Dankbaar

Op en af.

We zijn bijna 13 jaar later en nog ben ik er niet over. Ik zal er ook nooit 'over' zijn. Zondag stond ik nog huilend te hyperventileren in het hokje van het buitenzwembad. Helemaal overprikkeld van een ontbijt met 2 vrienden en hun dochtertje. Gelukkig was het zo koud in het water dat ik snel in een ander gevoel zat. Tot we er uit kwamen en met het opwarmen de overprikkeling ook weer terug kwam maar alla...

Dan denk ik dat ik niet vooruit ga. Maar dat doe ik wel. Want ik lees bijvoorbeeld terug thrillers, dat heb ik meer dan 10 jaar niet kunnen doen. Ik heb zo genoten van Na die nacht. Ik miste een groot stuk uit het leven van Sara Linton maar het voelde direct als thuiskomen. Ga ik nu weer heel de tijd spannende boeken lezen? Nee! Want ik merk wel dat het me lichamelijk extra energie kost, het triggert dingen in mij. Maar toch, vooruitgang hé. Niet op alle vlakken maar wel genoeg om dankbaar te zijn.

Wij wonen (jammer genoeg) in PFOS-land :( Om een duidelijk zicht te krijgen op hoe erg het allemaal is en wat 3M aan schadevergoeding enzo zal moeten betalen aan de gemeente mochten wij gratis ons bloed laten testen. Hoewel ik bang was voor het resultaat deden we de test toch. Na 2 weken gingen we de uitslag hebben, die 2 weken werden er 4 (zenuwslopend) maar gisteren hadden we dan toch eindelijk onze uitslag. We scoren beide veel te hoog maar vallen 'gelukkig maar' in de eerste gevarenzone. Het kon nog veel erger. Ik ken mensen met een veel hogere score. Dus hoewel ook dit niet eenduidig goed is ben ik toch ook hier dankbaar voor. 

Gelukkig kweken wij quasi alles in potten. Zeker de groenten!

Waar ben jij dankbaar voor vandaag? Ook al is het misschien ook niet eenduidig of maar klein of...?

 

 

Het geheim om te krijgen wat je wilt, is dat je volledig dankbaar bent voor dit moment. Want als je dankbaar bent voor dit moment zal hetgeen voor jou bedoeld is zich aandienen. Je zult de drang voelen om in beweging te komen. Dat zal je omhoog leiden. De enige manier om op het gewenste plek te komen is dus om op je huidige plek dankbaar te zijn.
-Joe Vitale-

 

Liefs Els

 

Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!   

Structuur en avontuur.

Balanceren.

Sinds gewapende overval nummer 2 en het daaruit volgende 'leven met blijvende ptss' heb ik veel behoefte aan structuur. Regelmaat en structuur houden mijn stress binnen de perken. Genoeg slapen, bewegen, mediteren en gezond eten zijn heel belangrijk. 

Daarom hebben wij een eet-schema dat we week na week aanhouden.

 

Maandag: verse soep met brood. Karel is dan laat thuis en we doen die avond yoga. Ik maak om de 2-3 weken een grote ketel, de porties vries ik dan in.

Dinsdag: verse soep met brood. Ik ben dan laat thuis en moet vroeg naar bed (woensdag om 4 uur opstaan).

Woensdag: iets uit de diepvries. Ik maak graag veel ineens: wok, macaroni, gevulde paprika's, lasagne,... Dat vries ik dan in porties in.

Donderdag: dan kook ik iets groot, ik ben dan een dag thuis en laat mij gaan in de keuken. Hier ontstaan de porties voor woensdag.

Vrijdag: junk food dag. Hotdogs, hamburgers, een croque,...

Zaterdag: Karel kookt 1 keer in de maand een grote pot spaghettisaus met heel veel verse groenten. Daar eten we op zaterdag spaghetti bij.

Zondag: afbakbroodjes met sla en kaas, pizza met sla, omelet,... Karel kookt dan.

 

Alles zelfgemaakt, zonder vlees en met veel (bio) groenten. Het klinkt misschien saai maar het geeft me rust. En ook ruimte. Want in dit kader is er ook veel variatie mogelijk. En soms wijken we ook wel eens af. Met een verjaardag, een feestdag of een etentje met vrienden. Maar weten dat die structuur er is om op terug te vallen geeft me ademruimte. Herken jij dit, deze opwijking? Of word jij hier helemaal kriegel van? 

Ondertussen in de tuin.

Heb jij misschien andere manieren om rust in je dagelijkse leven in te bouwen? Structuren op andere vlakken? Ik hoor het graag!

 

Momenteel ben ik nog bezig in Dit zou allemaal van jou kunnen zijn; prachtig! Tussendoor las ik Heartstopper 2: ook geweldig!

Waarheid en moed zijn niet altijd comfortabel, maar nooit een zwakte.

-Brené Brown-

 

 

Liefs, 

Els

 

 

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Ga je liever langs je onafhankelijke boekhandel? Heel goed! Doe ze dan mijn groeten:) Merci! 

 

Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!   
 

 

Eén van mijn oudste angsten...

Eén van de oudste en misschien wel mijn eerste angst. 

Mijn leven bestaat uit angsten. Zeker sinds de gewapende overvallen. Maar ook daarvoor was ik al bang. Ik kom uit een bangige familie. Iedereen heeft wel iets. Bij mij thuis konden ze er ook niet zo goed met om, met mijn angsten, maar gelukkig heb ik nu mijn geweldige psycholoog. Toch zijn er dingen die blijven. Wat ik wel heb is de drang om dingen te doen waar ik net bang voor ben. Omdat ik niet langer bang wil zijn, snap je.

 

Mijn nummer één (denk ik) is opgesloten zitten op een toilet. Toen ik "klein" was deed ik nooit de deur op slot. Mijn moeder moest altijd mee om de deur te 'bewaken'. Heel gênant. Wat het nog erger maakte: als er iemand in de toiletruimte kwam riep zij vaak: "Mijn dochter durft de deur niet op slot te doen dus hoewel dit hokje vrij lijkt is het dat niet." Wat helemaal niet nodig was want ze stond er voor dus die persoon ging nooit in mijn hokje (kunnen) gaan. Maar alla.

 

Was mijn moeder er niet dan ging ik niet naar het toilet. Behalve als het hokjes waren waar je langs onder of langs boven zou kunnen uitkruipen. Wat ik ooit deed, op school. Toen brak de deur plots toch open en zat ik bovenop de deur die openzwaaide. Gelukkig was ik daar alleen.

 

Later, met Karel, waren er gelukkig al gsm's. Hij kende mijn angst en kwam op het idee dat ik altijd mijn telefoon mee moest nemen opdat ik hem zou kunnen bellen en hij me zou komen bevrijden. Toch vermeed ik het zo veel mogelijk om naar toilet te gaan. Ik ging vroeg naar huis, dronk minder. Onbewust allemaal. Toen ik me er wél van bewust werd zocht ik een oplossing. Die vond ik in het nemen van selfies. 

 

Even een momentje om op adem te komen ;)

 

Ik ben niet zo van de selfies. Omdat ik opgroeide met duizend onzekerheden over mijn uiterlijk enzo. Maar deze selfies werken. Ik laat ze aan niemand zien en verzamel ze in een map op mijn computer. Elke keer dat ik op een 'vreemd' toilet zit neem ik een foto. Als bewijs. Hoe meer ik er heb, hoe beter ik bezig ben. Noem het een opwijking ;)

 

Hoe meer je iets doet, hoe beter dat het gaat. Hoe minder bang je wordt. Dus toen ik een tijdje geleden ergens op een toilet opgesloten zat (zonder Karel in de buurt die me kon komen redden) bleef ik best kalm. Ik riep om hulp en na een tijdje kwam iemand van het personeel me bevrijden. Eind goed, al goed. Later zei Karel me dat ik het telefoonnummer van de zaak had moeten opzoeken en hen bellen om me te komen bevrijden. Goed idee natuurlijk.

Ik was al blij dat ik geen paniekaanval heb gekregen! Ik sukkel nu wel weer al dagen met ferme last van mijn spieren (ptss)...

 

Heb jij angsten? En hoe ga jij er met om? 

Het voelt een beetje eng om dit te delen maar ik help graag anderen dus ik hoop dat mijn verhaal jou kan helpen. Ik hoor het graag!

 

Net uit en zoooo goed: Ik ben blij dat mijn moeder dood is.  

 

 

Life starts at the end of your comfortzone.

 

Lees ze,

Els

 

 

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Ga je liever langs je onafhankelijke boekhandel? Heel goed! Doe ze dan mijn groeten:) Merci! 

 

Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!   
 

 

 

 

 

 

Boeken die je ziel raken

Opwijkende donderdag

Net Golden Boy uitgelezen, ben er nog even stil van. Het gaat over de perfecte Max Walker. Max is perfect en interseks. Het is een prachtig, aangrijpend, hartverscheurend mooi boek. Een boek dat je hoofd opent en je wereld verandert. Ik las het ooit uit de bib, kocht het voor mijzelf en las het nu, jaren later, opnieuw.
Met tranen in de ogen.

Boeken kunnen je wereld, je leven veranderen. Ze kunnen ook inspiratie vormen voor een tattoo. De ontembare vrouw bijvoorbeeld. Ik zag vaak mensen dit boek aanprijzen. Ik haalde het uit de bib, het is een zwaar boek en het was de Permeke bib dus ik moest het twee trams op en af zeulen. Heen en terug van en naar de bib. Maar het leek me wel de moeite. Dat was het ook, al las ik het niet. Ik bladerende er in en zag dat het een boek voor mij was maar ik had toen geen tijd en... Vlak daarna gingen we een weekendje naar Erperheide, daar bezochten we de kringwinkel van Peer waar dat boek op mij lag te wachten! Toeval bestaat niet.
Ondertussen zijn we een dik jaar verder en heb ik het eindelijk uit. Mijn wc-boek.
Ik verklaar: ik heb altijd een boek naast de wc liggen. Een boek dat ik graag wil lezen maar dat zich niet leent om in 1 ruk uit te lezen. De ontembare vrouw is zo een boek.

Je wil lezen, onderlijnen, herlezen, er over na denken,... Je wil dat het langzaam in jou verankert raakt, je hoofd, hart en ziel verandert. En dat deed het. Mijn tattoo idee was er al enigszins. Dit boek hielp mee om het beeld te finetunen.

Hier is ze nog niet af, later volgt nog wel eens een mooie af-foto. Ze is nog aan het helen nu. (En ik ook. Ik ben nog steeds roze en geel en blauw en paars én met pijn.) En het wordt een tweeluik, mijn andere been krijgt het vervolg ;)

Elke tattoo staat voor mij voor een strijd in mijn leven. In dit geval de strijd om mijn lichaam te aanvaarden zoals het is. Om los te laten. Mij over te geven aan wat komt. Te vertrouwen op mijn eigen kracht. Ze staat daar omdat ik sinds de overval aanvallen krijg van spierverkrampingen. Vooral in mijn heupen, bovenbenen en knieën. Hoe vaker de aanvallen, hoe erger. Ik denk dat er steeds restjes bleven hangen zodat op de duur er een continue spanning was. Met als gevolg pijn, bijna altijd. Homeopathie helpt. Maar mijn tattoo gaat ook helpen, ze herinnert me om los te laten, te ontspannen, mee te bewegen. Me niet schrap te zetten, noch te verkrampen. 

De ontembare vrouw te worden :)
Echt een aanrader van een boek, voor jezelf. En Golden boy lees je voor je blik op de wereld, of ook voor jezelf.

Boeken en tattoos kunnen je wereld veranderen!

Alé, dat was weer even mijn ziel bloot, met de billen bloot;)


i am mine
before i am ever anyone else's.
-nayyirah waheed-

Liefs Els


Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!   

Ik heb er genoeg van

Slachtoffer zijn en blijven...

Jaren geleden werden wij slachtoffer van een gewapende overval. Wij is Karel en ik. Ik had een benzinestation en werd al eens eerder overvallen. Die zaterdag kwam Karel boterhammen bij mij eten en hadden we dus beide prijs (daar voelde ik me lang schuldig over). Het ging om 4 minderjarige daders. Er valt veel over te zeggen maar ik hou het hier bij het item schadevergoeding.

4 daders is 4 keer een proces. Wij moesten, in tegenstelling tot de minderjarigen, onze advocaat zelf betalen. Gelukkig hadden we rechtsbijstand via onze verzekering. Die bleek enkel voor Karel te willen betalen, ik had er zelf om gevraagd wegens het uitoefenen van een gevaarlijk beroep. Na jaren juridisch gedoe kwam er een (mini, belachelijk laag maar alla) vonnis in ons voordeel (4 dus). Bleek dat we gewoon een papier kregen waarop stond: persoon a moet u zoveel betalen. (Ik had gedacht dat de rechtbank dat ook zou regelen.) Omdat we voor mij veel kosten hadden gemaakt besloten we eerst een deurwaarder voor Karel zijn deel op pad te sturen (via de rechtsbijstand). Persoon 1 (ondertussen net meerderjarig) bleek naar een bepaald land verdwenen om daar iets ideologisch te gaan uitoefenen... Persoon 2 had ouders die verzekerd waren tegen een overval-plegend-kind dus daar kregen we snel centen van. Persoon 3 en 4 gingen afbetalen via de deurwaarder. Als we ooit onze eigen kosten-put hadden gevuld konden we gaan beginnen aan het opeisen van mijn deel. (Spoiler: daar zijn we nog niet eens aan kunnen beginnen).

Na een paar maanden zei onze verzekering plots dat we alle door hen gemaakte kosten moesten terugbetalen. (Bleek in de kleine letters van onze polis te staan.)
Dus het geld van 2 en al het toekomstige geld van 3 en 4 ging (voorlopig) naar hen. Tot die put, jaren later, eindelijk gevuld was. Hoera, goed nieuws. Dus de weinige centen die 3 en 4 af en toe konden missen kwamen via een deurwaarder (die zij moeten betalen) via onze advocaat naar ons. (Dat is trouwens telkens weer een kleine terugval voor mij. Het geld is fijn. Maar de herinnering niet.)

Begin deze maand kregen we een fikse rekening van onze advocaat. Met de kosten die hij al die tijd al gemaakt had en ons niet had durven vragen. Omdat we al zo veel pech hebben gehad op geld-vlak. Weer een ferme slag in ons gezicht. Ik begrijp hem wel maar het voelt weer als een 'diefstal' van geld waar we recht op hebben maar dat we telkens maar weer moeten teruggeven.

Dit alles vlak na de drukke periode op het werk en gedoe in de familie maakt dat het niet zo heel geweldig met me gaat... Spierpijn, verkrampingen, maaglast, slecht slapen, paniekaanvalletjes overdag en 's nachts, mijn gevoelige enkel die terug pijn doet, tandpijn door het dag en nacht klemmen,...

Maar. Maar ik heb Karel en dat zit zo goed. En de lente komt er aan; al is de winter inderdaad soms ook mooi :)
En ik ga binnenkort voor een volgende tattoo. Het zal weer een tafereel worden met tekst. Het zal weer een symbool worden van een strijd die ik voer(de). Tattoo 1 gaat over de overval. Nummer 2 over mijzelf graag zien. Nummer 3 gaat over mijn lichaam graag zien.
Dus daar past dan kei goed mijn woord van het jaar bij. Dacht ik. Tot ik mijn ontwerp ging bespreken met Dagmar en hij zei dat genoeg (enough) wel heel hard klonk alsof ik Virginia Woolf achterna ging. En hoewel ik een grote fan ben van haar was dat totaal mijn bedoeling niet. Dus de tekening blijft wat ik dacht, de tekst veranderd. Spannend hé... Over enkele weken laat ik jullie zeker zien wat het geworden is!

Dus ja, ik ben genoeg. Ik heb genoeg. Maar ik heb er nog geen genoeg van. Zeker niet. Ik zit nog vol goesting en opwijkingen.
De laatste podcast van Damn Honey moet ik nog luisteren bijvoorbeeld! Over je cyclus. Als er al een nieuwe trend is in boekenland is het deze wel: de cyclus en het vrouwenlichaam. Goede trend vind ik!

Sorry voor de lange lap tekst maar ja, dat is het leven. Zelfs bij Dingen Die Fijn Zijn is het niet altijd fijn ;) Bedankt voor het lezen trouwens!


''Het zijn de tranen van de aarde, die haar glimlach in bloei houden.''
-Rabindranath Tagore-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
Els


Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!   

23/10/2010

Het was een zaterdag....

23/10/2010 was een zaterdag, dat vergeet ik nooit meer. De dag met een voor en na. De dag van mijn tweede gewapende overval, Karel zijn eerste.
9 jaar geleden. Het einde van veel, het begin van veel meer. 4 jaar later waren de rechtszaken eindelijk voorbij. Nog eens 5 jaar later is al het geld-gedoe nog steeds niet voorbij...
Als ik had geweten wat ik nu weet was ik misschien nooit aan heel het rechtszaken-gedoe begonnen. We staken er meer in dan we terugkregen. Qua geld, tijd en energie. Het was een extra trauma.

Naast al die juridische en financiële verwikkelingen is er ook het emotionele, het lichamelijke en gevoelsmatige. Ook dat is nog niet zoals het was en zal het ook nooit meer worden. Maar therapie, mijn homeopate, af en toe een massage en veel boeken en bomen zijn goede medicijnen. Net als Karel. Daarom maakte ik gisteren vegetarische hotdogs en chocoladepudding met speculaas als toetje. Omdat ook de niet zo fijne dingen een soort van feestdag hebben. En bij mindere feesten hoort comfortfood :)

Vandaag had ik mijn tweede massage ooit. De eerste resulteerde in een overval-droom en hyperventilerend wakker worden. Een eerste massage die tot een eerste overval-droom (laten we het zeggen zoals het is: nachtmerrie) leidt: ik noem dat een succes. Al klinkt dat heel raar, ik weet het. Vanavond nog een therapie-sessie ertegenaan, benieuwd wat de nacht zal brengen ;)

Maar ik ben er klaar voor. Noem het een opwijking :) Waar het lastig voelt, daar wil ik induiken.

Maar eerst nog een kalme namiddag, met boeken en boeiende stemmen. Kennen jullie Langzullenwelezen al? Ik post daar recensies en doe nieuwe boekentips op via Achterflap. (Stiekem droom ik er van om daar eens aan mee te doen...)
En nu hebben ze daar iets nieuws: Gebladerte. Een boeiende podcast (met mooie muziek) die in de boekenkast van bekenden (schrijvers) duikt. Ik beluisterde die met Eva Daeleman al volledig en die met Arnout Hauben al half. Boeiend!
LZWL is ook te vinden op Instagram. Echt een geweldig platform waar je dus heel veel boeken-dingen kan beleven. Duik er lekker in en laat me horen wat je er van vindt!

Momenteel ben ik bezig in: Terug naar de natuur. Super boeiend, ook al :)
Jaja, dit is echt een geweldig boeiende blogpost ;)


''Rustig aan. We haasten zelden van goed naar goed, vaker van slecht naar slecht.''
-Olaf Hoenson-

Lees ze, en geniet van het mooie weer,
Els


Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!  

#DankbareDinsdag

Hallo sleur en routine

Grapje hoor. Of toch niet helemaal. Sinds vandaag is Karel, na twee weken, terug aan het werk. Ik mis hem maar ben toch ook wat opgelucht. Terug routine. Ik ben al een hele dag aan het opruimen en kuisen.

Ik hou van vakantie maar sinds de overval is het ook telkens een beetje een beproeving. Wat kan nog wel, wat niet meer? Soms denk je dat iets zal meevallen en dan valt het tegen (toch druk, lawaaierig, veel volk,...) en zelfs de fijne dingen putten me heel snel uit. Andere dingen (fijn of niet fijn) kosten gewoon extra energie.

Ik ben nog twee weken thuis en dat is, ook voor Karel, nog een beetje vakantie. Dat betekent een weekend van 2 dagen (ipv enkel zondag) en geen 2 keer om 3u30 of 4 uur moeten opstaan voor mijn werk.

We hadden pech met het weer. (De eerste week 5 dagen Engeland, de tweede week België-Nederland). Jullie zagen al het één en ander voorbijkomen op Instagram, bij deze nog een klein overzichtje.

*Engeland was wederom top, helemaal.
*Wegens de vele regen en het koude weer zaten we vaak ergens te lezen onder het genot van thee en gebak. Fijne leesplekken:
- Café Kamiel: lekkere koffie, thee en gebak. Ook de vega spaghetti is een aanrader.
- De Wasbar: lekkere koffie, thee, limonade, gebak, bagels, boterhammen en ontbijt.
- Paard van Troje: lekkere chocomelk, gebak en thee.
- Café Boekowski: lekkere thee.
-Villa Augustus: alles is daar goed; van thee tot ijs tot bed.

Ter verduidelijking: bovenstaande is wat ik er zelf al at en dronk. De rest van de kaart is ongetwijfeld ook super. Het zijn ook allemaal zaken waar je lekker lang en rustig  kan lezen en schrijven. Zalig dus.

Wat kei hard tegenviel:
- De Superette in Gent: de pizza was zozo, de door mij gevraagde aperitief was op en daarom nam ik dan maar een glaasje rosé. De smaak was ok maar achteraf bleek dat 7,50 euro te kosten!?
-De Efteling: zal wel aan mij liggen maar ik vond alles er zo druk en schreeuwerig. Zelfs de paardenmolen ging super snel en hakkerig. U kan dan wel raden dat ik Joris en de draak quasi niet overleefde. (Karel wou daar graag in en ik dacht dat dat wel zou meevallen aangezien ik zo een houten rollercoaster ooit al had gedaan in Disneyland; foutje...) Vele attracties waren ook (tijdelijk) dicht en het was ons niet echt duidelijk waar we vegetarisch konden eten...
Maar ik snap wel dat het voor mensen, al dan niet met kinderen, zonder ptss en hsp super tof is.

Ik dacht, misschien hebben jullie nog iets aan mijn tips, nu de vakantie nog bezig is voor de meesten. Maar blijkbaar gaat de zon weer schijnen en is het geen binnen-leesweer meer maar alla...dat zijn dan tips voor de herfst en winter ;)

''De beloning van je conformeren is dat iedereen je mag, behalve jijzelf.''
-Rita Mae Brown-


Nog een fijne DankbareDinsdag!
Oh, het is fijn om terug te zijn,
liefs Els 

Hoe k*t het is én blijft om slachtoffer te zijn.

Slachtoffer worden en blijven...

In de media gaat het vaak over de ellende die de slachtoffers van de aanslagen van 22/3 meemaakten en nog steeds meemaken. En dat is erg, dat breekt mijn hart. Wat nog erger is is dat ik dat zo hard herken...

Dat is niet erg omdat het over mij gaat maar dat is erg omdat het wil zeggen dat slachtoffers van verschillende feiten eenzelfde soort na-ellende meemaken. Het wil hoogst waarschijnlijk zeggen dat (quasi) alle slachtoffers dit meemaken. En dat is naast fout ook immens triest.

Na de tweede gewapende overval was ik zo kapot, was mijn leven zo om zeep en toen moest het in feite nog beginnen... Het jarenlange proces en alle vernederingen die er bij hoorden, de schadevergoeding die hoogst waarschijnlijk niet eens de kosten dekte, de slapeloze nachten, de zero privacy,... Dat alles was een tweede trauma an sich.

Dus naast het feit dat ik het heel erg vind voor de slachtoffers van de aanslagen vind ik het een schande dat slachtoffer na slachtoffer een tweede trauma oploopt door de behandeling door overheidsdiensten, verzekeringen, advocaten van tegenpartijen,... Dat gebeurt dagdagelijks, nu, hier in België.
Het wordt tijd dat daar ook eens naar gekeken wordt, iets aan gedaan wordt.

Ondertussen gaat het meestal best goed met mee. Je leert er met leven.
Je gaat anders leven en vaak ook beter.
Je gaat meer het leven leiden dat (nog wel) bij je past.

Zo ga ik nog naar optredens van mijn favoriete groepen. Met 2 biertjes in mijn keel (therapeutisch/kalmeermiddel) en sinds afgelopen weekend een koptelefoon op mijn hoofd. Super aanrader!

Waar ik bij het vorige optreden (met stoppen in mijn oren, dat wel al) quasi niets gezien heb omdat ik heel de tijd ademhalingsoefeningen moest doen om niet flauw te vallen/te hyperventileren ging het nu best vlot.
En ok, echt cool is dat niet, zo een ding op je hoofd. Zeker niet als je het ook ophoudt in de bar; maar het maakt wel dat ik het aankon. Dat telt toch!? Ik moet ook zeggen dat niemand me raar aankeek maar dat had ik kunnen weten want de mensen in de hardcore wereld zijn meestal heel lief en open-minded.

Laatst ging ik nog eens op restaurant met Karel en moesten we vroegtijdig door omdat ik door de drukte en het lawaai een aanval kreeg. Dat eindigt dan in tranen en een heel groot schuld- en schaamtegevoel.
Misschien moet ik op restaurant dan ook maar die koptelefoon opzetten? (Hoewel ik eerlijk gezegd vrees dat ik daar meer rare blikken zou krijgen.)

Weet je, het is waar, slachtoffer ben je en blijf je. Maar je kan er met leren leven. Jammer genoeg is het ook iets dat op en af gaat (bij mij toch). Dus een volgende keer gaat het misschien niet zo goed maar dan heb ik toch deze goede keer om op terug te kijken. En ik wil dat elk slachtoffer dat weet: het gaat op en af maar ups komen er telkens weer hoor. Ik heb ondertussen al 9 jaar ervaring dus ik weet waar ik het over heb :)

Ik zou ook zo graag willen dat er voor eens en voor altijd iets verandert voor slachtoffers. Dat er meer begrip en aandacht komt. Dat we met ons allen proberen te voorkomen dat ze een tweede trauma oplopen.

Dank u Karel voor de foto van Madball en mijn koptelefoon ;

Times are changing for the worse
Gotta keep a positive outlook
Growing up in such violent times
Have some faith and you'll get by
-Madball-


Maak er nog een liefdevolle, klimaat-liefhebbende, opwijkende donderdag van!
Liefs Els 

Live love laugh

Een soort van tattoo

Sinds de overval en alles wat dat teweegbracht ben ik wat houvastiger geworden. Ik weet dat dat geen bestaand woord is maar dat zou het wel mogen zijn. Ik hou vast aan 'bescherming' die ik met me meedraag. Blikken schildjes op mijn borst, bezweringen rond mijn nek en reminders zwart op wit op mijn huid.

Mijn eerste 'soort van tattoo' was dit:

Mijn Live Love Laugh ketting van Anne Zellien. Sinds 2011 draag ik ze dagelijks, zonder voel ik me naakt. Gisteren bleek mijn slotje kapot te zijn, paniek. Na mijn werk fietste ik naar Anne en zij was zo lief om het direct te maken. Nu ga ik iets opbiechten: ik was nog nooit in haar winkel. Ik stond al vaak aan haar etalage te gluren maar ging nog nooit binnen. Al mijn juwelen van haar kreeg ik van Karel. Ik kende Anne al van Instagram en soms komt ze bij ons op de winkel maar bij haar was ik nog nooit. Naast enorm getalenteerd en een echte Madam (met schone rode botten!) is ze ook nog eens super lief. Ga dat maar eens zelf ondervinden...

Mijn LLL ketting kreeg ik van Karel na het afronden van mijn Bibliotheekopleiding. Hij had geen mooier en gepaster geschenk kunnen kopen. Na de overval had ik niets meer: geen werk meer, geen inkomen, geen toekomst. Ik had paniekaanvallen, angsten tot en met, moest weer helemaal opnieuw beginnen. Mijzelf en mijn leven terug vorm geven. Dat deed ik door na die confrontatie met de dood te kiezen om ten volle ja te zeggen tegen het leven (live), te kiezen voor liefde in plaats van voor angst (love) en bovenal te blijven lachen (laugh). Lachen om onze miserie, glimlachen naar mensen, lachen omdat ik al zo veel gehuild had...

Je begrijpt dus dat ik die ketting nooit meer afdoe. Ze symboliseert zo veel. Net als mijn 'echte' tattoos.
Heel eerlijk: het feit dat ik zo veel waarde hecht aan mij talismannen zegt misschien dat het nog steeds niet super goed met me gaat. Maar als ik achterom kijk zie ik dat ik al bergen heb verzet. En dat is goed.
Het leven gaat op en af, we blijven leren en groeien.
Dat ik geloof hecht aan de beschermende kracht van blik, zilver en tattoo-inkt is een opwijking waar ik me niet voor schaam!

Heb jij ook van die talismannen?


''Ik ben niet wat mij is overkomen; ik ben wat ik verkies te worden.''
-Carl Gustav Jung-

Nog een liefdevolle dag gewenst,
Els

Ahja: zin in een prachtboek? Een vrouw in de poolnacht is echt indrukwekkend!

PTSS met lepels en strepen

Delen helpt

Deze week las ik een geweldig blogbericht van Kelly, die trouwens altijd en overal geweldig schrijft. In dat bericht schrijft zij over prinses en haar lepels. Oorspronkelijk zou de lepeltheorie van Christine Miserandino komen.

Wat een feest van herkenning! Ik heb ook (geen) lepels! Alleen noem ik dat al jaren mijn strepen. Zo fijn om te lezen dat ik niet alleen sta (wist ik ergens wel al, maar toch). Omdat ik geloof in miserie delen om het leed te verzachten en de schaamte weg te nemen, het taboe te doorbreken, vertel ik hier in het kort over mijn strepen. #opwijking :)

Sinds de overal heb ik ptss, mijn hoeveelheid strepen verminderde drastisch. Na een tijdje bleek de ptss chronisch, mijn aantal strepen voorgoed verminderd. Dat is ferm kut maar valt ook wel een beetje op te lossen. Door minder strepenvretende dingen te doen. Dat is de theorie, de praktijk is iets lastiger.

Afgelopen maanden heb ik elke week een dag extra gewerkt om een zieke collega te vervangen, ik kreeg die giga griep, het was een grijze lange winter,....
Dat betekent dus nog wat strepen minder. Ik kan die aanvullen hoor, met boswandelingen, veel alleen thuis zijn, veel slapen, creatief bezig zijn,... Me time om het modern te zeggen ;)
Maar daar was niet altijd tijd, ruimte en energie voor.

Want ja, strepen 'maken' kost vaak ook energie. Tijdens het maken verspeel je er ook weer een paar. Je moet dus zien dat je op het einde van de rit in de plus staat of het heeft niets uitgehaald.
Strepen kunnen geestelijke maar ook lichamelijke energie bevatten of wegnemen.
Soms denk je strepen te gaan winnen maar valt dat tegen.
Soms verlies je plots strepen, zonder aanleiding of waarschuwing (mijn criticus noemt dat absoluut zwakte, fout van mij, weet ik).
Soms verlies je strepen zonder dat je er iets aan kan doen: collega die niet 3 weken ziek is maar 8 weken, door de tram die niet rijdt en de bus die je dan moet nemen, omdat je niet onder (familiale) verplichtingen uit kan of wil,...
Strepen verlies je soms trouwens ook bij fijne dingen: omdat het er druk is, het lang duurt, het veel indrukken oplevert,...

Leven met strepen is wikken en wegen.
Het maakt wel dat je bewuster gaat leven, meer let op wat levert me iets op en wat niet (al klinkt dat heel egoïstisch en is het daarom niet makkelijk voor mij).
En ja, ik ben daar in theorie veel beter in dan in de praktijk.
Maar ik besef het steeds meer en meer (raar dat het me nog niet al lang kristalhelder duidelijk was, ontkenning zeker): dit is het, hier moet ik het met doen.
Ik kan maar beter loslaten, omarmen, er in duiken en er het beste uit halen.
De overval is dan ook nog maar een dikke 7 jaar geleden, het is blijkbaar soms nog best vers ;)

En er zijn zo veel mensen die het erger hebben, veel erger. En dan schaam ik mij voor mijn enorme berg strepen/lepels in vergelijking met hen. Mijn hart is vandaag bij alle slachtoffers wereldwijd, dikke kus!

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie' in de oude wind.
-Roland Holst- 

Liefs,
Els

Els telt...

...niet meer

Ik had een opwijking: tellen aan de hoeveelste Els ik al was.
2.0, 3.0,...
Ik ben daar mee gestopt. Omdat dat zwart-wit denken is (als controlefreak een heel aangename manier) en omdat Karel gelijk heeft: het is grijs! Zwart-wit bestaat niet.

Ooit maakte ik een volledig nieuwe start, van de moeten, maar ik wou ook wel.
Ik zag mijzelf toen als een beschreven blad. Alles dat me niet meer paste schrapte ik. Stillekes aan begon ik dat blad te vullen met dingen die wel echt mij waren. Toen bleek dat soms te veranderen en begon ik met potlood te schrijven. (In mijn hoofd hé, niet echt.)

Nu blijkt dat er nog vanalles op dat blad staat dat ik niet heb geschrapt omdat ik niet wist dat het er stond. Onbewuste dingen dus. Dingen die ik ook kwijt wil.
Maar met onbewuste dingen is dat niet zo evident.
Het heeft wat te maken met wat Prentje laatst schreef, trouwens zo blij dat ge terug zijt Prentje! (Vaak zit ik met iets waar gij ook met zit maar dan beter beschrijft, merci!)

Onbewuste dingen dus. U aangepraat, aangeleerd, ingeprent door ouders, familie, school, vrienden, leerkrachten,... en dat al heel vroeg in de kindertijd.
Die dingen vormen uw kader, uw bril, uw manier van denken en voelen én reageren. Ze zorgen voor automatische reacties. Bijvoorbeeld boos worden om iets kleins maar dat is dan wel net één van je dingetjes (van vroeger) of tegen iets zijn en niet goed kunnen zeggen waarom.

Dat gaat niet simpel worden. Ze opsporen, er aan werken, ze herkennen, ze vermijden,...Onbewuste dingen veranderen niet zo makkelijk als bewuste.
Maar ook dat is ok.
Er kunnen altijd nieuwe banen aangelegd worden.
Ik ga daar stillekes aan werken.
Ik heb tijd.
Ik ben een 'werk in wording'.

Iets komt pas op je pad als je er klaar voor bent. Als ik in therapie weer tot een nieuw 'werkpunt' kom (zo mag ik het niet zien, noch noemen want dat is taal van de strenge, zwart-witte Els, maar ge snapt me wel hé) is dat even balen maar weet ik ook dat ik weer een stapje verder ben. Ik ben klaar voor een nieuwe, moeilijkere taak. Dus toch weeral gegroeid, al voelt het niet altijd zo.

Is dat hier allemaal een beetje te volgen en te begrijpen? Zijn dat dingen waar jullie ook met worstelen? Laat maar horen, ik worstel graag samen ;)

''Bekijk dingen van een afstand en de scherpe randjes vervagen.''
-Olaf Hoenson -

Fijne opwijkende donderdag nog lieverds,
Els

23 oktober 2010

6 jaar geleden

Vandaag, exact 6 jaar geleden
begon ons tweede leven
we hebben een nieuwe kans gekregen
en hebben die met beide handen gegrepen

om die kans te vieren
gingen we uitwaaien aan zee
en de wind en de golven
namen mijn laatste tranen mee

van niets heb ik spijt
de liefde overwint altijd.

Dat van die laatste tranen bleek niet waar, maar al de rest wel!

Niet jouw verleden maar jouw heden
bepaalt jouw toekomst.
-Olaf Hoenson-


Nog een mooie Zalige Zondag lieverds,
dikke kus Els

Dankbaar in het kwadraat

Dankbare Dinsdag voor eeuwig

Of toch zolang ik leef ;)
Wat was de opwijking van donderdag? Combineer mijn liefde voor dieren met mijn liefde voor wijze woorden, combineer dat met mijn liefde voor rituelen en symbolen en dan krijg je dit:

Een eeuwig aandenken aan mijn worsteling om Els 2.0 te worden. Om alles ivm de overval volledig achter ons te laten.
Het is een zin uit een liedje dat me geweldig heeft geholpen in de periode na de overval, en nu nog steeds.
Het is een beetje mijn (ons) mantra geworden.

Ik wil al ongeveer de helft van mijn leven een tattoo...maar de angst voor de pijn en de genezing hielden me lang tegen.
(Ik heb een super gevoelige huid en na de overval is dat er niet beter op geworden.)

Eind 2014 lag quasi heel het overval/rechtszaak gedoe eindelijk achter ons. We hadden nog niet alle centen die we moeten krijgen (nog steeds niet trouwens) maar aangezien die er misschien ook nooit gaan komen beschouwden we het toen wel een beetje als (eindelijk) afgelopen. Dus toen begonnen we samen te dromen over een tattoo om al die ellende symbolisch af te sluiten. We gingen online op zoek naar iemand die ons goesting deed krijgen. De tekenstijl én de persoon moesten ons beide aanspreken..

Ik kwam al gauw Tattoo Dagmar tegen en heel even dacht ik dat hij een meisje was (door de naam), een tattoo door een vrouw vond ik een plus dus ik was blij toen Karel 'haar' ook zag zitten. Heel snel bleek Dagmar een man te zijn, mét een hele lieve vrouw (die oneindig geduldig al onze (bange) vragen online beantwoorde).
Na even twijfelen besloten we een afspraak te maken. Viel dat even tegen: heel 2015 zat Dagmar al volgeboekt!
Maar achteraf...bleek dat goed. Want waar wij dachten om in 2015 even tot rust te komen na jaren rechtszaak en wachten op een vonnis werd ik als een donderslag bij heldere hemel in januari 2015 ontslagen. 2015 werd weer een zwaar jaar...tot ik op mijn plooi begon te komen op mijn nieuwe werk in de bakkerij!

Begin 2016 kregen we een datum voor onze tattoo: 30 juni, 1 dag voor ik mijn 1-jarig bestaan op mijn nieuwe werk zou vieren. Mooier kan niet he!?
Dus zo zie je maar, alles kwam weer eens mooi te samen. Het paste perfect en de symboliek werd nog groter!

Dagmar (en zijn vrouw) bleken in het echt ook hele lieve mensen. En Dagmar gaf me direct een goed gevoel, wat ik toch heel belangrijk vind bij zo een (voor mij) ingrijpende gebeurtenis. Ik ben iemand die zich ergens goed moet voelen, als de 'sfeer' niet goed voelt voel ik mij ook niet goed (hoogsensitief en ptss hé...).

Ivm de tattoo zelf: de pijn viel beter mee dan verwacht. Vooral omdat ik me heel erge pijnen had ingebeeld;) Want om nu te zeggend dat het niets was, dat zou toch ook gelogen zijn. Het valt vooral mee omdat de pijn stopt als de naald stopt. En de naald verplaatst zich dus de pijn ook. Maar ja, het doet wel pijn (laat je niets wijsmaken ;)).
De genezing valt ook heel goed mee. We zijn 5 dagen verder en mijn huid is al niet rood meer, ik heb zelfs al af en toe jeuk (goed teken). Ik ben dus allergisch aan gras en zon en crémes allerhande maar NIET aan tattoos :) Olé! Dat beloofd...ik droom al van deel 2 :)

Ik ben er nog steeds niet aan gewend, aan het idee en het zicht maar dat komt wel. Ik ben een trage en het is ook best ingrijpend hé!
Ik ben wel al heel happy en trots en dankbaar. Dikke kus aan Dagmar en familie.
Jullie maakten van deze stresserende, ingrijpende dag een mooie dag, merci!
En Dagmar: mijn strijkkralen* zien er nu zo veel beter uit op mijn rug ;)

My body is my journal, and my tattoos are my story.
-Johnny Depp-

Nog een fijne dankbare dinsdag,
liefs Els

* Ik maakte mijn ontwerp voor mijn tattoo met strijkkralen waar ik tussen borduurde. Toen Dagmar daar niet raar van opkeek wist ik dat het goed zat :)

We kunnen niet, we mogen wel

Zielige zondag

Vrijdag gingen we op controle naar de dokter, geen fijne ochtend... Karel voelt zich wel goed maar is niet echt zo goed. Zijn spieren zijn (waren) zo sterk dat ze tijdens de val een stuk bot uit de kop van zijn dijbeen hebben getrokken. Hij heeft betrekkelijk weinig pijn én kan best goed stappen MAAR dat stuk hangt dus wel nog los. En dat moet met spieren en al ooit terug vastgroeien. En dat kan enkel door rust en geen belasting. Dat betekent 4 weken op 2 krukken, 2 weken op 1 kruk en dan terug controle.. Voor hem betekent dat weken niet fietsen, geen Zwijdrecht-Zwijndrecht fietsen, niet naar Doe Maar....
Echt happy werd hij daar niet van. Ik ook niet.
Voor hem, maar ook voor mij. Dat betekent voor mij ook geen zalige zondag wandelingen en fietstochtjes. Geen uitjes om de zinnen te verzetten.

Vandaag stond even uitwaaien aan zee op de planning, dat ging dus niet door. In de plaats daarvan stelde Karel een ritje per auto voor, om te gaan genieten van al die mooie bermen in bloem. Ik nam een emmer en snoeischaar mee en we gingen op pad. Ik met tegenzin, ik geef het toe.

Het weer zat ook al niet mee...

Maar met elke stop werd ik niet alleen natter, mijn emmer werd ook kleurrijker en voller. En ik besefte weer hoe leuk ik knippen/ snoeien vind. En mijn ogen genoten. Ik voelde me leven. Nat, langs de kant van de weg, met Karel die in de auto geduldig op me wachtte. Ik lachte en zag er als een halvegaren uit.
(Merci voor je fijne idee Karel!)

Maar ik was gelukkig. En als ik nu naar buiten kijk zie ik dit! Gratis en voor niets.
Ik besefte weer hoe het werkte (geleerd na de overval): je moet niet kijken naar wat niet kan. Je moet vooruitkijken naar wat wel kan. Je moet wat wel kan willen, in plaats van datgene dat niet kan. Je moet bewust kiezen voor wat kan.
Zie de mogelijkheden en ga er volle bak voor. Kies en geniet.
Wat een wijze les heb ik weer geleerd vandaag. Ik kende ze al, uit ervaring, maar de theorie had blijkbaar opfrissing nodig uit de praktijk ;)

Een zalige zondag after all...
Happy me :)


Iedereen zou een keer in zijn leven een staande ovatie moeten krijgen, want we overwinnen allemaal de wereld.
-R.J. Palacio-

Nog een zalige zondag lieverds, en kies bewust (al klinkt dat zo supermarkt-achtig)
Els

Een opwijking met schriftjes

Schriftjes, wat doe je er mee?

Vandaag wil ik het hebben over mijn schriftjes-opwijking.
Ik maak ze niet alleen, ik verslijt ze ook :) Dozen vol schriftjes staan al op zolder.
Schriftjes met recepten, met schrijfsels, plaksels, mooie woorden van anderen, geweldige columns,...
Ik zit niet op Pinterest, ik ben nog van de generatie die echt knipt en plakt én echt schrijft, met vulpen ;) Ik ben dan ook al 37 :)

Ik heb ook altijd een A6 schriftje in mijn handtas. Om titels van boeken te noteren (die ik dan opzoek in de bib) of dingen die ik wil maken, wil koken, ideetjes allerhande.

En wat ga ik binnenkort weer doen met een A5? Een roadbook maken.
Als je zelf nog op reis moet gaan: aanrader!
Het is ooit begonnen als entertainment voor de niet-rijdende passagier die zich op lange ritten al eens verveelt (ik dus). Eens een kind, altijd een kind. Ik heb zelfs nog plakdiertjes gehad, ooit gekregen van Karel toen we voor de tigste keer naar Italië gingen. Jammer genoeg zijn die gestolen, toen onze auto werd gestolen tijdens de gewapende overval. (Weken later kregen we onze auto terug, totaal loss en zonder de diertjes (Die hadden de overvallers gehouden!? Het waren wel toffe beestjes ;))

Roadbook dus. Voor elke tussenstop die we maakten had Karel een invulblad gemaakt: uur, temperatuur, soort van lucht,... van die dingen. Ondertussen was ik ook nog dj, snoepbevoorraader en koekenaangeeftser en kaartleester: hard werken :)
En ik had mijn bezigheid.

Nu, een jaar of (bijna) 20 later is 'de roadbook' al veel meer. Het is een boek voor onderweg maar ook voor ter plekke.
Voor elke dag maak ik pagina's:
-wat hebben we gedaan
-wat hebben we uitgeven (en hoeveel 'vreemd geld' hebben we nog over)
-ruimte om iets extra te schrijven of kleven

Ik maak ook extra pagina's voor:
-nieuwe woorden die we leren
-nieuwe dingen die we aten
-dingen die ik thuis wil maken
-dingen die we volgende jaar niet mogen vergeten meenemen
-recepten die ik wil proberen
-...

Dat klinkt nu allemaal als veel werk maar dat valt goed mee, ook het invullen ter plekke. En als je dat dan nog vol kleeft met bloemen, verpakkingen, rekeningen, boodschappenlijstjes,... heb je een geweldige (visuele) herinnering aan je vakantie. Als dat niet tof is!?

Wij vinden dat super tof. Ik zeker, ik ben niet alleen een verzamelaar maar ook een bewaarder. Een vat vol nostalgie en melancholie...
Een Mooser vol opwijkingen :)

Deze Mooser maakte vanochtend dit:

Haverkoek, om de patiënt (die al ijverig terug aan het werk ging na 1 week, ipv na 6) terug kip-lekker te maken :)


Country roads, take me home
To the place I belong
West Virginia
Mountain Mama
Take me home, country roads
-John Denver-


Maak er nog een fijne opwijkende donderdag van en laat jullie roadbook-ideetjes maar komen,
liefs Els

Opwijkende donderdag...

Afwijken, opwijken, liefhebben.

Ik ben niet bang.

Tuurlijk ben ik bang.

Net als jij...

Vooral gisteren op de tram, toen er plots een bommelding was en we in allerijl van de tram moesten. En toch zeg ik: ik ben niet bang.

Ik ben bang geweest, heel vaak en heel lang. Na 2 gewapende overvallen, een inbraak en wat kleinere dingen. Ik stopte met mijn zaak (benzinestation) maar het kwaad was geschied. Ik zat diep.

En toen las ik dat er maar 1 keuze is: angst of liefde.

Angst bracht me nergens (een ptss daargelaten), ik koos vol hoop voor liefde.

Ik maakte die keuze en nu kan (wil) ik niet meer terug. Liefde is mijn antwoord.

En soms, zoals afgelopen dagen is dat heel moeilijk. En dan doe ik wat ik in het begin vaak deed: fake it ‘till you make it.

Want dat werkt.

Soms mag je jezelf iets wijsmaken, noem het oefenen. Tot het vanzelf gaat. Meestal… 

Maar dus niet altijd.

Ik blijf een leerling, net als wij allemaal. Enthousiaste amateurs. Blijf het vuur in jezelf aanwakkeren, wakker het aan in iedereen die je passeert. IEDEREEN.

Al is dat moeilijk…

Soms zal je jezelf betrappen op extra blikken naar bepaalde personen. Herken dat, erken dat, maar geef er niet aan toe. Wees je bewust dat het overgrote deel van de mensen die je ziet, echt bijna alle mensen, net als jij het goed bedoelen. Misschien net als jij bang zijn. Angst is besmettelijk.

Maar liefde ook. Besmet elkaar vol enthousiasme.

Lach, glimlach, open je hart.

Wij hebben pijn, allemaal. De slachtoffers, de nabestaanden, familie, vrienden,… En er zijn nog zo veel slachtoffers die de naam slachtoffer niet dragen maar toch delen in de pijn, de schaamte, het verdriet.

Laten we samen lief hebben. Omdat liefde het antwoord is en op die manier misschien ooit de oplossing.

Liefde is altijd het antwoord.

Huil, praat, hou vast, troost, deel. Maar geloof, blijf geloven in het mooiste en meest krachtige wapen dat wij allemaal bezitten: liefde.

Heb elkander lief.

 

Dit is mijn kleine bijdrage van hoop/troost/geloof.
Deze week was ik sterk onder de indruk van Tourist LeMC en Griet Op De Beeck. 2 van mijn favoriete mensen in één van mijn favoriete programma's.
Zij zeggen het mooier dan ik maar onze boodschappen komen overeen.
LIEFDE!

Als je gelooft dat het zal lukken,
zal je kansen zien.
Als je gelooft dat het niet zal lukken,
zal je obstakels zien.
-Wayne Dyer-

Dikke kus lieverds,
Els

Eat pray love

Wat komen moet dat komt...

Ik geloof in de magie van timing. Laten we dat een opwijking noemen :)
Iets gebeurt als het moet gebeuren, niet eerder, niet later.

Zo las ik bijna 10 jaar geleden het boek 'Eten, bidden, beminnen' van Elizabeth Gilbert, uit de bib. Het deed iets met me, bleef in mijn hoofd rondspoken dus kocht ik het boek en las het nog eens. Ik werd er weer door gegrepen en voelde diep in mij dat er een soortgelijk pad voor mij weg lag. Let op, dit is allemaal in mijn 'voor-leven'.

Toen in 2010 de film van dit boek uitkwam wou ik die dan ook dolgraag zien. Net voor de film uitkwam gebeurde er wat mijn leven indeelde in een voor en na. Dé overval.
Veel was voor mij op dat moment niet meer evident of mogelijk, waaronder nar de cinema gaan. We deden het toch. Op een doordeweekse avond, om de grote drukte te vermijden.
Ik ging de zaal binnen, zag de film en begon te huilen, ik ging al huilend de zaal uit, zat al huilend in de auto (naast Karel) en ging uiteindelijke huilend naar bed.

Want nu, na de feiten besefte ik wat het boek me al verteld had: ik moest ook op pad gaan om mijzelf te vinden. Mijn 'reis' zou bestaan uit therapie en Karel zijn oren er af tetteren. En ze zou ook veel langer duren dan een jaar.
Maar ik ben de tocht aangegaan en heb mijzelf (voor een groot deel) gevonden.
'Klaar is kees' zou je zeggen. Dank u Elizabeth Gilbert.

Als fan van het boek en de film vroeg ik de dvd aan de Sint (en die vervulde mijn verlangen). 5 jaar heeft die film op het schap gelegen, 5 jaar! Tot afgelopen zaterdag. Plots kreeg ik het gevoel: nu moeten we hem nog eens bekijken. Het leek me ook appeltje eitje, angst om in te storten zat er niet meer in. Ik had mijn les al geleerd, dacht ik...

De film was gedaan en ik lachte. Zie je wel, nog wel een goede film met geweldige boodschap maar ik had mijn deel al gehad. Toen hamerden de woorden van Elizabeth door mijn hoofd: 'Je moet jezelf vergeven'. Steeds luider en luider, mijn hoofd begon pijn te doen en mijn ogen begonnen te branden.
Ik dacht nog: 'Vergeven is heel belangrijk, dat weet ik. En een ander vergeven is jezelf een geschenk geven. Ik heb gewerkt aan vergeven, niet altijd met een even goed resultaat maar oefening baart kunst. Ik kom er wel.'

Het hameren werd luider en luider, één woord sprong er uit: jezelf!
Toen kwamen er de tranen, een stortvloed...
Jezelf, dat stuk was ik vergeten.
Mijzelf.

Ik heb fouten gemaakt. Vaak geen fouten in mijn eigen ogen (niet meer) maar voor anderen waren het pijnlijke fouten. En dat besef maakt dat ik mij schuldig voel.
En daaaaarom is het zo belangrijk mijzelf te vergeven.

Iets beseffen is niet iets kunnen, maar het is een eerste stap.
Dank u Elizabeth, again.

Het deed pijn, het was niet fijn. De avond eindigde anders dan verwacht. 
Zoals steeds was Karel daar, en hij begreep me. Waar voor dank, ook again :)

Het kwam zoals het moest zijn. Elke stap op het juiste moment. Ik was er nu pas klaar voor.
Maar wanneer ik ooit helemaal klaar ga zijn, geen idee...
Nooit zeker? Dat maakt het leven diep en wijs en rijk, niet?

Hebben jullie dat ook? Van die dingen die pas gebeuren als je er klaar voor bent? Films of boeken die dat hebben veroorzaakt?
Ik hoor het graag!

Als iemand zich afvraagt wat de foto's voorstellen: mijn nieuwe gordijnen! We kochten 3 babylakentjes, ik naaide er een feston-randje aan en haakte er daarna lusjes aan. Karel bevestigde een metalen buis boven het raam en nu hebben wij voor minder dan 5 euro (buis niet meegerekend) lakentjes van de kringwinkel! Ik bedoel gordijnen :)
Ik ben echt dol op die kant...(Engelse kant?)

Mijn ziel ligt weer bloot, ik ga even bekomen...En hopen dat iemand iets aan mijn zielenroerselen heeft...

Vergeef jezelf,
je had de ervaring nodig.
-Gezegde Cherokee-indianen-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els

Prentjes

De schoonheid van het delen

Een op-wijking van mij is dat ik een soort van 'Jezus-complex' heb.
Ik wil goed doen, goed zijn, helpen, geluk verspreiden.

Ik deel ook graag: dingen, wijze woorden, tips, blogs,...
Vandaag deel ik 2 dingen met jullie. Eerst het makkelijke:
de blog van Prentje! Ik ken haar niet persoonlijk maar het lijkt ergens alsof ik haar al jaren ken.
Wij delen veel gevoelens, gedachten, strubbelingen en ideeën.
En oh wat doet het deugd om te merken dat je niet alleen bent.

Over niet alleen zijn gesproken, gisteren deelde Prentje een filmpje.  Black Dog van Matthew Johnstone. Een prentjes-filmpje :) Dit filmpje gaat over depressie maar ook over zo veel meer.
Ik, met mijn PTSS en vele angsten (al minder dan vroeger, maar toch) herkende er veel in.
En dat deed een beetje pijn maar vooral veel deugd!

Pas als je iets herkent, erkent, kan je het een plaats geven he.
Ik werk er aan. En 'er' is dan mijzelf :)

Bekijk dit filmpje, deel dit filmpje en praat er over. Omdat je jezelf herkent of omdat je er je naasten in herkent. Schaamte maakt alles groter en de grootste vijand van schaamte is er over praten.
Zet je schaamte in het licht en ze zal verschrompelen.
Taboes zouden taboe moeten worden.

Dank u wel Prentje, dank u wel Matthew!


Succes is hoe hoog je stuitert
nadat je bent gevallen.
-George S. Patton-

Nog een fijne opwijkende donderdag!

Dankbaar

Dankbaar, echt waar

Omdat mijn motto is: My strenght comes from my pain (Agnostic Front).
Ik weet, uit ervaring, dat het leven kansen geeft, als je ze maar wil zien. Nu is het nog moeilijk, ik sta er midden in, maar ik ga hier op terug kijken en dankbaar zijn. Omdat dit is wat ik nodig had op weg naar meer mij....
Later ga ik dat zien, later ga ik dat voelen, dat weet ik.  Dat is het voordeel van pijnlijke ervaringen , ik ben 'daar' als eens geweest...

Dus als ik weet dat ik dat later ga denken/voelen kan ik er nu al even goed aan beginnen he :)
Ik probeer alvast!

 Free is a bird!!!! En dat in de lente, beter kan het niet he....

 

Mijn eerste verjaardagskadoo! Van mijn allerliefste Oma Marloes, die mij beter kent dan een echte oma;) Geweldig mooi, geweldig lief en geweldig ontroerend! Te mooi om te gebruiken maar aangezien dat zonde is ga ik het toch doen hoor! Dikke dikke kus!

En mijn tweede verjaardagskadoo! Ook al zo mooi en lief! En zo cool, met mijn naam! Dikke merci allerliefste Nadia!!!

3 keer dikke Dankbaar! En mijn allerliefste ben ik ook dankbaar, voor alle steun en bovenal omdat hij vakantie heeft genomen, om mijn eerste dagen thuis fijner te maken!
Mijn leven zit vol schatjes, waarvoor nog eens Dank!
#Dingendiefijnzijn!!!

Dank, dank, dank!

Huil niet omdat het over is,
lach omdat het gebeurd is.
-Dr. Seuss-

Liefs Els