Pippi Langkous en ik

Over moedig zijn of toch niet

Soms krijg ik een reactie op mijn blog waarin iemand mij moedig of stoer noemt. Heel lief en hartverwarmend maar ook iets waar ik lacherig op reageer (ben sowieso niet goed in complimentjes ontvangen). Lacherig omdat ik mij niet vaak (bijna nooit) stoer of moedig voel, eerder klein en heel ondapper :)

En toch, toch ga ik, met mijn PTSS, jaarlijks naar de boekenbeurs en ga ik naar elk optreden van mijn favoriete groep Life Of Agony.
Op ons bezoek aan de boekenbeurs dit jaar heb ik veel reacties gekregen van mensen die er niet naar toe gaan wegens te druk. En ze hebben gelijk, het is daar te druk. En toch...ik kan het niet laten. Voor mij is de boekenbeurs al van kinds af aan een jaarlijks terugkerend hoogtepunt. De geur van nieuwe boeken wekt bij mij een nieuwsgierige honger vol verwachting op. De keuze van een boek (en) binnen het vooropgestelde budget is ook altijd een spannende puzzel, welke baby's laat ik achter :)

Ik kom elk jaar over mijn toeren thuis, stikkapot en roepend dat ik nooit meer ga. En het jaar daar op ga ik toch... (Een tip: sta voor 10 uur al aan de ingang en blijf niet na 13 uur, maakt wel dat je moet rennen en niet alles kan zien maar zo voorkom je wel de ergste horror :) ).
Na jullie reacties ben ik er over gaan nadenken...Ben ik dan toch moedig? Misschien een beetje. Maar ik ben vooral streng, streng voor mijzelf. Noem het een opwijking :) Dat is een niet na te streven eigenschap. Het zorgt voor een onstuitbare drang naar perfectionisme (hoewel ik weet dat perfect niet bestaat en grenzen aan perfect saai is) en veel schuldgevoel en teleurstelling.
Dus meestal ben ik deze vermoeiende eigenschap liever kwijt dan rijk. Maar nu heb ik dus ontdekt dat er ook een goede kant aan zit: ik ben namelijk vaak banger voor mijzelf dan voor de desbetreffende situatie :)

Dus daarom ga ik toch naar de boekenbeurs, toch naar LOA, toch die tram op.
Van jezelf kan je niet vluchten en ik zit niet graag opgescheept met een Els die boos is op zichzelf omdat ze iets niet gedurfd heeft.
Et voila, mijn goeroe Karel en therapeut hebben weer gelijk: niets is zwart-wit.
Er is ook grijs, zelfs meer dan 50 tinten ;) Soms is iets wit, soms is iets zwart, het is maar hoe en wanneer je het bekijkt.
Dat is toch echt wel mijn les van 2015: zwart-wit bestaat niet.
(Behalve op een zebra, een gevangenispakje, letters in een boek,... ;) )

Weet je wie er echt moedig is, deze flinkerd:

Caries, onze poes, zat op een meter afstand klaar om toe te slaan :)

En zo ploeter ik maar verder door deze uitdaging die 'het leven' heet. Met vallen en opstaan. Want vergis jullie niet, er is nog veel waar zelfs strenge Els niet tegen op kan hoor...

Always do what you are afraid to do.
-Ralph Waldo Emerson-

Maak er nog een fijne opwijkende donderdag van!
Liefs Els

Ps: Ivm mijn Echte Els schriftjes:
Dikke kus aan de lieverds die er al hebben besteld of (proberen) bestellen!  Ik maak er zo snel mogelijk bij en laat het jullie dan weten.
Zo met mijn tekeningen 'buitenkomen' is ook best eng dus daarom zijn jullie enthousiaste reacties echt super deugddoend en hartverwarmend.
"Ik ga er nog één maken!" ;)