It's these words and music...

...that keeps me living keeps me breathing.

Ik luister naar hardcore muziek, al meer dan 20 jaar, noem het een opwijking.
Toen ik voor het eerst met die muziek in aanraking kwam werd ik op slag verliefd.
Het voelde als thuiskomen. Ik ging naar optredens en festivals, ik kocht cd's en bandshirts. Mijn vriendjes en gewone vrienden kwamen quasi allemaal uit de hardcore. Het was mijn leven.

Toen leerde ik Karel kennen, die niets met die muziek had. Ik heb dus ferm getwijfeld of hij wel de ware kon zijn ;) Ondertussen heb ik hem bekeerd en gaan we samen naar optredens en festivals, zoals afgelopen zaterdag.

Het is helemaal mijn ding, nog steeds. Hoewel het er met mij ptts niet makkelijker op wordt... Dat maakt ook dat ik op die momenten meer in mijn hoofd ga zitten en begin te piekeren.
Ik besefte dat ik me niet echt thuis voelde, op dat festival. Iedereen leek zo veel cooler en knapper en grotere fan en stoerder en... Onzekere Els had even de overhand. Het Imposter Syndroom, weet je wel...
Vlak daarna besefte ik waar het probleem zat: niet bij Els die bij een bakker werkt, maar één tattoo heeft, niet meer wekelijks naar optredens gaat,... allemaal niet echt stoere dingen. Nee, het probleem lag niet in het niet behalen van de 'norm'. Nee, het probleem lag bij mijzelf. Again ;)

Wie of wat kan je ergens thuis laten voelen???
Dat kan alleen jij zelf!
Eye-opener van formaat, van mijzelf aan mijzelf. Mooi vroeg Sinterklaasgeschenk ;)
Enne, wat las ik gisteren in het boek van dE Leesclub? "Je kan je pas thuis voelen in de wereld als je je thuis voelt in je vel". Geweldig boek, geweldige timing! (Mee doen met onze leesclub kan volgende week, hier.)

Over de 'norm' gesproken, die is er niet in het hardcore milieu. Dat is juist het mooie. Het is een kleine, warme, tolerante, open-minded, liefdevolle, wereld.
Waar iedereen welkom is, geen hypes of dresscodes gelden.
Er gaat geen optreden voorbij of er wordt wel gepleit voor liefde, tegen Trump, voor gelijkheid, voor mensenrechten, voor dierenrechten, tegen geweld...
Hoewel de mensen en de muziek iets stoerder ogen en het dansen in de 'pit' er best hevig aan toe gaat is het altijd de bedoeling voorzichtig te zijn, elkaar te helpen en met respect te behandelen.

Maandag tijdens de yogales besefte ik dat de hardcore-wereld en de yoga-wereld veel gemeen hebben. Beiden hebben het over gelijkheid (unity), liefde en samenhorigheid.

Ik hang dus niet aan elkaar van tegenstrijdigheden. Alles wat deel van mij uitmaakt of waar ik deel van uitmaak heeft op de één of de andere manier verbinding met elkaar. Het zijn varianten van dezelfde eerlijke, oprechte, no-nonsense, liefdevolle, bewuste manier van leven die ik (probeer) te leven.

Oh wat hou ik er van als dingen zo mooi blijken te passen. Inzichten die samenvallen, boeken die op het juiste moment voorbijkomen en woorden die blijven hangen.

Al voel ik me niet altijd helemaal thuis in de wereld, in mijn vel, ik hou wel van die wereld. Nu dat vel nog ;)
Ik werk aan mijzelf en dat is een begin...

Het diepste niveau van communicatie is geen communicatie
maar verbinding, zonder woorden, zonder vorm.
-Thomas Merton-

Nog een fijne opwijkende donderdag lieverds,
enne: het is nooit te laat om hardcore in je leven toe te laten! Of yoga ;)
Liefs Els