Goede en slechte etiketten

Wat scheelt er nu eigenlijk allemaal met Els?

Ik zit nog altijd in het zelfde straatje. Een straat die speciaal voor mij werd geopend op 1 januari, meer symbolisch kon het niet ;)
Alé, hetzelfde straatje is veel gezegd. Mijn uitzicht is al veel groener en mooier, maar de pijn-straat is nog steeds mijn locatie.

Al maanden wil ik jullie vertellen over mijn pijn, mijn zoektocht, de wegen die ik weigerde te nemen en de weg die ik op kousenvoeten opstapte. Maar ik weet niet goed hoe en wat en waarom en ben er zelf nog niet helemaal uit. Hoe kan ik jullie dan een samenhangend verhaal vertellen?

I try.
Mijzelf bewust het etiket PTSS en HSP opkleven, dat heeft me geholpen. Ik wist dat ik een post traumatische stress stoornis heb en dat ik hooggevoelig ben. Ik leerde dat er tegen vechten me niet vooruit hielp maar eerder het tegengestelde. Maar ik zag zo op tegen dat levenslange etiket. Zeker dat van PTSS, gezond is dat niet en het hoort bij mijn slachtoffer-geweest-zijn en ik wil me geen slachtoffer (blijven) voelen.

Aanvaarden dat ik het nu eenmaal heb, inzien dat mijn 'mindere momenten en kwalen' daar uit voort komen en niet mijn eigen schuld zijn dat hielp (helpt) me enorm. Lange leve etiketten.

Tot de pijn in mijn voet na de ontsteking aanbleef, ik ook pijn kreeg in mijn heup, 2 heupen, knie, 2 knieën, bovenbenen,... Ik sliep ook slecht, had rare dingen in mijn onderbuik,... Na allerlei testen van mijn voet bleek de voet herstellende maar bleek ook dat de andere pijnen samenhingen en wel eens... zouden kunnen zijn. Een etiket waar ik geen zin in had (heb).  Een chronisch, niet echt te behandelen etiket.
Ik heb dus besloten, in samenspraak met de artsen, om dit etiket niet te onderzoeken. Geen bijkomende testen, dokters, medicijnen.
Officieel heb ik dus geen etiket er bij.
En dat voelt goed.
Al is het misschien naïef.

Ik ging op zoek naar een goede homeopaat. Ik vond een lieve, wijze dame die me ondertussen al 4 maanden helpt. Zij kleeft geen etiketten, kijkt niet naar afzonderlijke symptomen maar naar het geheel. Van wat ik voel, over droom, tot denk. We kijken wat ik eet, lees, beweeg,...
Zij ziet me als geheel, als Els en (be)handelt daar naar.
Langzaam aan voel ik me sterker en zekerder. Meer geaard dan ik in jaren ben geweest. Mijn pijn is er nog, maar vaak minder en korter van aard.

Al mijn kwalen (van allerlei aard, meer dan alleen in mijn spieren) zullen ergens het gevolg zijn van de PTSS. Die continue overdrive is niet gezond, dat wist ik, dat weet ik, dat voel ik.
Ga ik ooit kwaalvrij zijn? Ik vrees van niet.
Ben ik nu gelukkig? Best wel.

Ik voel me nog vaak angstig en onzeker, ivm het weigeren van dat etiket...
Maar soms is het beter te luisteren naar je lichaam en je gevoel. Dat weet ik wel zeker. En voor nu voelt mijn straatje goed. Ik blijf hier nog even. Mijn pad, het juiste pad, zoiets.

Heel fijn om te lezen dat Eva er ook zo over denkt. Boeken komen vaak op het juiste moment mijn leven binnen... Ik geloof dat dat zo moet zijn. Noem het een opwijking, geloven in de kracht van boeken :)

Ik geloof in boeken, in homeopathie en zelfs al een beetje in mijzelf. Als dat niet mooi is :) ?

''Ik ben oud en heb veel problemen gekend, maar de meeste hebben nooit plaatsgevonden.''
-Mark Twain-



Liefs Els