Morsige liefde in al zijn facetten

Jubileum

Gisteren waren Karel en ik 15 jaar getrouwd.
Toen we nog maar net getrouwd waren dacht ik dat we jubileums als deze gingen vieren met een groot feest. Later besefte ik al snel dat we daar niet rijk genoeg voor zijn ;) Dus toen bedacht ik dat we het telkens met ons tweetjes konden vieren, op een super romantische intieme manier.

19/06/19 naderde en we begonnen na te denken over wat we konden doen. Ik zou sowieso al zaterdag vrij nemen op mijn werk. Karel kwam op het idee om samen een 'echte koers' te rijden. 60 km, op een koersfiets. (Vorig jaar reden we een koers van 50 km en naast pijnlijk voor mijn onderkant was dat ook wel kicken.) Dus dat staat gepland.
Ik kocht Karel een wielerboek, hij kocht mij een pakket vol lekkers van Dille & Kamille. Op het laatste nippertje besloten we nog om gisteren samen een spaghetti te gaan eten.

En hoewel dat allemaal tof was en is voelde ik een kleine teleurstelling. Om mij, om ons. Want waar bleven de toeters en bellen en hartjes en zwijmelen en...
Tijdens de spaghetti zaten we urenlang te discussiëren over vanalles en nog wat. Vol passie en vuur maar niet het vuur dat ik in gedachten had ;) En een boek of chocolade is geen ring of diamant of...

Maar nu denk ik dat we misschien wel überromantisch zijn. We gaven elkaar iets dat we echt graag hebben, iets dat echt bij ons past. We zaten uren samen aan een tafel aan elkaars lippen gekleefd te praten, vol vuur. En ja, soms verschillen we van mening over dingen uit de krant ofzo maar nooit over de dingen die er in ons leven echt toe doen. En we luisteren naar elkaar, leren van elkaar. Groeien samen.
Zo ook met het fietsen. Karel begon er mee, ik raakte geboeid en nu doen we het soms al eens samen. Voor mij een ferme uitdaging. Voor Karel ook want die korte afstand en het trage ritme is hij niet gewoon ;)

Leven, gehuwd zijn; ieder moet dat op zijn manier doen. En wat we horen, lezen, zien in de media is zo misleidend, geeft zo vaak een vertekend beeld. Ik weet dat en toch trap ik soms nog in de val. Het maakt soms dat ik ga twijfelen aan mijzelf, aan ons, aan alles. Terwijl we echt gelukkig zijn samen. Meestal.
Want laten we niet flauw doen: rozengeur en maneschijn is het na al die jaren al lang niet meer. Kriebels, zwijmelen, uren in de ogen staren,...dat doe je na al die tijd niet meer. Want er is het werk en sociale verplichtingen en familie, en een kapotte carport en stapels was en...

Wat er dan wel is? Iets liefs doen voor elkaar, veel dingen samen doen, weten wat je aan elkaar hebt, een plek hebben om thuis te komen en jezelf te zijn.
Roots en wings.

En dan zie je dit en dan ben je verliefd op Elizabeth. En nog meer op Karel.
Want echte liefde is morsig. Maar mooi.

Lees trouwens Stad van meisjes als je je hart wil voelen bruisen. Elizabeth is één van de 'meisjes' die me hebben geïnspireerd voor mijn bundel.
Nog steeds te koop, als u mijn hart wil laten bruisen ;)
Jitske Van de Veire inspireerde me ook. (Ze is een aanrader om te volgen op Instagram!)

Nog een geweldig boek is Leven in de tuin van Penelope Lively.


Elizabeth, Jitske, Penelope, het zijn allemaal Madammen die opwijkend zijn. En daar hou ik van! Daarom dat mijn bundel ook een ode is aan meisjes.


''Geluk berust vaak op het besluit om gelukkig te zijn.''
Lawrence Durrell


Maak er een liefdevolle, opwijkende donderdag van!
Liefs Els


Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!