Dingen Die Fijn Zijn LEeSt again

Ik geef je de zon

Joepie, LEeSclubdag again!
Ons eerste young adult boek samen is een feit. Voor zover ik uit jullie reacties kon opmaken lopen de meningen ver uit elkaar, spannend!

Voor we beginnen kondig ik graag al ons volgende boek aan, te lezen tegen donderdag 9 juni:

Links hebben we gelezen, rechts gaan we lezen.

Een dun boek deze keer én eentje van een man!


Voor mij is Ik geef je de zon een boek dat even hard sprankelt als de cover. Het leven spat er vanaf. Het leven in al zijn facetten. Het echte leven. Dus met mooie dingen (eerste liefdes), pijnlijke dingen (sterven mama) maar ook met onverklaarbare dingen (oma) en jammerlijke dingen (het uit elkaar vallen van een familie).

Het wisselen tussen Noah en Jude (2 mensen met zalige opwijkingen) én het wisselen tussen nu en 3 jaar geleden maakt dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen. Zolang het boek duurt vertoef je in het hoofd en de wereld van Noah en Jude. Je wil doorlezen, alles weten, en aan het einde ben je triest dat het boek uit is. Je valt even in een zwart gat...

De 'bijbelse' wijsheden van oma (je kan best op meerde paarden tegelijk wedden of het geven van een appelsien of de wensbotjes of...), daar wil ik er toch ook wel aan paar van uitproberen :)

'Ik geef je' toont je de moed om jezelf te zijn. Je beseft dat iedereen diep vanbinnen een artiest is, je moet gewoon alle gevoelens toe laten. Ik kreeg zin om dingen te gaan maken (zelfs beeldhouwen lijkt me nu iets voor mij ;)), om de natuur in te gaan en de tijd uit het oog te verliezen, om me over te geven aan de elementen.

Dit boek toont je ook hoe iemand kan veranderen en weer terug. Dat je eigenlijk niet één persoon bent maar dat iedereen bestaat uit verschillende personen. Het gaat er om wie je voedt of hoe je beïnvloed wordt.
Hoe families uit elkaar kunnen vallen door dingen die je denkt. Jude denkt a, Noah denkt b...Jude denkt dat Noah c denkt... Misverstanden. Enkel op te lossen door tijd voor elkaar te maken en écht te praten.

Door de mama van N&J kreeg ik ook een genuanceerder beeld van overspel. De band tussen Jude en haar overleden oma vind ik ook zo mooi. En inderdaad, wat doet het er toe of er echt geesten bestaan of dat het zich allemaal afspeelt in je hoofd? Als die band je helpt of troost en de herinnering aan die persoon in leven houdt dan is het toch gewoon mooi.

Ik heb spijt dat ik nooit Kunsthumaniora heb gedaan. Had ik al een beetje maar na het lezen van dit boek nog veel meer.

Ik heb nog minder zin om in het rijtje te lopen, om in een hokje te passen. Mooi dat jezelf zijn en blijven in dit boek, dat echt niet vol rozengeur en maneschijn zit, toch enigszins wordt beloond aan het einde.

Ahja, er mag van mij gerust een vervolg komen! 

Ik kan zo veel zeggen over dit boek maar ook zo weinig. Het is net als The Huffington Post zegt: 'Dit boek zal je meeslepen als een orkaan. Lees 'Ik geef je de zon' en geniet van elk moment.'
Het is een boek met een lach en een traan, een boek om veel in te onderlijnen. Een boek om zeker nog eens terug te lezen (ik las het al 2 maal).

"Ik wil een wankele menselijke toren zijn die in elk geval probeert om de wereld gelukkig te maken, en ik wil niet iemand zijn die geluk wegneemt."
Wel Jude, ik ook.

Lieverds, bedankt voor het meedoen alweer! Benieuwd wat jullie denken...

Ik geef jullie alvast de zon vandaag! 2 van de deelneemsters van deze LEeSclub mogen een Rabbit magneet van mij in de bus verwachten als bedankje voor jullie deelname elke keer. Zondag trekt de geblesseerde @Kaurelkecoppi (zie Instagram) de winnaars!

‘Je moet wel oog hebben voor wonderen, anders worden het geen wonderen.’
-Jandy Nelson-


Nog veel leesplezier,
liefs Els