Rising strong

Sterker dan ooit

Ik heb een Brené Brown verslaving. Noem het gerust een ferme opwijking :)
Ik koop en verslind haar boeken, kijk alles dat ik online van haar kan vinden en bekijk het dan nog eens en nog eens... Een beetje als huiswerk maken en studeren: herhalen, herhalen, herhalen.

Voor de mensen die Brené niet kennen en denken dat ik dweep met één of andere zelfverklaarde goeroe: Brené is professor aan de Universiteit van Houston, ze doet al meer dan twaalf jaar onderzoek naar kwetsbaarheid, moed, authenticiteit en schaamte. Ze zegt ook zelf geen zelfhulpboeken te schrijven die je vertellen hoe je je leven kan 'beteren.' Zij doet onderzoek en vertelt dan op een heel vlotte, duidelijke, soms grappige, manier wat ze ontdekt heeft. Ze schrikt er ook niet voor terug om verhalen van zichzelf te gebruiken.
Dit alles maakt haar boeken parels vol wijsheid en een genot om te lezen.

Als iedereen Brené zou lezen, zou de wereld er mooier uitzien en dat geloof ik echt.

In haar vorige boeken las ik zo veel dat ik wou leren, kunnen, toepassen in mijn leven maar waarvan ik wist dat het op weer/tegen-stand zou stuiten in mijn omgeving. Want het is fijn om dingen te leren en die dan toe te passen maar als de wereld om je heen niet mee evolueert loop je de kans het deksel op de neus te krijgen. Met je gezicht plat op de grond te gaan. Met haar net verschenen boek Sterker dan ooit leer je sterker terug opstaan, kan ik goed gebruiken :)

Wat voor mij, nu op dit moment, het meest boeiende is aan het boek is 'het hele verhaal' vertellen.
Het was me al een tijdje aan het dagen dat ik een emotie-probleem heb... En dan 'boenk' gaat het daar bij Brené ook over. Toeval bestaat niet.
Net als Brené kom ik uit een 'emotie-loos' gezin. Misschien wel een typisch zelfstandigen-probleem: verder doen, niet klagen, niet zagen, flink zijn, u niet laten hangen, doe maar normaal,... Van die dingen. Emoties daar is geen tijd voor, dat is voor mensen van een andere planeet :) Wat gaan de mensen wel niet denken (lees: de klanten)?

Het jammere (?) aan emoties is dat je wel kan denken dat je ze niet hebt maar je hebt ze toch, iedereen heeft ze. Je kan ze zo goed onderdrukken dat je ze niet voelt maar ze zijn er toch. En ooit steken ze de kop weer op, geestelijk of lichamelijk... En dan heb je geen controle meer.

Ik, met mijn vechten voor licht, zoeken naar Dingen Die Fijn Zijn werd steeds beter in de positieve emoties en dat is fijn. Je moet ook ergens beginnen hé.

Sterker terug opstaan kan pas nadat je het volledige verhaal hebt ingezien. Alle kanten, alle richtingen. Soms lijk je het verhaal doorgrond te hebben en toch blijft het spelen, dan wil dat zeggen dat je jezelf een half of fout verhaal op de mouw hebt gespeld. Aldus Brené.
Aldus een patat in mijn gezicht :)
Pfff...

Hier gaan we dan: Ik ben Els, 36 jaar en ik heb een probleem met emoties.
Voila, het is er uit. Zwart op wit.
Ik kan aan de slag.

Ik ben een hooggevoelig meisje, met een PTSS en ik huil best vaak.
Toch heb ik het moeilijk met gevoelens, vooral de donkere.
En dat wist ik eigenlijk nog niet...
Terwijl ik er met mijn neus bovenop stond... Raar he!? Maar zo gaat dat vaak in het leven, blinde vlekken waar plots een spot op schijnt en dan begrijp je niet hoe je ooit zo blind kon zijn.

Weten is niet oplossen of kunnen. Dat schreef ik al, dat weet ik al.
Makkelijk zal ook dit niet worden. Maar ik geloof in wat Brené vroeger al eens zei: als je je afschermt van iets, scherm je je af van alles.
Wat dus wil zeggen dat ik meer licht ga krijgen door het donker toe te laten. Een aanbod dat ik niet kan laten liggen :)
Ik ga dus maar weer eens op pad...Op pad naar een wholehearted leven (ook een Brené ding).

Ik kom er wel, ooit. Of ook niet. Dat is misschien wel het leven: steeds op pad zijn, één of ander beest gaan verslaan dat diep in jezelf huist...

Ik doe mijn best.


Voor alle duidelijkheid: ik schrijf puur vrijwillig deze lofzang op Brené, ze weet niet eens dat ik besta vrees ik ;) Ik ben gewoon een grote fan. Brené is een onderzoekster die onderzoekt wat er echt toe doet. Dingen die niet in cijfertje te vatten zijn maar wel onze ganse wereld bepalen. Hoe we leven, werken, liefhebben, opvoeden, leiding geven, ... Een spiegel en een knuffel in één.

Merci Brené!  En merci aan jullie om dit gebazel te lezen :)

“It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.” 

-Theodore Roosevelt- 

Nog een fijne opwijkende donderdag,

liefs Els