Een halte te vroeg...

Betogen, bussen en bang zijn

Zoals jullie weten was (is) één van de moeilijke dingen van mijn (niet meer zo) nieuwe werk het nemen van de tram naar 'de grote stad'. Met mijn PTSS was dat geen evidentie, terug de tram leren nemen. Zonder bloed maar met veel zweten en tranen is het me gelukt, 'van de moeten' ;)
Nu neem ik als een echte 3 maal per week de tram, en sinds kort durf ik me dan ook al eens een beetje ontspannen door in een boek te lezen. Mijlpalen noem ik dat.
(Mijlpalen die ik gehaald heb maar die me nog steeds niet makkelijk afgaan, jammer genoeg.)

Gisteren moest ik om 6 uur beginnen en dan brengt Karel me. Om 11 uur had ik al gedaan en wat bleek: door een betoging in Brussel reden er amper nog trams en bussen! Een ramp...

Karel (de schat) had vanop zijn werk allerlei dingen opgezocht en zo ben ik uiteindelijk (uren later) thuis geraakt. Het hield wel in dat ik een andere tram moest nemen, naar een plaats waar ook bussen stopten, daar moest ik een bus nemen die (met een ferme omweg) uiteindelijk mijn dorp bereikte...
Ondertussen moest ik dus op een andere tram stappen, naar ergens waar ik het niet ken, daar moest ik een bus nemen (helemaal eng want nooit 'geoefend') en dan maar hopen dat ik in de buurt van mijn huis zou raken. Overal was het giga druk en iedereen was in paniek of het scheelde niet veel.
(Huilerige oma's die niet aan de schoolpoort geraakten, druk telefonerende dames die niet op hun werk raakten, met papa's bellende mama's die niet bij hun kindjes raakten,...)

Toen ik dan eindelijk mijn dorp zag opduiken was ik al zo over mijn toeren dat ik (nog lang niet aan mijn halte) van de bus ben gestapt. Het was dat of een paniekaanval vrees ik. Door de miezerige regen ben ik dan naar huis gesukkeld...

Waarom vertel ik dit verhaal? Om verschillende redenen, ik ga ze duidelijk proberen uitleggen maar het gaat een beetje een ratjetoe worden... Laten we dat gewoon een opwijking noemen :)

Bloemeke voor de chauffeurs die we nog reden!

Ik wil altijd eerlijk zijn, dus vertel ik ook gênante verhalen over mijzelf... Want het heet hier wel "DingenDieFijnZijn" maar dat is het leven natuurlijk niet altijd. En uit jullie begripvolle reacties weet ik dat er nog meer mensen zijn met angsten en die lezers wil ik op deze manier laten weten dat ze niet alleen zijn. En hen vertellen dat het op en af gaat. En dat het niet is omdat ding a (tram) beter lukt dat je dan plots ook ding b (bus) kan, bijvoorbeeld...

-Het feit dat ik gisteren als een gênant verhaal zie en Karel het als een succesverhaal ziet (want ik deed het) zegt ook weer veel over mij...-

En ik wil niemand aanvallen of beledigen én ik ben voor het opkomen voor je rechten of een mening uiten maar moet dat dan op de manier zoals gisteren!? Kan het niet anders, positiever?
Ik weet dat er vannacht mensen slecht hebben geslapen door de betoging (ik bijvoorbeeld) maar of dit de mensen zijn voor wie de boodschap was bedoeld?

Nu vragen jullie je misschien af hoe het dan wel moet? Awel: zoals Ringland bijvoorbeeld. Die zijn, hoera hoera, zo goed bezig! Als inwoner van een gemeente in de buurt van Antwerpen volg ik (wij) hen op de voet en ben ik beretrots. Op wat ze bereiken én hoe ze het bereiken: met wave-acties boven de autosnelwegen, affiches en fietsplaatjes (Ik wil op Ringland fietsen), festivals, handtekeningenacties,... Allemaal #DingenDieFijnZijn :)
Ik ben geen 'groepsmens' maar fiets trots rond met een fiets vol bloemen én een Ringlandplaatje. Samen met Karel kocht ik een virtueel stukje Ringland, we gingen enthousiast waven en we deden bijna al hun festivals.

Zij pakken het op een positieve manier aan en maken (ik zou bijna zeggen al spelenderwijs maar dat is het niet, je begrijpt me wel) een ommekeer in een grote groep mensen hun denken mogelijk.

In plaats van tegen iets ben ik liever voor iets.
Noem het een opwijking, noem het naïef, maar ik denk dat dit het soort mensen is dat de wereld gaat veranderen. Enthousiaste, positieve, buiten de lijntjes denkende mensen.

En ik kan me alleen maar gelukkig prijzen dat er op allerlei vlakken steeds meer van die mensen opstaan! Moedig hen aan, wees zelf zo iemand, steun hen,...
De wereld is mooi maar kan nog veel mooier worden!

Bekijk in deze context ook eens het werk van Daan Roosegaarde. Geweldige mens!

Net zoals Karel, ook al zo een geweldige mens. Dit lag er bij thuiskomst gisteren op mij te wachten:

Ik heb nog veel te leren, maar de wereld ook, laten we dat vooral niet vergeten. En laten we enthousiast naar de toekomst blijven kijken. Het kan mooier, het wordt mooier!

Als je geluk hebt, dan kan de fantasie van de één de werkelijkheid van een miljoen anderen veranderen.
-Maya Angelou-

Nog een fijne, opwijkende donderdag!
Liefs Els