Gelukkig.

Ik ben dus ik denk 

Zo werkt dat bij mij: ik ben dus ik denk. In deze volgorde. Deze week zag ik Joris Luyendijk in Alleen Elvis blijft bestaan (onze Zomergasten-versie) en dat was boeiend!
(Tussen haakjes: ik kijk weinig tv en neem alles op, deze aflevering stond al lang te wachten...)

Waarschuwing: hierna volgt een blik in mijn hoofd. Het kan ferm vermoeiend worden ;)

Ik vond Joris al langer een enorm interessante man. Als schrijver, antropoloog en interviewer en nu blijkt dat wij 'van dezelfde soort' zijn. De denkende mens.
Klinkt arrogant maar zo is het niet bedoeld hoor.
Ik hoorde al vaker in mijn leven dat ik niet altijd zo veel moet nadenken over alles maar ik kan niet anders. Mijn hoofd staat nooit stil. Pas door Joris besefte ik dat dat niet bij iedereen zo is. Sommige mensen hebben de gave om hun hoofd uit of op stil te zetten. Of dat gaat vanzelf, geen idee...

Wij, Joris en ik (hij moest het horen) delen dus een opwijking, hoera!
Soms is die opwijking fijn, je bedenkt wel eens iets boeiends. Maar vaak is het gewoon enorm vermoeiend... Dus als jij een hoofd hebt dat geregeld stil is: ik ben jaloers :) Ik moet daar in alle rust en stilte voor op mijn mat gaan zitten mediteren (proberen) en dan nog...

Ik denk dus ook veel na over mijn Geluksvissen...
Ik ben daar ondertussen bijna 2 jaar met bezig, er kwamen ook al Geluksplanten bij. Al bij al een drukke bedoening waar ik vaak veel tijd en wat centen in steek. Maar dankzij jullie geweldige restjes-bijdragen kan ik er maanden tegen: dank, dank, dank!!!

Wie herkent er zijn bijdrage?

Ik heb het al eens gezegd, ik krijg gemiddeld 1 op 10 keer een reactie. Niet veel dus. En toch. Die reacties zijn telkens zo ontroerend. En daar doe ik het voor.
Voor mensen die geluk nodig hebben omdat ze gaan trouwen, een moeilijk examen hebben of een stervende papa, een gestorven kleinkind, een hulpbehoevende papa,...

Allemaal goed dus. En toch, dan denk ik...
Als ik die mensen hun mail lees, hun leed hoor, is een Geluksvis dan wel genoeg? Moet ik dan niet nog meer doen?
En waarom wil ik persé een reactie? Omdat ik toch stiekem graag een 'dank u wel hoor'? En is dat dan niet eerder egoïstisch ipv altruïstisch?
Als het geven me gelukkig maakt, doe ik het dan voor mijzelf of voor de anderen?
Waarom wil ik toch zo fanatiek graag de wereld mooier maken? Heb ik een Jezus-complex?

Herkent iemand dit soort vragen?
Als ik ze nu zwart op wit zie staan schuilt in elke vraag wel de diepere vraag 'ben ik goed bezig, ben ik genoeg'? Denk ik.
Ja, die onzekerheid, die zit er nog ferm in... Soms.
Vroeger altijd. Dus dat is al vooruitgang he.

Ik doe mijn Geluksprojecten nog altijd enorm graag. En als ik de reacties van de mensen terug lees bereik ik er wel degelijk iets met. Ik heb al mensen gelukkig gemaakt, hoop gegeven.
En dat lichtje, dat vonkje daar doe ik het voor.

Ik maak mensen gelukkig en zij mij.
 (Ook heel moeilijk (voor mij) om te zeggen, klinkt zo 'stoeferig')

En mijn hoofd en denken maken mij ook vaak gelukkig. Niet altijd, maar dat is het leven.
Vanaf nu kan ik dan toch maar denken dat ik niet alleen ben met mijn opwijking, hé Joris ;)
Karel mag ook lid worden van de club, nog kandidaten?


Verdwaald zijn in de bossen, is niet echt verdwaald zijn.
Echt verdwaald ben je pas als je vergeet wie je bent.
-Ajahn Chah-

Nog een fijne opwijkende donderdag gewenst!
Liefs Els