Hoe k*t het is én blijft om slachtoffer te zijn.

Slachtoffer worden en blijven...

In de media gaat het vaak over de ellende die de slachtoffers van de aanslagen van 22/3 meemaakten en nog steeds meemaken. En dat is erg, dat breekt mijn hart. Wat nog erger is is dat ik dat zo hard herken...

Dat is niet erg omdat het over mij gaat maar dat is erg omdat het wil zeggen dat slachtoffers van verschillende feiten eenzelfde soort na-ellende meemaken. Het wil hoogst waarschijnlijk zeggen dat (quasi) alle slachtoffers dit meemaken. En dat is naast fout ook immens triest.

Na de tweede gewapende overval was ik zo kapot, was mijn leven zo om zeep en toen moest het in feite nog beginnen... Het jarenlange proces en alle vernederingen die er bij hoorden, de schadevergoeding die hoogst waarschijnlijk niet eens de kosten dekte, de slapeloze nachten, de zero privacy,... Dat alles was een tweede trauma an sich.

Dus naast het feit dat ik het heel erg vind voor de slachtoffers van de aanslagen vind ik het een schande dat slachtoffer na slachtoffer een tweede trauma oploopt door de behandeling door overheidsdiensten, verzekeringen, advocaten van tegenpartijen,... Dat gebeurt dagdagelijks, nu, hier in België.
Het wordt tijd dat daar ook eens naar gekeken wordt, iets aan gedaan wordt.

Ondertussen gaat het meestal best goed met mee. Je leert er met leven.
Je gaat anders leven en vaak ook beter.
Je gaat meer het leven leiden dat (nog wel) bij je past.

Zo ga ik nog naar optredens van mijn favoriete groepen. Met 2 biertjes in mijn keel (therapeutisch/kalmeermiddel) en sinds afgelopen weekend een koptelefoon op mijn hoofd. Super aanrader!

Waar ik bij het vorige optreden (met stoppen in mijn oren, dat wel al) quasi niets gezien heb omdat ik heel de tijd ademhalingsoefeningen moest doen om niet flauw te vallen/te hyperventileren ging het nu best vlot.
En ok, echt cool is dat niet, zo een ding op je hoofd. Zeker niet als je het ook ophoudt in de bar; maar het maakt wel dat ik het aankon. Dat telt toch!? Ik moet ook zeggen dat niemand me raar aankeek maar dat had ik kunnen weten want de mensen in de hardcore wereld zijn meestal heel lief en open-minded.

Laatst ging ik nog eens op restaurant met Karel en moesten we vroegtijdig door omdat ik door de drukte en het lawaai een aanval kreeg. Dat eindigt dan in tranen en een heel groot schuld- en schaamtegevoel.
Misschien moet ik op restaurant dan ook maar die koptelefoon opzetten? (Hoewel ik eerlijk gezegd vrees dat ik daar meer rare blikken zou krijgen.)

Weet je, het is waar, slachtoffer ben je en blijf je. Maar je kan er met leren leven. Jammer genoeg is het ook iets dat op en af gaat (bij mij toch). Dus een volgende keer gaat het misschien niet zo goed maar dan heb ik toch deze goede keer om op terug te kijken. En ik wil dat elk slachtoffer dat weet: het gaat op en af maar ups komen er telkens weer hoor. Ik heb ondertussen al 9 jaar ervaring dus ik weet waar ik het over heb :)

Ik zou ook zo graag willen dat er voor eens en voor altijd iets verandert voor slachtoffers. Dat er meer begrip en aandacht komt. Dat we met ons allen proberen te voorkomen dat ze een tweede trauma oplopen.

Dank u Karel voor de foto van Madball en mijn koptelefoon ;

Times are changing for the worse
Gotta keep a positive outlook
Growing up in such violent times
Have some faith and you'll get by
-Madball-


Maak er nog een liefdevolle, klimaat-liefhebbende, opwijkende donderdag van!
Liefs Els