...op zoek naar het licht.
Dit wordt nog eens een blogje met meer vragen dan antwoorden en zonder logische opbouw...U weze gewaarschuwd. Deze op-wijking noem ik nog maar eens liefde.
Een moeilijke ;)
Sinds de overval en het proces en het leven daarna heb ik geleerd dat er maar 1 keuze is: angst of liefde. En die keuze geldt voor alles, doe je iets uit angst of uit liefde...
Ik heb gekozen voor de liefde. Makkelijk is dat niet, meestal niet zelfs...
Liefde is ook een breed woord.
Vandaag bedoel ik liefde als: bewust leven met een open hart, voor alles en iedereen.
Onder iedereen val ik zelf dus ook. En het cliché is waar: je kan niet lief zijn voor een ander als je dat niet bent voor jezelf.
Hoewel, dat kan wel hoor. Maar niet als je ECHT wil leven.
Ik heb lang niet echt geleefd, ben lang niet mijzelf geweest. En dan kan je lief zijn voor anderen én niet voor jezelf. Maar of dat leven is? En of ik dat eeuwig had kunnen volhouden!? Ik vrees van niet.
Al een 'geluk' kreeg ik een patat van jewelste, ging ik neer en kon even niet meer opstaan.
Alles wat er daarna volgde (therapie, Karel, bloggen, anders leven, yoga,...) bracht mij hier.
En hier sta ik nu: meer mijzelf (nog niet genoeg maar alles op zijn tijd) en mij meer bewust van wat ik wil en voel en denk en ben.
En ik wil bovenal lief zijn, als in liefde.
En toch doe ik meer mensen pijn dan vroeger... En dat doet mij pijn. En doet mij twijfelen en wankelen...
Soms ziet mijn leven er zo uit:
Door meer bewust te leven voel ik beter wat ik wel wil doen en wat niet. Voel ik dingen die ik moet zeggen. Zet ik mij af tegen dingen die niet goed voelen...Kies ik vaker voor wat de meeste mensen juist niet kiezen.
Ik ben meer mij en die mij is best wel een beetje anders.
En voor veel mensen is dat lastig. Iemand die anders is.
Soms doet het zelfs mensen pijn.
En dat vind ik wel een rare 'bijwerking' van lief zijn... Niet zo een fijne ook.
Lief zijn, liefde zit in mij. Is een belangrijk deel van mij. Maar dat deel kan enkel ten volle bloeien als ik helemaal bloei. Denk ik.
Dus alle Els moet er uit. Ook al is dat niet altijd even fijn voor iedereen.
Paradox he!?
Al een geluk is er ook liefde in het donker. Als je goed kijkt zie je het :)
Ik ben niet alleen op mijn pad. Het is ONS pad en dat beschouw ik als een zegen!
En jullie, jullie zij er ook altijd. En vele van jullie zijn best wel wat als ik, denk ik. En dat voelt goed!
Dus wandel ik maar verder. Probeer mijn pad vol goede moed en goesting te blijven volgen.
Ik denk wel dat, hoe meer ik 'groei', hoe meer plaatsen als als dit ik ga tegenkomen:
Waar er licht schijnt in het donker.
Want echt licht gaat het nooit worden, denk ik. Het leven is niet altijd happy happy, dus komt het er op aan om lichtpuntjes te zoeken. Licht dat toont hoe mooi het contrast met het donker is.
En op je pad moet je vooral je ogen open houden voor
dekentjes. In welke vorm dan ook: een partner, kinderen, een huisdier, blogvriendschappen, boeken, bomen, warme badjes, thee met honing,...
Troost en warmte. Thuiskomen.
Lief zijn voor jezelf.
En daar zijn we weer: de liefde!
Voor jezelf én voor anderen. Voor het leven en de wereld. Voor wat is geweest en nog moet komen.
Voor alles om ons heen.
Begrijpen jullie een beetje mijn struggle in het donker?
Mijn paradox?
Of zijn jullie die tijd al lang voorbij? Of hebben jullie een omweg gevonden ;)?
Ik hoor het graag, mijn panel van wijzen :)
Daar ligt ze weer, mijn ziel op straat...
Pffff...
Ook op het pad van Verlichting gaat er
wel eens een lampje stuk.
-Gino Dekeyzer-
Nog een fijne opwijkende donderdag,
liefs Els
Amaai Els zware kost die diepdoordenkerij... Ik ga me eens heel diep over je "zielsuitingen" bezinnen ....van nature ben ik niet zo'n denkmens maar eerder "eenflapheteruitenvaakaiaitesnelendoemaaraanendoemaarraak-mens"... ik behoor dus niet tot je panel der wijzen vrees ik. Zelfs op mijn leeftijd ben ik nog steeds niet wijs...
BeantwoordenVerwijderenIk maak er vandaag een diepnadenkende donderdag van!
Tussen haakjes : je dekentje is mooi!!!
Die mensen die niet tegen de echte Els kunnen, dat zijn jouw mensen niet. Of ze zijn nog niet zover. En daar kun jij lieve Els, niets aan veranderen. Loslaten heet dat. En als je eens diep van binnen kijkt, doet het je dan echt zoveel pijn? Of gaat het om de pijn van die anderen?? Want als (hoog)gevoelig mens, neem je ook de gevoelens van anderen bewust of onbewust over. Het leven gaat om jou. Dat jij gelukkig bent. En als je die mensen achter je laat, komen er meer en meer dezelfde 'anderen' voor terug...xx
BeantwoordenVerwijderenO zo herkenbaar... Ook ik pendel tussen (gelukkig nu veel) licht en donker... een jaar geleden was het soms inktzwart maar ook ik heb flink geworsteld en gekozen voor de liefde. Inderdaad zoals jij zo mooi zegt bewust leven met een open hart, voor alles en iedereen. En dat is soms niet zo makkelijk als het lijkt. Ik vind het heel fijn om je reis te volgen, met alle obstakels en mooie momenten die op je pad komen! Ik kan je niet echt tips geven wat betreft de struggle in the Dark, alleen geniet van ieder mooi moment, hoe klein ook en langzaamaan breken de zonnestraaltjes door de donkere wolken. Natuurlijk zullen er altijd wolken zijn ,soms zelfs mega donderwolken maar dan weet je altijd dat die zon wel weer teugkomt. Oei, hoop dat ik niet te zweverig overkom...
BeantwoordenVerwijderenJe dekentje is trouwens prachtig!!!
Ook dat is een zonnestraaltje!
Lieve Els, Ik maak precies het zelfde proces door als jij, een aantal jaren geleden bewust wakker geworden met het gevoel dat ik niet 'slapend' door het leven wilde gaan en daardoor een andere weg in geslagen, ook met meditatie, yoga en door de bewustwordingsproces. En ook ja omdat ik zo helemaal mijn gevoel volg, ben ik mensen kwijt geraakt waar ik aan vast hield uit angst alleen achter te blijven, ook omdat ik doof ben en niet zo gemakkelijke nieuwe contacten maak in de buitenwereld doch het voelde voor mij wel intuïtief aan dat het niet klopte en de afgelopen tijd ben ik steeds meer dingen (werk, materiële dingen, uiterlijk, status e.d) gaan loslaten die mij de bevestiging moest geven dat ik ook mee telde. Ik maak nu mijn diepste angst door (op mijzelf terug geworpen) en wat nu gebeurt, angst wordt/is liefde. Goh ik heb dit nooit zo echt openhartig durven te zeggen. Dat komt omdat jij er over begint. Ik weet zelf niet hoe dit verder gaat maar weet wel dat ik mij steeds meer authentiek voel, van binnen en buiten en daar heb ik er alles voor over. Liefs, Perwin
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar! Je wordt wakker geschud en leeft je eigen leven. Zoals jij dat wil, ongeacht wat een ander zegt of denkt. En dat is de juiste keuze! Kiezen voor jezelf. Voor jouw pad. En geloof me: je bent echt niet de enige. Iedereen maakt het mee.
BeantwoordenVerwijderenEen leven kan niet vol licht zijn. Dan is het geen leven. Maar zelfs met ups en downs is het licht er. Al brand er maar een klein lichtje. Dat is al genoeg.
Hey Els,
BeantwoordenVerwijderenWeer herkenbaar... Maar... Ik kan niet geloven dat jij mensen bewust pijn doet?! Dus dat zou betekenen dat het de mensen pijn doet dat jij niet de Els bent die ze willen dat jij bent? Da's toch krom?
'Let op mijn woorden, maar niet op mijn daden' zei mijn opa altijd. en da's zoooo waar. Want ondanks dat ik steeds meer 'de echte Sandra' aan het worden ben, heb ik ook het meeste moeite met de reacties van andere mensen. Vooral als ze dichtbij me staan. Maar gelukkig heb ik net als jij een echt maatje voor het leven. En da's een zegen :-) xxx
Een mooie en eerlijke post... Voor velen onder ons herkenbaar, en voor diegenen die zich hier niet in herkennen, één tip : sta hier eventjes bij stil & denk er even over na, want vroeg of laat zal dit u kunnen helpen...
BeantwoordenVerwijderenMaar ik geloof toch ook niet dat gij mensen bewust pijn doet zunne Elske... Dat mensen misschien geen begrip kunnen opbrengen voor "op-wijkingen", OK, daar kan ik inkomen, niet iedereen is hetzelfde, en nie iedereen durft zijn eigen leven te leiden zoals gij.. Maar hen daarmee pijn doen ?? Neuh, kannie :-) ! Daarvoor zijt gij veel te lief !
oh lieverd wat een mooi blog heb je weer geschreven! ja ik herken je worstelingen, ik heb ze zelf niet meegemaakt, heb al vroeg geleerd mezelf te zijn en sjiet aon de luij te hebben...mijn eigen waarden en normen te volgen. Dus de mensen kennen me als Susan, gewoon zoals ik ben.
BeantwoordenVerwijderenMaar in mijn omgeving ken ik wel enkele mensen die net zoals jou zoekende zijn naar de juiste weg, die bezig zijn om te leren zichzelf te zijn en daar een vorm in te vinden richting familie... Vrienden die heb je meestal toch al zelf uitgezocht en de meesten weten wie je bent en houden van wie je bent. Maar de oude garde die die andere jij kent, die met al die lagen van een ui om je heen...tsja die hebben moeite met die lagen die je eraf aan het pellen bent...er komt iemand anders tevoorschijn. En dat is soms wennen, maar ik denk dat het je alleen gaat lukken door eerlijk te zijn, this is me, dit is wat ik wil, dit zijn mijn grenzen en ga maar zo door. Het is bijna zoals kinderen opvoeden, duidelijk zijn wat je wilt en wat je niet wilt. En naar mijn idee kan dat alleen door goudeerlijk te zijn, tenminste zo werkt dat voor mij, maar ik merk dat diegenen in mijn omgeving die het nog aan het leren zijn het moeilijk vinden om tegen hun ouders te zeggen, nee ik kom niet met kerst, ik ga lekker met mijn vrienden kerst vieren. Makkelijk toch...zou je zeggen, dan weten ze meteen waar je aan toe bent. Met eromheen draaien om die hete brij kom je er niet. Dus Els wees lekker die Els die je bent onder al die lagen die je af aan het pellen bent. You rock girl maar dat weet je al! Dikke knuffels van mij natuurlijk!
De mensen om je heen die je denkt pijn te doen zijn de mensen die niet verder ontwikkelen en niet zo goed mee kunnen lopen op jouw pad ,laat ze los en ga zelf verder je komt steeds meer mensen tegen die beter aansluiten en je begrijpen ,je gaat fantastisch heel herkenbaar ,ik ben veel ouder als jij maar weet heel goed wat je bedoelt ,maar volg je hart en denk om je zelf in dit geval ,liefs oma marloes
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven! Mijn struggle in het donker ben ik uitgekomen door te doen wat ik leuk vind. Zo werd ik mezelf. Op zoek gaan naar het positieve of gewoon met een lach op mijn gezicht de straat op werkt ook altijd goed :)!
BeantwoordenVerwijderenNet als Kris ben ik ook meestal een eerst eruit flappen en dan pas nadenken type, maar soms kan ik best met je meedenken ;-)
BeantwoordenVerwijderenIK denk dat de mensen om je heen die jij denkt pijn te doen moeten accepteren en je daarin moeten steunen, dat je eerst voor jezelf alles op de rit moet krijgen, dat noem ik geen pijn doen maar de focus even op jezelf hebben zodat je sneller naar het licht toe groeit. Soms hebben mensen geen idee hoe ellendig donker een mens zich kan voelen, diegenen die dat niet kunnen zullen afstand houden maar die mensen waar de liefde vanuit stroomt zullen je omarmen en proberen te helpen op wat voor manier dan ook.
Goed dat je jezelf af en toe bloot geeft, dat maakt je "lichter" ;-) Dikke knuffel!!
Maar Els, ik kan me echt niet voorstellen hoe jij iemand pijn kan doen....
BeantwoordenVerwijderenJij bent juist zo superlief!
Als mensen jou niet snappen dan hoef je daar niks mee toch... Er zijn er genoeg die wel open staan voor veranderingen en leuke Els dingen :).
Veel liefs, Mirjam.
ik kan me ook niet voorstellen dat jij iemand pijn kan doen! Mensen vinden het misschien moeilijk omdat ze merken dat je veranderd bent. Misschien hebben ze wat meer tijd (en uitleg?) nodig om dit te begrijpen. Het zal vast goed komen. x
BeantwoordenVerwijderenLieve Els, Er is inderdaad nooit één groot licht, maar een constant zoeken naar de lichtpuntjes, de ene keer grote, de andere keer kleine. Zo is het leven. Maar ten gevolge van die patat heb je ze wel leren zien en jammer genoeg kunnen we niet altijd voor iedereen goed doen, ook dat is het leven. Jullie hebben al een hele weg afgelegd, een heel herkenbare weg. Voor de ene is die patat anders als voor de andere, voor de ene veel ingrijpender dan voor de andere maar ik ben er van overtuigd dat iedereen een patat nodig heeft om in het leven te staan en te leren staan zoals je nu bezig bent. Achteraf gezien ben ik zelfs dankbaar voor mijn 'deel van de koek' want ook ik sta hierdoor heel anders in het leven, ik 'leef' ook veel meer ... doe dus vooral verder zoals je bezig bent. Die lichtpuntjes gaan blijven komen want je bent bereid om ze te zien! En dat er mensen zijn die die lichtpuntjes anders zien, of zelfs niet zien (en je denkt dat je ze daardoor pijn doet), dat is het leven. Wees lief voor jezelf, dan kan je ook lief zijn voor een ander. Je doet dat goed meid! xxx
BeantwoordenVerwijderenLieve Els
BeantwoordenVerwijderenVia instagram volg ik je sinds een tijdje en ik lees nu voor het eerst je blog. Moedig van je om het online te zetten en fijn, want zeer herkenbaar! Bij deze post moest ik meteen denken aan een uitspraak van Loesje: ' Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag'
;-)
Liefs uit Nederland!
Rosa
(@risaderosa op instagram )