PTSS met lepels en strepen

Delen helpt

Deze week las ik een geweldig blogbericht van Kelly, die trouwens altijd en overal geweldig schrijft. In dat bericht schrijft zij over prinses en haar lepels. Oorspronkelijk zou de lepeltheorie van Christine Miserandino komen.

Wat een feest van herkenning! Ik heb ook (geen) lepels! Alleen noem ik dat al jaren mijn strepen. Zo fijn om te lezen dat ik niet alleen sta (wist ik ergens wel al, maar toch). Omdat ik geloof in miserie delen om het leed te verzachten en de schaamte weg te nemen, het taboe te doorbreken, vertel ik hier in het kort over mijn strepen. #opwijking :)

Sinds de overal heb ik ptss, mijn hoeveelheid strepen verminderde drastisch. Na een tijdje bleek de ptss chronisch, mijn aantal strepen voorgoed verminderd. Dat is ferm kut maar valt ook wel een beetje op te lossen. Door minder strepenvretende dingen te doen. Dat is de theorie, de praktijk is iets lastiger.

Afgelopen maanden heb ik elke week een dag extra gewerkt om een zieke collega te vervangen, ik kreeg die giga griep, het was een grijze lange winter,....
Dat betekent dus nog wat strepen minder. Ik kan die aanvullen hoor, met boswandelingen, veel alleen thuis zijn, veel slapen, creatief bezig zijn,... Me time om het modern te zeggen ;)
Maar daar was niet altijd tijd, ruimte en energie voor.

Want ja, strepen 'maken' kost vaak ook energie. Tijdens het maken verspeel je er ook weer een paar. Je moet dus zien dat je op het einde van de rit in de plus staat of het heeft niets uitgehaald.
Strepen kunnen geestelijke maar ook lichamelijke energie bevatten of wegnemen.
Soms denk je strepen te gaan winnen maar valt dat tegen.
Soms verlies je plots strepen, zonder aanleiding of waarschuwing (mijn criticus noemt dat absoluut zwakte, fout van mij, weet ik).
Soms verlies je strepen zonder dat je er iets aan kan doen: collega die niet 3 weken ziek is maar 8 weken, door de tram die niet rijdt en de bus die je dan moet nemen, omdat je niet onder (familiale) verplichtingen uit kan of wil,...
Strepen verlies je soms trouwens ook bij fijne dingen: omdat het er druk is, het lang duurt, het veel indrukken oplevert,...

Leven met strepen is wikken en wegen.
Het maakt wel dat je bewuster gaat leven, meer let op wat levert me iets op en wat niet (al klinkt dat heel egoïstisch en is het daarom niet makkelijk voor mij).
En ja, ik ben daar in theorie veel beter in dan in de praktijk.
Maar ik besef het steeds meer en meer (raar dat het me nog niet al lang kristalhelder duidelijk was, ontkenning zeker): dit is het, hier moet ik het met doen.
Ik kan maar beter loslaten, omarmen, er in duiken en er het beste uit halen.
De overval is dan ook nog maar een dikke 7 jaar geleden, het is blijkbaar soms nog best vers ;)

En er zijn zo veel mensen die het erger hebben, veel erger. En dan schaam ik mij voor mijn enorme berg strepen/lepels in vergelijking met hen. Mijn hart is vandaag bij alle slachtoffers wereldwijd, dikke kus!

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie' in de oude wind.
-Roland Holst- 

Liefs,
Els