Dankbaar in het kwadraat

Dankbare Dinsdag voor eeuwig

Of toch zolang ik leef ;)
Wat was de opwijking van donderdag? Combineer mijn liefde voor dieren met mijn liefde voor wijze woorden, combineer dat met mijn liefde voor rituelen en symbolen en dan krijg je dit:

Een eeuwig aandenken aan mijn worsteling om Els 2.0 te worden. Om alles ivm de overval volledig achter ons te laten.
Het is een zin uit een liedje dat me geweldig heeft geholpen in de periode na de overval, en nu nog steeds.
Het is een beetje mijn (ons) mantra geworden.

Ik wil al ongeveer de helft van mijn leven een tattoo...maar de angst voor de pijn en de genezing hielden me lang tegen.
(Ik heb een super gevoelige huid en na de overval is dat er niet beter op geworden.)

Eind 2014 lag quasi heel het overval/rechtszaak gedoe eindelijk achter ons. We hadden nog niet alle centen die we moeten krijgen (nog steeds niet trouwens) maar aangezien die er misschien ook nooit gaan komen beschouwden we het toen wel een beetje als (eindelijk) afgelopen. Dus toen begonnen we samen te dromen over een tattoo om al die ellende symbolisch af te sluiten. We gingen online op zoek naar iemand die ons goesting deed krijgen. De tekenstijl én de persoon moesten ons beide aanspreken..

Ik kwam al gauw Tattoo Dagmar tegen en heel even dacht ik dat hij een meisje was (door de naam), een tattoo door een vrouw vond ik een plus dus ik was blij toen Karel 'haar' ook zag zitten. Heel snel bleek Dagmar een man te zijn, mét een hele lieve vrouw (die oneindig geduldig al onze (bange) vragen online beantwoorde).
Na even twijfelen besloten we een afspraak te maken. Viel dat even tegen: heel 2015 zat Dagmar al volgeboekt!
Maar achteraf...bleek dat goed. Want waar wij dachten om in 2015 even tot rust te komen na jaren rechtszaak en wachten op een vonnis werd ik als een donderslag bij heldere hemel in januari 2015 ontslagen. 2015 werd weer een zwaar jaar...tot ik op mijn plooi begon te komen op mijn nieuwe werk in de bakkerij!

Begin 2016 kregen we een datum voor onze tattoo: 30 juni, 1 dag voor ik mijn 1-jarig bestaan op mijn nieuwe werk zou vieren. Mooier kan niet he!?
Dus zo zie je maar, alles kwam weer eens mooi te samen. Het paste perfect en de symboliek werd nog groter!

Dagmar (en zijn vrouw) bleken in het echt ook hele lieve mensen. En Dagmar gaf me direct een goed gevoel, wat ik toch heel belangrijk vind bij zo een (voor mij) ingrijpende gebeurtenis. Ik ben iemand die zich ergens goed moet voelen, als de 'sfeer' niet goed voelt voel ik mij ook niet goed (hoogsensitief en ptss hé...).

Ivm de tattoo zelf: de pijn viel beter mee dan verwacht. Vooral omdat ik me heel erge pijnen had ingebeeld;) Want om nu te zeggend dat het niets was, dat zou toch ook gelogen zijn. Het valt vooral mee omdat de pijn stopt als de naald stopt. En de naald verplaatst zich dus de pijn ook. Maar ja, het doet wel pijn (laat je niets wijsmaken ;)).
De genezing valt ook heel goed mee. We zijn 5 dagen verder en mijn huid is al niet rood meer, ik heb zelfs al af en toe jeuk (goed teken). Ik ben dus allergisch aan gras en zon en crémes allerhande maar NIET aan tattoos :) Olé! Dat beloofd...ik droom al van deel 2 :)

Ik ben er nog steeds niet aan gewend, aan het idee en het zicht maar dat komt wel. Ik ben een trage en het is ook best ingrijpend hé!
Ik ben wel al heel happy en trots en dankbaar. Dikke kus aan Dagmar en familie.
Jullie maakten van deze stresserende, ingrijpende dag een mooie dag, merci!
En Dagmar: mijn strijkkralen* zien er nu zo veel beter uit op mijn rug ;)

My body is my journal, and my tattoos are my story.
-Johnny Depp-

Nog een fijne dankbare dinsdag,
liefs Els

* Ik maakte mijn ontwerp voor mijn tattoo met strijkkralen waar ik tussen borduurde. Toen Dagmar daar niet raar van opkeek wist ik dat het goed zat :)