Een ander pad.

Goed op weg maar toch...

Ik ben anders, dat weet ik. Al lang. Maar toch. Laatst werd het me weer eens duidelijk hoé anders. En dat was een beetje eng, en triest. Maar ik wou niet plots worden zoals zij, me aanpassen. Iets wat me vroeger wel eens overkwam. Dus dat is vooruitgang. En toch. Waarom dan toch dat rare gevoel...

Ik was met Karel en hij had het ook dus dat verzacht het gevoel een beetje. We hebben samen twee geweldige weken vakantie gehouden, op onze manier. Dus niets groots of wilds. Maar wel helemaal ons ding. En dan sta je tussen een hoop mensen van mijn leeftijd en die zijn bezig met kinderen en scholen en tanden krijgen (de kinderen), verbouwingen, verre reizen, nieuwe huizen, carrière maken,...

En ik (wij) ben bezig met lezen, Zomergasten kijken, wandelen, gebakjes eten, een boom vinden om onder te lezen, rosé drinken, Geluksplanten achterlaten,...
Oké, we kijken af en toe wel eens voor een groter huis (geen fietsen meer in de gang, groenten in de grond ipv in een pot en een extra boekenrek; meer niet) en volgende week ga ik weer aan het werk. En niet alles loopt van een leien dakje: Karel die een lumbago heeft, de afdichting van onze oven die stuk is, een verkeersboete,... We doen dus wel mee aan hét leven met zijn ups en downs en toch staan we er vaak meer en meer buiten. Het feit dat we geen kinderen hebben zal daar wel de meest bepalende factor in zijn. (Luister zeker deze podcast (nummer 23)). We eten ook geen vlees, vliegen niet, lezen veel ipv Netflix te kijken, we zijn geen carrière-mensen, zitten liever onder een boom dan onder een terrasluifel,...

Wij kiezen dus samen voor een pad omdat dat ons past (past bij ons na-leven). Al staan we vaak alleen en zou ik graag meer verbinding hebben met mensen zoals wij. Met name kinderloze mensen. Niet omdat we geen leuk contact hebben met mensen mét kinderen maar omdat het fijn is om om te gaan met mensen die begrijpen hoe het is om buiten de norm te vallen. Ik vooral. Ik ben iemand die belang hecht aan rolmodellen, aan zien hoe anderen een zelfde soort pad bewandelen.

Boodschappen (via boeken, Zomergasten, podcasts) komen naar je toe als je ze nodig hebt. En die kreeg ik afgelopen weken. De oordelen waarvan ik denk dat anderen ze over mij hebben (egoïstisch want geen kinderen en waarom niet? want ze heeft geen carrière en maakt geen grote reizen. Of lui want ze werkt maar parttime, hoewel ze geen kinderen heeft...) die heb ik gewoon zelf, over mijzelf. Want ze zitten in mijn hoofd. Ik bedenk ze ipv de anderen want wat zij denken kan ik nooit weten. Ze denken misschien zelfs nooit over mij na ;)

Dus het enige wat kan maken dat dit pad, mijn pad,ons pad, echt goed gaat voelen is maken dat ik het zelf aanvaard. Punt. Het is niet wat ik ooit voor ogen had voor mijzelf, maar zo gaat het leven. Gaandeweg pas je je aan. En merk je dat wat je ooit dacht dat je ding zou zijn het toch niet (meer) is.

Ik hoef mijn pad niet meer te zoeken, ik hoef het gewoon te bewandelen. Er te zijn, zonder daar zo over na te denken.
En jij?


''Je vastklampen aan een illusie doet uiteindelijk meer pijn dan het onder ogen zien van de realiteit.''
-Dick Nijssen-

Maak er nog een opwijkende donderdag van,
Els

Ps: Geweldig boek dat je kan helpen bij het vinden van jezelf: Schrijven naar bewustzijn.

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!