Mijn traject
Wij mensen hebben meer gemeen dan we verschillen. Dat besef ik meer en meer. Bijvoorbeeld door een boeiende documentaire die ik vorige maand op BBC zag over Sylvia Plath. Wat resulteerde in de aankoop van
De dagboeken, hoewel ik verzuip in het aantal nog te lezen boeken ;) Maar ook door de verhalen van
Esther Perel en mijn jarenlange therapie.
Vlak na
de overval kregen wij bijstand van een traumapsycholoog. Die man was aangesteld door de keten van benzinestations waar ik uitbater voor was. Bleek al heel snel dat zijn hoofddoel was om me weer in mijn station te krijgen, ipv me echt te helpen...
Daarna gingen we zelf op zoek. De eerste was een EMDR therapeut waar we pas mochten beginnen als we eerst een giga dik boek over de werking van EMDR lazen. Eén van de raarste dingen vlak na de overval was dat ik, letterfretter, toen geen letter kon lezen... Die therapeut viel dus ook af.
Bij geen enkele therapeut gespecialiseerd in trauma kon ik binnen het half jaar terecht (Karel was al afgehaakt), wat me vijgen na Pasen leek dus zij vielen ook af.
Daarna contacteerde ik nog een lijst van 'gewone' psychologen. Waarvan geen enkele me wou aannemen omdat ik een té specifiek probleem had, dat niet hun domein was.
Toen raadde een inspecteur bij de politie, die met onze zaak bezig was, me
energiecoach Griet aan. Iedereen verklaarde me voor gek. Maar ik heb daar veel aan gehad. Griet kon goed luisteren en haar handen gaven me een goed gevoel. Dat was meer dan ieder ander me toen kon of wou geven. Dus noem het hoe je het wil, denk er over wat je wil, maar mij heeft het toen geholpen.
Na verloop van tijd werd het te moeilijk om te blijven gaan (te duur, te ver weg,...).
In die periode was er net een nieuwe psycholoog in ons dorp begonnen. Ik kon er zelf met de fiets heen, hij was niet zo duur (beginner) en hij wou me aannemen.
Daarbij vergat ik maar even mijn bezwaren: jonger dan ik, een beginner, niet gespecialiseerd in trauma,...).
Bij hem ga ik nog steeds, niet meer zo frequent als toen. Een soort van onderhouds-werken. Ik heb het me nog geen dag beklaagd. Hoewel, dat is gelogen. Therapie is echt afzien, nog steeds. Elke keer opnieuw vertrek ik met tegenzin en begrijp ik niet wat ik mijzelf blijf aandoen :) Maar echt beklagen!? Nooit! Beste beslissing van mijn leven.
De weg er naar toe was niet makkelijk maar het is dat het zo moest zijn. Ik ben blij dat het zo gelopen is.
Waarom dit lange verhaal? Om te tonen dat we elkaar wat meer graag moeten zien, wat liever en begripvoller zijn. Voor elkaar maar ook voor onszelf. Soms hebben mensen professionele hulp nodig maar we kunnen ook zo veel zelf doen. Voor elkaar, voor onszelf. Soms zijn kleine dingen (luisteren, aandacht, lichamelijk contact) de kleine dingen die grootse doelen bereiken.
We worden om de oren geslagen met ronkende titels en diploma's maar vaak blijkt de beste dokter/therapeut diegene die niet te koop loopt met die dingen maar gewoon graag en vol goesting zijn/haar werk doet.
Iemand die met jou een tocht wil aangaan, die je de weg een beetje wijst maar je je pad zelf laat bewandelen. Met vallen en opstaan.
Ondertussen kwam op dat pad ook mijn homeopate meewandelen. En ook zij legt veel verantwoordelijkheid bij mij.
Ik groei, met helpende handen om me heen.
Ik hoop dat jij ook mag groeien. Dat is mijn
opwijking: mijn lastige dingen, dingen waar ik me soms over schaam, met jullie delen opdat jullie ook mogen groeien!
 |
| Kunstenfestival Watou. |
Jullie verhalen zijn altijd welkom, hier of via mijn mail.
Try something you think you might fail at. You'll be prepared to fail. You cannnot lose.
-?-
Liefs Els
