Wakker liggen

Niet durven, toch doen.

Afgelopen zondag waren wij dus in Brussel. We kozen die datum niet toevallig, het was die dag namelijk ook de grote Klimaatmars. Ik wil al jaren naar allerlei marsen gaan maar ik doe het niet. Omdat ik het niet kan. Met mijn ptss is dat (quasi) onmogelijk. 

 

Groepen mensen, zeg maar meer dan 4 personen, triggeren mijn systeem. Ik ga moeilijker ademen, begin spierkrampen te krijgen, mijn kaken verkrampen, soms krijg ik tintelende vingers en lippen, ik krijg tunnelvisie, gesuis in mijn hoofd, heel soms begin ik te hyperventileren,... Soms is dat heel minimaal, valt het te negeren Soms is het allesoverheersend, dan voel ik het op het moment zelf al heel hard. Als het minder is heb ik er soms niet te veel last van achteraf maar vaak ook wel, krijg ik een weerslag. Of als ik een paar kleintjes na elkaar heb hoopt het zich ook op tot één grote.

 

Maar alla, zondag dus. Ik wou toch gaan. Omdat ik niet enkel meer wakker lig van ptss maar ook van het klimaat. Ik maak me ernstig zorgen en voel me daar vaak alleen in staan. Nu ja, alleen niet, zie bijvoorbeeld zondag. Maar ik ken genoeg mensen die er niet van wakker liggen, ook mensen wiens job het is om er zich wel met bezig te houden. De zachte temperaturen momenteel zijn weldadig voor onze energiefactuur maar zijn volgens mij ook wel ferm alarmerend!

 

Dus voelde ik me verplicht om naar de Klimaatmars te gaan. Noem het een opwijking.  

Vandaar dat we planden om toen naar het Stripmuseum te gaan. Want: dan konden we een  extra vroege trein nemen, die nog niet boordevol demonstranten zat. Anders was ik op de trein mijn 'strepen' voor die dag al kwijt. We gingen dus heel vroeg op pad, dronken nog een koffie, bezochten het museum, aten onze boterhammen in De Botanische tuin (groen kalmeert, echt) en gingen toen lekker vroeg naar de plaats van verzamelen. Veel van de organisaties waar we lid van zijn deden zondag mee maar we sloten ons aan bij Natuurpunt. 

 

2 uur heb ik het volgehouden en toen was ik kapot en bijna gek. We waren toen nog maar een klein stukje opgeschoten, waren nog lang niet in het Jubelpark,... Zij die me een beetje kennen weten dat ik me best erg voelde falen. Iedereen was lief, het was rustig, zelfs kleine kindjes konden het af. Waarom ik dan niet!? 

 

Omdat we met de trein en tram waren was ik pas 2 uur later thuis. Nog meer kapot. Heel hard aan het doemdenken... Slapen lukte die avond ook amper. Ondertussen loop ik al dagen super verstijfd en met pijn rond.

 

En toch. Toch ben ik blij dat ik geweest ben. En probeer ik positief te denken: ik deed het toch maar, nem. Ik probeer als mijn therapeut mild te zijn voor mijzelf. Vanavond zie ik hem echt, eens horen wat hij er van denkt. Al kan ik dat ondertussen wel al raden, na al die jaren :)

 

Gaan jullie soms betogen? Liggen jullie wakker van het klimaat?

 

Iets helemaal anders: ik vind het onvoorstelbaar triest en jammer (maar begrijpelijk) dat de NS Publieksprijs niet zal worden uitgereikt omwille van manipulatie. Is heel de wereld rot? Gek geworden? Zucht...

 

Ik heb me niet laten omkopen als jury voor de Bronzen Uil hoor. Ik kies zelf wat ik graag lees en goed vind. Het Heartstopper jaarboek bijvoorbeeld! Of Tel de vlinders in de kamer.

 

Every day, you have the power to choose.

-Michelle Obama-

 

Lees ze,

Els  

 

Ps: Sommige links in dit blogje verwijzen naar een plaats waar je de boeken direct kan kopen. Doe je dat via mijn blog dan krijg ik een kleine vergoeding. Kost jou niets, draagt wel bij aan mijn Geluksvissen en -plantjes spaarpot! Merci!