Eén van mijn oudste angsten...

Eén van de oudste en misschien wel mijn eerste angst. 

Mijn leven bestaat uit angsten. Zeker sinds de gewapende overvallen. Maar ook daarvoor was ik al bang. Ik kom uit een bangige familie. Iedereen heeft wel iets. Bij mij thuis konden ze er ook niet zo goed met om, met mijn angsten, maar gelukkig heb ik nu mijn geweldige psycholoog. Toch zijn er dingen die blijven. Wat ik wel heb is de drang om dingen te doen waar ik net bang voor ben. Omdat ik niet langer bang wil zijn, snap je.

 

Mijn nummer één (denk ik) is opgesloten zitten op een toilet. Toen ik "klein" was deed ik nooit de deur op slot. Mijn moeder moest altijd mee om de deur te 'bewaken'. Heel gênant. Wat het nog erger maakte: als er iemand in de toiletruimte kwam riep zij vaak: "Mijn dochter durft de deur niet op slot te doen dus hoewel dit hokje vrij lijkt is het dat niet." Wat helemaal niet nodig was want ze stond er voor dus die persoon ging nooit in mijn hokje (kunnen) gaan. Maar alla.

 

Was mijn moeder er niet dan ging ik niet naar het toilet. Behalve als het hokjes waren waar je langs onder of langs boven zou kunnen uitkruipen. Wat ik ooit deed, op school. Toen brak de deur plots toch open en zat ik bovenop de deur die openzwaaide. Gelukkig was ik daar alleen.

 

Later, met Karel, waren er gelukkig al gsm's. Hij kende mijn angst en kwam op het idee dat ik altijd mijn telefoon mee moest nemen opdat ik hem zou kunnen bellen en hij me zou komen bevrijden. Toch vermeed ik het zo veel mogelijk om naar toilet te gaan. Ik ging vroeg naar huis, dronk minder. Onbewust allemaal. Toen ik me er wél van bewust werd zocht ik een oplossing. Die vond ik in het nemen van selfies. 

 

Even een momentje om op adem te komen ;)

 

Ik ben niet zo van de selfies. Omdat ik opgroeide met duizend onzekerheden over mijn uiterlijk enzo. Maar deze selfies werken. Ik laat ze aan niemand zien en verzamel ze in een map op mijn computer. Elke keer dat ik op een 'vreemd' toilet zit neem ik een foto. Als bewijs. Hoe meer ik er heb, hoe beter ik bezig ben. Noem het een opwijking ;)

 

Hoe meer je iets doet, hoe beter dat het gaat. Hoe minder bang je wordt. Dus toen ik een tijdje geleden ergens op een toilet opgesloten zat (zonder Karel in de buurt die me kon komen redden) bleef ik best kalm. Ik riep om hulp en na een tijdje kwam iemand van het personeel me bevrijden. Eind goed, al goed. Later zei Karel me dat ik het telefoonnummer van de zaak had moeten opzoeken en hen bellen om me te komen bevrijden. Goed idee natuurlijk.

Ik was al blij dat ik geen paniekaanval heb gekregen! Ik sukkel nu wel weer al dagen met ferme last van mijn spieren (ptss)...

 

Heb jij angsten? En hoe ga jij er met om? 

Het voelt een beetje eng om dit te delen maar ik help graag anderen dus ik hoop dat mijn verhaal jou kan helpen. Ik hoor het graag!

 

Net uit en zoooo goed: Ik ben blij dat mijn moeder dood is.  

 

 

Life starts at the end of your comfortzone.

 

Lees ze,

Els

 

 

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Ga je liever langs je onafhankelijke boekhandel? Heel goed! Doe ze dan mijn groeten:) Merci! 

 

Ps: Er zijn nog bundels! 5 euro voor 'Echte Els' bij je thuis!