Ik ben gehavend maar nog heel...

Kwetsbaar

Ik stel mij hier vaak kwetsbaar op, heel naakt en eerlijk. Dat is beangstigend.
Maar het helpt. Mij en anderen.
Ik krijg de mooiste, intiemste, trieste én blije mails. Weten dat ik help maakt dat ik die grens opnieuw wil oversteken...
Een opwijking ;)

Ik heb littekens, zichtbare en onzichtbare. De niet-zichtbare zijn de grootste, de diepste. Met stip op één staat mijn PTSS. Het is iets waar ik niet vaak over praat, behalve met Karel en in therapie. De mensen die mij kennen zijn het al beu gehoord (denk ik) en met onbekenden praat ik er al helemaal niet snel over. Schaamte?
Door er zo weinig over te praten speelt het, oppervlakkig, gezien geen grote rol in mijn leven waardoor ik het soms vergeet of zelf niet echt geloof. Als er dan dingen zijn die me niet lukken of me compleet afmatten voel ik me een zwakkeling. Zoals gisteren.

We gingen naar Boterhammen in het park. Karel had een dagje vrij, we namen een picknick mee en genoten volle bak van Tourist leMC (yes, eindelijk) en Guido Belcanto. Beide mannen zijn ontroerende, oprechte levenskunstenaars!
We aten, we lazen, keken naar de wolken, zongen mee, lieten een traantje...

 

We zaten, weg van de drukte, onder de bomen in het gras. En zagen dat het goed was. Flintertjes geluk werden gevangen. Fijn.

Daarna kochten we een helm voor mij. 
Daarna gingen we naar de bib.
Daarna was ik stik kapot. Hoofdpijn, spierpijn, tranen en een adem die hoog zitten, een hart dat te snel slaat en een hoofd dat niet meer denken kan...

Te veel.
Zoals zo vaak werd het me te veel. Te veel hoeft niet altijd te veel negatief te zijn. Soms is te veel fijn ook te veel.

En dan komt de teleurstelling, de schaamte, boosheid.
Het besef dat ik gehavend ben. Machteloos sta, nog steeds een slachtoffer ben op de één of andere manier.

Volgende week ga ik terug aan het werk. (20 uur per week.) Ik kijk er vol goesting naar uit! Maar vind het ook zwak van mijzelf: maar 20 uur. Karel werkt quasi het dubbele. En ik ga diegene zijn die stik kapot thuis komt. Meer dan 20 kan ik (nog) niet af. 'Ik lijk wel een lui wijf' klinkt het op mijn negatiefst.

Als ik eerlijk ben en mijzelf bekijk zoals ik bijvoorbeeld jou zou bekijken is 20 uur heel flink. Ik ben gehavend voor het leven, ik had op invaliditeit kunnen gaan en ik had kunnen leven van een uitkering. Maar ik koos er voor om de draad zo goed mogelijk weer op te nemen. Terug aan het werk te gaan en mijn centen zelf te verdienen. Als ik het zo bekijk is 20 uur veel. Namelijk 20 meer dan de 0 die ik had kunnen kiezen. En toch. Het is makkelijker om iemand anders door die bril te bekijken dan jezelf he. Voor mij toch.

Ik heb zo veel duwen in de richting van het negatieve gekregen en kies toch bewust voor het positieve, dat is toch ook flink he!? (Als ik nog maar denk aan mijzelf flink vinden schieten de tranen mij in de ogen. Het zal de regen zijn.)

Ik ben er nog niet, nog lang niet. En het lijkt me niet meer dan eerlijk om dat met jullie te delen.
Ik heb vrede met mijn nieuwe leven, mijn na-leven. Nu nog vrede met mijzelf. Daar komt dat mijzelf vergeven weer opduiken :)

Het leven, mijn leven, zit vol moois. Met geregeld een sprankel puur geluk. Gisteren sprankelde het zelfs vaak. Dat was mooi. Dank u Tourist, dank u Guido, dank u Karel, dank u wolken, dank u dansend kindje, dank u trotse fotograferende opa, dank u wuivende bomen,... U was mooi, u maakte het plaatje af!

Onderweg lasten we een plaspauze in. Stiekem ook wel een zin-in-een-ijsje-pauze :) Zo maar langs de kant van de autosnelweg, op een grauwe parking vallen er ook sprankels geluk te vangen.

Ik sta open, ik vang sprankels.
En probeer mijzelf te vergeven...

Herkenbaar?
Bedankt voor het 'luisteren'!

De kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is.
-Godfried Bomans-

Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els