#teamGriet

Griet Op de Beeck en de wereld

Na mijn bericht van afgelopen week heb ik een week van woede, teleurstelling, verdriet en plaatsvervangende schaamte achter de rug. Dat alles heeft geresulteerd in een button:

Merci Karel voor het ontwerp van de button! (Krantenfoto's uit NRC, door Wouter van Vooren)

#TeamGriet.
Griet heeft niemand nodig die voor haar opkomt, dat kan ze zelf veel beter dan ik, en toch. Toch kan ik niet zwijgen, noem het een opwijking...

Nadat Griet haar verhaal deed volgde er een mediastorm, dat was ook te verwachten. Wat ik niet had verwacht is al de kritiek, twijfel, zwartmakerij.
Dat maakte me enorm triest én boos. Vandaar #teamGriet.

Wat Griet deed was enorm moeilijk, pijnlijk en moedig. Haar waarom was mooi, zo mooi. Griet deed het niet voor de aandacht maar wel om andere mensen te helpen. Mensen die niet durven/kunnen/mogen spreken. Mensen die elke dag verdriet/angst/pijn met zich meedragen en desondanks toch dapper proberen verder te doen.

Meemaken wat Griet heeft meegemaakt, omgaan met de gevolgen daarvan, in therapie gaan en blijven gaan. Telkens weer dat 'tapijt opheffen', alle zwartheid recht in de ogen kijken en een manier zoeken om daar mee om te gaan én daarna nog anderen willen helpen dat is geweldig "knap". Een juist woord bestaat daar niet eens voor.

Dat er dan mensen zijn die daar in de pers de spot met drijven dat begrijp ik echt niet. Je kan argumenteren dat Griet het zelf gezocht heeft omdat ze bekend is. (Vind ik niet waar maar alla.) Maar dat je dan en passant ook de moed en kracht van alle slachtoffers wegneemt die overwogen om hun verhaal ook eindelijk te vertellen dat is immens triest en pijnlijk en jammer.

Ik lees verschillende kranten, niet alle. Ik heb dus niet alle negatieve dingen gelezen. Wat ik wel las, daar viel me iets bij op. Die stukken werden allemaal geschreven door mannen...
Zijn zij (onbewust) jaloers op het talent van Griet om mensen te raken? Jaloers op haar moed, haar echtheid, haar schrijftalent?
Voelen zij zich (onbewust) aangevallen omdat, jammer genoeg, de meeste daders van dergelijke feiten man zijn en de meeste slachtoffers vrouw? (Dat ze zich dan eens van dat soort mannen distantiëren hé.) 
Het waren dan ook nog eens mannen zonder therapeutische achtergrond. Op welke basis achten zij zich bekwaam om over zulke complexe problemen uitspraken te doen?


(Openbare) kritiek hebben op je ouders, nog zoiets dat blijkbaar taboe is. En waarom? Iedereen kan kinderen maken. Maar er gelukkige volwassenen van maken behoort ook tot het takenpakket en dat wordt vaak vergeten. Ze eten geven en niet misbruiken of mishandelen is niet genoeg hoor.
Als je als kind dingen bent tekort gekomen of er zijn je dingen aangedaan, dan draag je dat je ganse leven me je mee. Er niet over (mogen) praten maakt alles erger. Het zorgt soms zelfs voor families waar je generatie na generatie dezelfde fout ziet gemaakt worden.

Ik las ook veel positieven dingen. Therapeuten allerhande die blij waren met de voorbeeldfunctie van Griet. En daar waren ook mannen bij. Dank aan die mannen :)

We leven in tijden waarin er veel slachtoffers zijn. Van allerlei wandaden, klein en groot. Slachtoffers die hun verhaal doen niet geloven of hen bespotten maakt alles veel erger. Voor het slachtoffer dat een tweede keer slachtoffer wordt maar ook voor de wereld an sich. Al klinkt dat pathetisch.
We kunnen niet langer zwijgen. Niets doen is ook zwijgen. Niets doen is een dader helpen. Net zoals kritiek hebben op een slachtoffer een dader helpen is.

Allemaal samen kunnen wij de wereld mooier, veiliger en rechtvaardiger maken.
Laten we dat samen doen.
Luister, voel mee, troost, bied hulp, rapporteer, geloof, steun.
Spreek, zwijg niet. Open je hart, doe iets.

Het is tijd om een kant te kiezen en 'voor uw en onze veiligheid' , kies de kant van het slachtoffer!
#teamGriet

Griet schreef ook nog eens een geweldig mooi boek, daar gaat het intussen te weinig over. Net als in haar vorige boeken sleept ze je mee langs wegen vol tranen, afslagjes met een glimlach en personages die in je hart gaan wonen. Ik heb zo veel moois en waars en herkenbaars onderlijnd. Ik kijk nu al uit naar deel 2 en 3!



"De titel 'moeder' zou een ereteken moeten zijn dat kinderen in jaren van volwassenheid wel of niet toekennen..."
-Griet Op de Beeck-

Nog een fijne dag enne, moest jij ergens nog iemand weten die negatieve kritiek had op Griet en haar verhaal, stuur hem dan gerust een linkje naar dit blogbericht.
Niet dat ik mijzelf zo hoog acht maar misschien kan ik hen toch een beetje anders naar de dingen laten kijken? Het kan maar helpen...

Liefs Els