Straatje zonder einde...

Aan het afwijken...

Ik ben al een tijdje aan het afwijken ipv aan het opwijken :(
De peesontsteking aan mijn voet ging weg maar de pijn ging niet echt over. Ondertussen kreeg ik ook pijn in mijn heup (van het verkrampt lopen?). Naar de podoloog geweest, die dacht dat het wel aan mijn steunzolen kon liggen. Die veranderde hij en toen moest ik 2 weken afwachten. De pijn aan mijn voet was iets beter maar mijn heup werd slechter. Dus na die 2 weken belde ik terug, en nu moet ik bijna 3 weken wachten voor een nieuwe afspraak. Ondertussen heb ik elke dag meer of minder pijn en maak ik mij zorgen. Dat het nu al meer dan 3 maanden is, dat het nooit meer goed gaat komen, dat ik eeuwig pijn ga hebben of...
Hoe meer ik stress, hoe meer ik verkramp, hoe meer kramp, hoe meer stress...
-Zit het in mijn hoofd, is het mijn eigen schuld, had ik al andere stappen moeten ondernemen, zo ja welke...-
Herkenbaar?

Straatje zonder einde dus. Straatje met tranen bezaaid :)
Maar ook dit komt wel weer goed, op mijn goede momenten weet ik dat.
Grappig hoe dit aan al mijn mindere kanten raakt (streng zijn voor mijzelf, schuldgevoel, niet goed kunnen ontvangen,...).
Ik zal maar dankbaar zijn voor de lessen die ik hier uit kan leren zeker?
(En ik weet ook heel goed dat er mensen zijn die veel meer afzien, sterkte! )

Ik leer dus nog even verder, met een bang kloppend hartje en tranen in mijn ogen. Het leven kan lastig zijn maar het blijft mooi, nem!

Bedankt aan de kopers van mijn buttons, jullie zijn extra mooie zonnestraaltjes op donkere dagen!

''Het leven heeft geen afstandsbediening. Je moet opstaan en het zelf doen.''
-Mark A. Cooper-

Nog een fijne lentedag lieverds,
Els