Alles is gekleurd...

...dus ook zwart-wit

Vandaag zitten de tranen om Joost Zwagerman nog steeds hoog.Wat een verlies voor deze wereld. Joost was een vat vol kennis, passie, schoonheid. Als Hij collega gaf (bvb in De Wereld Draait Door) hing ik aan zijn lippen. Een 'vlak' Van Rothko zal nooit meer vlak zijn, een vrouwenrug zal me blijven ontroeren en mijn oog zoekt vol goesting naar het blauw van Yves Klein.

Dank Joost, om mijn wereld rijker en dieper te maken. Jij leerde me kijken en zien. Steeds op zoek naar licht...

Dankzij Flow magazine kreeg ik ooit de kans om een brief te schrijven aan Joost. Ik was reuze blij maar ook zenuwachtig. Wat en hoe schrijf je aan een Groot Schrijver? Dus deed ik wat ik altijd deed: ik schreef hem een brief vol vanalles en nog wat (beetje zoals mijn blogberichten) en propte er thee en bloemenzaadjes uit mijn tuin bij, als extraatje nog wat stickers en palulletjes. Een envelop vol 'Dingen Die Fijn Zijn' :)
Zo een envelop is in feite een beetje een test van mij uit. Niet iedereen 'kan er wat mee', de mensen die enthousiast reageren zijn 'van mijn soort' en sluit ik direct in mijn hart. Zo ook Joost, ik kreeg een enthousiaste brief terug. De thee was al op, de zaadjes gingen zijn tuin in.
Vanaf toen voel ik me een beetje verwant met hem.

En daarom doet zijn dood me pijn.
En laat me met zo veel vragen achter.
En maakt me bang.

Ik weet natuurlijk niet hoe Joost echt was. Maar ik weet wel hoe ik ben, en stiekem denk ik dat wij op elkaar lijken. Ik probeer al meer dan 24 uren een coherent verhaal op te stellen in mijn hoofd, het lukt me niet. Dus bij deze wat flarden, flarden Els en misschien wel ook Joost en misschien ook wel jij...

Er zijn mensen die het leven als grijs zien. Anderen zien zwart-wit. Ik ben van de tweede soort. Een opwijking, again. Samen met een hoge gevoeligheid zorgt dit voor diepe dalen en hoge toppen. Het is het een of het ander. Ben ik zo geboren? Ik denk het wel. Maar hoe het tot uiting komt is een gevolg van mij nooit echt ergens thuis te hebben gevoeld. Het anders zijn, er buiten staan maakt de contrasten groter.
Het maakt ook dat enkel de toppen top lijken, het stijgen naar de top en er bijna zijn voelt toch meer als dal dan als top, begrijp je? Zo blijven er weinig top-momenten over natuurlijk...

Toen leerde ik Karel kennen en jullie en mijn therapeut. En dat maakt dat ik al meer grijs kan zien. Dat ik kan zien dat de weg naar de top ook al bij de top behoort.
Ik weet dat er nog dalen gaan komen, zonder dat ik daar iets aan kan veranderen. Dalen van buiten af maar ook dalen die nog steeds diep in mij zitten en geregeld nog eens de kop op steken.
Maar ik weet ook dat ik daar weer uit zal raken. Ik deed het al vaker.

Voor mij is mijn 'zoeken naar licht' mijn blog en alles dat daar ondertussen bijhoort. Jullie, mijn Instagram, mijn Geluksvissen (bijna 300) maar ook hoe al die dingen mijn dagen kleuren.
Want hoe zeer ik ook zwart-wit ben, ik hou van kleur. En van Joost leerde ik dat alles gekleurd is, ook een zwart vlak.

Mijn redding bestaat uit liefde. Ik vecht daar elke dag voor en ik vecht tegen angst. Ik ben opgegroeid in een angstige wereld. Angst maakt dat het zwart harder trekt. Ik vecht daar tegen. Ik begin niet van nul, van een grijs neutraal vlak, ik begin daar onder. Moet bewust op zoek naar het licht, naar de liefde. En dat doe ik.
Met het gevaar het zwart te veel te negeren, wat ook weer niet goed is. Ik moet mijzelf vergeven en toestaan om klein en verdrietig te zijn. Maar zolang ik nog niet genoeg grijs onder mij heb, als houvast, probeer ik zo ver mogelijk van het zwart weg te blijven, als zelfbescherming.

Ik denk dat het belangrijk is dat mensen weten dat ze ergens terecht kunnen als het minder gaat. Niet één keer, maar keer op keer. Ik kan dat hier én vooral bij Karel. Ik vrees nog vaak de dag dat hij gaat zeggen: niet weer hé. Maar die dag is nog nooit gekomen. Ik ben diegene die boos is als het weer naar beneden gaat. Karel ziet dan gewoon al dat ik weer omhoog ga gaan en helpt mij daar bij.
Keer op keer, hij ziet me graag om wie ik ben en niet ondanks wie ik ben. Wat een verademing, wat een geschenk.

Op dagen als vandaag wil ik oproepen: luister, wees aanwezig en blijf dat doen.
Na een down komt er hoogstwaarschijnlijk nog wel eens een down. En de weg omhoog gaat ook niet gewoon in stijgende lijn. Het is stijgen, vallen en weer op staan.
En het is verdomd moeilijk om te zeggen dat het wéér niet gaat. Dat je dacht uit het dal te zijn maar er nog in zit, of al terug in zit.
Wees er voor elkaar en voor jezelf. Kies voor de liefde.

Het licht, de liefde heeft Joost niet kunnen helpen en dat doet pijn. Maar vaak zal het wel helpen, of een stukje helpen. Dus geef niet op, nooit. Blijf proberen, vallen en weer opstaan. Voor jezelf en voor elkaar.

Joost, ik wens je alle goeds en geluk. Dikke kus.

Al die kennis
die guitige lach
naar de haaien of
de engelen
geen idee hoe jij
het zag.

Je deed me lachen,
soms ook huilen
leerde me
een andere wereld
om in
te schuilen.

Kijken,voelen, zien.
Alles is gekleurd, het
zal nog niet.



Bedankt om te luisteren, naar mij, keer op keer.
Voor mensen die het ook moeilijk hebben: de boeken en video's van Brené Brown hebben mij al veel geleerd. Net als mijn therapeut en mijn goeroe Karel.
Praat, deel, wees kwetsbaar en kies elke dag opnieuw voor de liefde.

Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden,
zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden.
-Phil Bosmans-

Alle goeds en geluk gewenst!
Liefs,
Els