Anxiety

Hoe angst niet bang zijn is

Na de overval, toen bleek dat ptss een blijvend deel van mijn leven zou worden, kwam ook 'angst' in mijn leven. Angst, het tegenovergestelde van liefde. Liefde, iets waar ik bewust voor kies en toch, toch blijft die angst de kop op steken. Niet als in bang zijn. Bang ben ik ook vaak, voor vanalles: spinnen, muizen, hoogtes, het reuzenrad,... Maar echt bang ben je pas als je dingen niet gaat doen, gaat vermijden. Als ik bang ben kies ik meestal toch om het aan te gaan, dus wél dat reuzenrad in bijvoorbeeld.

Bij angst werkt dat ook zo maar angst is daarnaast ook anders: het sluipt in stilte, het woekert, krioelt en barst plots los. Zo maar. Nou nee, niet echt zo maar, maar zo lijkt het wel.

Ik had vrijdag weer prijs. Tijdens een concert van Life of Agony (mijn favoriete groep aller tijden). Again. Ik kon niet genieten, stond met mijn handen op mijn oren (op mijn herriestoppers ;)), telde de minuten af. Het ging écht niet. En dat maakt me immens triest en boos en teleurgesteld, in mijzelf.
Ik had zaterdag verlof genomen (om 2 uur gaan slapen en om 4 uur opstaan lukt me niet), we waren helemaal naar Eindhoven gereden, de kaartjes lagen al meer dan een half jaar klaar, ze komen maar eens per jaar naar hier, ik hou zo van hun muziek en live is dat nog beter,... Dat spookte er door mijn hoofd...

Als het goed zit heb ik de dagen na zo een concert tonnen extra energie, voel ik me even herboren. Nu zat (zit) ik vol zelfverwijt.

En dan kies ik er nog eens voor om dat met jullie te delen, wat een opwijking :)
Ik deel dat met jullie om te laten zien dat niet alles rozengeur en maneschijn is, ook niet bij mij. Zeker niet bij mij :)
Maar ik weet ook dat het op en af gaat. Dus ook op.
Dat het volgende keer misschien wel weer top is. Dat ik niet 'terug naar af' ben.
Ik was moe, had de boekenbeurs al achter de kiezen, had last van pms,...

Dus ja, het was kut. Is kut. Maar met mijzelf verwijten te maken gaat het niet beter gaan, integendeel. Ondertussen heb ik al bijna een week niet meer naar Life Of Agony geluisterd, dat deed te pijn. Maar misschien moet ik vandaag maar doorbijten. Omdat hun eerste cd (dé legendarische River Runs Red) mij al door vele diepe dalen gesleurd heeft. En met mij duizenden anderen. Al 25 jaar lang.
Omdat (zelf)liefde het antwoord is op alles, zeker op angst.

Herkenbaar? Tips?



''Dapper zijn is bang zijn maar toch springen.''
-Taylor Swift-

Maak er nog een fijne opwijkende donderdag van,
liefs Els