het is nog steeds oorlog, de pandemie is nog volop aan het woekeren, de prijzen stijgen tot ongekende hoogtes,... 

 

En toch adem ik, glimlach ik als er een konijn mijn pad kruist, geniet ik van de zon op mijn gezicht, ben ik blij dat het eens geen tegenwind is op de fiets. 

 

 

Hier en daar duiken er lentebloemen op. 

 

Een systeem zo magnifiek dat het verblindt bleek één van de beste boeken die ik in mijn leven al las. Ik luisterde vanochtend Bart Moeyaert. Drie boeken. En dat is ook fantastisch. 

Nu ben ik bezig in Binnenin beginnen. Boeiend! 

 

Er is veel engs en triests en verdrietigs. Maar er is nog steeds moois te vinden. 

Ik duim voor de wereld, duimen jullie voor mij?

 

Alles heeft zijn tijd. 

-Christine Cayol-

 

Alvast niet tot dinsdag maar hopelijk wel tot (opwijkende) donderdag,

liefs Els  

 

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!