Eat pray love

Wat komen moet dat komt...

Ik geloof in de magie van timing. Laten we dat een opwijking noemen :)
Iets gebeurt als het moet gebeuren, niet eerder, niet later.

Zo las ik bijna 10 jaar geleden het boek 'Eten, bidden, beminnen' van Elizabeth Gilbert, uit de bib. Het deed iets met me, bleef in mijn hoofd rondspoken dus kocht ik het boek en las het nog eens. Ik werd er weer door gegrepen en voelde diep in mij dat er een soortgelijk pad voor mij weg lag. Let op, dit is allemaal in mijn 'voor-leven'.

Toen in 2010 de film van dit boek uitkwam wou ik die dan ook dolgraag zien. Net voor de film uitkwam gebeurde er wat mijn leven indeelde in een voor en na. Dé overval.
Veel was voor mij op dat moment niet meer evident of mogelijk, waaronder nar de cinema gaan. We deden het toch. Op een doordeweekse avond, om de grote drukte te vermijden.
Ik ging de zaal binnen, zag de film en begon te huilen, ik ging al huilend de zaal uit, zat al huilend in de auto (naast Karel) en ging uiteindelijke huilend naar bed.

Want nu, na de feiten besefte ik wat het boek me al verteld had: ik moest ook op pad gaan om mijzelf te vinden. Mijn 'reis' zou bestaan uit therapie en Karel zijn oren er af tetteren. En ze zou ook veel langer duren dan een jaar.
Maar ik ben de tocht aangegaan en heb mijzelf (voor een groot deel) gevonden.
'Klaar is kees' zou je zeggen. Dank u Elizabeth Gilbert.

Als fan van het boek en de film vroeg ik de dvd aan de Sint (en die vervulde mijn verlangen). 5 jaar heeft die film op het schap gelegen, 5 jaar! Tot afgelopen zaterdag. Plots kreeg ik het gevoel: nu moeten we hem nog eens bekijken. Het leek me ook appeltje eitje, angst om in te storten zat er niet meer in. Ik had mijn les al geleerd, dacht ik...

De film was gedaan en ik lachte. Zie je wel, nog wel een goede film met geweldige boodschap maar ik had mijn deel al gehad. Toen hamerden de woorden van Elizabeth door mijn hoofd: 'Je moet jezelf vergeven'. Steeds luider en luider, mijn hoofd begon pijn te doen en mijn ogen begonnen te branden.
Ik dacht nog: 'Vergeven is heel belangrijk, dat weet ik. En een ander vergeven is jezelf een geschenk geven. Ik heb gewerkt aan vergeven, niet altijd met een even goed resultaat maar oefening baart kunst. Ik kom er wel.'

Het hameren werd luider en luider, één woord sprong er uit: jezelf!
Toen kwamen er de tranen, een stortvloed...
Jezelf, dat stuk was ik vergeten.
Mijzelf.

Ik heb fouten gemaakt. Vaak geen fouten in mijn eigen ogen (niet meer) maar voor anderen waren het pijnlijke fouten. En dat besef maakt dat ik mij schuldig voel.
En daaaaarom is het zo belangrijk mijzelf te vergeven.

Iets beseffen is niet iets kunnen, maar het is een eerste stap.
Dank u Elizabeth, again.

Het deed pijn, het was niet fijn. De avond eindigde anders dan verwacht. 
Zoals steeds was Karel daar, en hij begreep me. Waar voor dank, ook again :)

Het kwam zoals het moest zijn. Elke stap op het juiste moment. Ik was er nu pas klaar voor.
Maar wanneer ik ooit helemaal klaar ga zijn, geen idee...
Nooit zeker? Dat maakt het leven diep en wijs en rijk, niet?

Hebben jullie dat ook? Van die dingen die pas gebeuren als je er klaar voor bent? Films of boeken die dat hebben veroorzaakt?
Ik hoor het graag!

Als iemand zich afvraagt wat de foto's voorstellen: mijn nieuwe gordijnen! We kochten 3 babylakentjes, ik naaide er een feston-randje aan en haakte er daarna lusjes aan. Karel bevestigde een metalen buis boven het raam en nu hebben wij voor minder dan 5 euro (buis niet meegerekend) lakentjes van de kringwinkel! Ik bedoel gordijnen :)
Ik ben echt dol op die kant...(Engelse kant?)

Mijn ziel ligt weer bloot, ik ga even bekomen...En hopen dat iemand iets aan mijn zielenroerselen heeft...

Vergeef jezelf,
je had de ervaring nodig.
-Gezegde Cherokee-indianen-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els